Wattpad Girls (Book 1 of Writer Trilogy)

Chapter 12

Chapter 12

A Beginning of Something

IRIS

Kadalasan ng mga nagpupursigido maging manunulat ay sumusuko sa iilan hakbang ng pagkamit ng kanilang yugto. Nahihirapan makapagsimula, nakakaramdam ng kakulangan at pagkakamali sa sarili, nagdududa sa sarili nilang kakayahan. But I believe we are more than the darkness that shrouds our mind to pursue our dreams. We are more than our weaknesses, flaws, and errors. We are more than what we lack in this world.

Everyone can be a writer. Everyone can express their infinite words and carve their story to the universe. Every words we express matters in the cosmic book of endless stories.

It all started when I read the most amazing, romantic story in Wattpad known as The Simplicity of You. It's the sole reason why I wanted to become a writer in the first place—because of that certain story—I was led to believe that I could become a writer someday and create stories that will make others chase their dreams, speak of love, and drive away their fears with courage in their hands and hopefulness in their eyes.

The girl, the writer, whoever wrote it became the foundation of a road leading me to a world of wonders.

I was an illiterate girl but the first story I read in Wattpad had cured my illiteracy. Dahan-dahan akong natutong magbasa, mahirap man sa una ngunit nalagpasan ko naman ito, hanggang sa nagpursigido ako maging manunulat sa mundo ng Wattpad.

Tuwing naalala ko ang akin pinagmulan, kung bakit sinimulan ko ang akin paglalakbay na maging manunulat, binabalutan ako ng matinding emosyon ng tapang na harapin lahat ng ibabato sa akin ng mundo, para lang matupad ang pangarap ko at mabigyan din ng pag-asa ang ibang mga manunulat na naghihirap sa kanilang larangan.

"A story is a seed, bury it in a soil to a place where people may find it, give it water as your ideas for it to grow, give it sunlight as your heart and meaning for it to flourish." Professor Paige said. Pinapakinggan siya ng kanyang mga estudyante kung saan mas lalo akong napapahanga sa kanya dahil sa mga tinuturo niya sa amin.

"The hardest part is to wait." Pumikit ito at minulat ang kanyang mata na napalitan ng determinadong pagtingin sa amin at mas lalong lumakas ang malinaw na boses nito. "But when you come back to the same seed you've been gardening for so long, you will see it standing tall in a field of grass, bearing its fruit to others hungry for curiosity and shading you from all the sadness and loneliness you felt all those times you spent for it to grow."

Nagpalakpakan silang lahat sa diskusyon ng amin professor, maliban lang sa akin na hanggang ngayon ay lumulutang ang akin isipan at umiikot ang akin puso sa mga salita na binitaw ni Professor Paige.

Nararamdaman ko ang pagbaon ng buto ng isang magnolia tree sa akin damdamin at isipan. Wala pang umuusbong hangga't inaalagaan ko ito nang mabuti upang tumubo ang makukulay na sanga nito balang araw.

Masaya ako tuwing pinapakinggan ang kanyang itinuturo. Marami akong natutunan, malaking tulong nito sa pagpapalawak ng akin kaalaman pagdating sa pagsusulat para makagawa ako ng matinong akda na balang araw ay magiging inspirasyon din sa ibang mambabasa.

Lumapit ako kay Professor Paige pagkatapos ng amin kaklase. Kaming dalawa na lang ang natitira sa loob ng classroom. Nagpatulong ako sa ginagawa kong kwento dahil nawawala ako sa akin landas na sinusulat dahil walang nagbabasa nito.

"No wonder why your story sucks." Sabi ni Professor Paige habang binabasa ang kwento ko sa Wattpad mula sa kanyang MacBook. Tinanggal niya ang kanyang salamin at humarap sa akin habang naka-arko ang kilay nito. "You made a story for winning a stupid competition." The professor said this like she was accusing me of a grave crime I committed.