𝑶𝑵𝑳𝒀 | 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐲 𝐏𝐨𝐭𝐭𝐞𝐫 𝐅𝐢𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧 | 𝐃𝐫𝐚𝐦𝐢𝐨𝐧𝐞

•17•

           

Hermione onun için gecenin zor geçeceğini düşünmüş olsa da birkaç dakika içinde uykuya dalmıştı ve deliksiz uyumuştu.

Sabah uyandığındaysa, geceyi rahat geçirmenin bedelini ödeyeceğini anlamıştı.

Gözlerini açtıktan sonra yatakhanenin renkli duvar kağıtlarıyla kaplanmış tavanını gördü. Kendini çok boş hissediyordu, düşünmesi gereken hiçbir şey yokmuş gibi. Ama düşünmesi gereken bir şeyler olduğundan emindi, ve bu doğruydu da. Dün gecenin aklına gelmesi uzun sürmedi. Draco Malfoy'la geçirdiği dakikalar, ikisinin konuşmaları... Kendisinin ve hala inanamasa da onun itirafı gözlerinin önünde tekrar tekrar yaşanırken bile bunlar gerçek gelmedi ona. Rüya görmüş olmalıydı. Bu gerçek olamazdı. Draco ona karşı bir şeyler hissedemezdi. O bir bulanıktı, Draco ise safkan. Birbirlerine bunu demiş olamazlardı. Evet, bunları dün gece de düşünmüştü.

Yaşananları kafasında tekrar tekrar oynatırken istemsizce gülümsedi ve içinin bir heyecan dalgasıyla sarsıldığını hissetti. Bunu hayal etmesi bile tüm duygularının yerlebir olmasına neden olurken o bunu yaşamıştı.

Hatıraları sona yaklaştıkça, gülümsemesi de soldu. Draco Malfoy'u o odada bırakıp gitmişti. O gitmeden önce duyduğu tehditler yankılandı kulağında. "Bu sefer sevdiğin herkesi kaybedeceksin ve ben de bunu izleyeceğim." Her şeyin bir anda tam tersine döndüğü andı o an. Bunun böyle olmasına ise kendisinin sebep olduğunu biliyordu Hermione. Draco belki de ilk defa kendi gibi davranırken ve içindekileri Hermione'ye açarken onunla olamayacağını söylemişti. Bunu onun da bilmesi lazımdı. İkisinin birbirlerine karşı bir şeyler hissetmeleri bile yanlışken, bir arada olamazlardı. Hermione nasıl bugüne kadar tanıyıp sevdiği herkese ihanet edebilirdi onun için, daha onu tanımıyorken? Bir anlık isteğe uyup hayatını mahvedemezdi. Dün akşam yaşadıkları hayatının en güzel dakikaları olabilirdi, bir daha tekrarlanmaması gereken anlar. Az önce gülümsediği anda kalabilmek için neler vermezdi. Gerçeklerin üstüne kara bir bulut gibi çökmediği, hislerini dışarı vurduğu o kısacık anda.

O günün pazartesi olduğu aklına geldi, derslerinin olduğu da. Hayatında hiçbir zaman bir derse girmemeyi bu kadar istememişti. Gözlerini kapatıp tekrar uykuya dalmak istediği anda duvardaki saati gördü ve aniden yataktan kalktı: İksir dersi başlayalı iki dakika olmuştu.

Elinden gelen en hızlı şekilde hazırlanmaya çalıştı. Üstünü değiştirip çantasına komodinini üstündeki tüm kitapları doldurmaya başladığında gözleri saate takıldı: yedi dakika geçmişti. Asasını da cebine koyduğu gibi yatakhaneden çıktı, koşarak zindanlara inmeye başladı. Koridorlarda hiçbir öğrenci yoktu, ona bir şeyler söyleyen tablolara da kulak asmadı ve nefes nefese bir şekilde iksir sınıfının kapısını açtığında, on dakikadan fazla geç kalmadığı umdu.

Tüm sınıfın gözleri ona dönmüştü. Tabii, ne şekilde olduğunu tahmin edebiliyordu. Dağınık saçlar ve dağılmış bir üst, bir kolundaki fermuarı çekilmemiş çantasından fırlayacak gibi duran kitaplar ve nefes nefese kalmış hali. Sınıfa baktığında Gryffindor'ları gördü, Profesör Black, Harry ve Ron arkalarda bir yere oturmuş, gözlerini ona dikmiş bir şekilde konuşuyorlardı. Onların hemen yanındaysa –hayır. Hayır, olamazdı, olmamalıydı. Hermione iksir derslerinin her zaman Slytherinlerle ortak yapıldığını unutmuştu. (Şu sıralar neyi unutmuyordu ki) Bunu fark ettiğinde ise bu olabilirmiş gibi hissettiği stres birkaç kat daha arttı.

Profesör Black birkaç adım atarak onun yanına geldi, o zaman Hermione ağzını açmayı akıl edebildi: "Özür dilerim Profesör, geç kaldım."

"Evet, o kadarını fark edebildik. Size ikinci kez hatırlatmaktan hoşnut değilim ama hiç de anlatıldığı gibi değilsiniz, Bayan Granger. Çağının en zeki cadısı, ha? Derse vaktinde bile gelmiyor. On beş dakika geç kaldınız. Gryffindor'dan on beş puan."