V FOR MOONRISE • Kim Taehyung

17- V for (GIFT)

On yedinci bölüme hoş geldiniz, bu bölüm bir miktar feels içerir. Benden beklenmeyen şeyler yazdığımdan ötürü arkadaşlarım 'oha' tepkisini vermişti. Bakalım siz napçaksınız. Omt çok karışıktı, duygular arka plandaydı ama burda ön planda olmak ZORUNDA olan şey duygular. O yüzden... Okumaya devamm

#myboyaşgınsenfonisikth

16.BÖLÜM SONU

"Rahatsız edilmek istemiyorum."

Dediğinde elimle kolunu dürttüm. Başını kaldırmadan yüzünü daha çok gömdü kollarının arasına.

"Telefon numaramı da vermeyeceğim. Şimdi git, hadi."

Dediğinde hafifçe gülmüştüm, yakışıklı biri olduğu bariz belliydi. Demek ki kızlar tarafından çokça kez rahatsız edilmişti.

Bu sefer susmak yerine sessizliğimi bozma kararı almıştım.

"Sen bilirsin Taehyung efendi."

Dedikten sonra masaya koyduğum poşedi elime alıp oturduğum sandalyeden kalktım. Çaktırmadan ona baktığımda şaşkınca başını kaldırmıştı.

"Mirae?"

17(GIFT)

-hediye-

Beni beklemediği kesin bir gerçekti, ben de onu beklemiyordum fakat bazı tesadüflerin basit bir denk gelme meselesinden çok daha öte bir anlamı olduğunu da anlaaycak kadar deneyimlemiştim hayatı

Kulağa yaşlı sözü gibi gelse de öyleydi, tesadüf diye bir şey yoktu.

Bir neden ve bir amaç vardı.

Nedenimiz neydi? Neden karşı karşıya gelmiştik?

Amacımız neydi? Bir amacımız, hedefimiz var mıydı?

Elbetteki karşıma çıkma nedeni vardı. Her şeyin bir nedeni yok muydu?

Karşıma çıkma nedeni belki de eve gittiğimde sarhoş olup altıncı ve belki de hayatımdaki son deneyime şahitlik edecek olmamdı.

Kendime güvenmiyordum.

"Tamam, kalkıyorum. Rahatsızlık verdiğim için üzgünüm, bu masanın tapulu malın olduğunu bilmiyordum."

Dediğimde  blöf yaptığımı 5 yaşındaki bir çocuk bile algılayabilirdi fakat Taheyung anında kolumu tutup gözlerime bakmıştı masumca.

"Sen olduğunu bilmiyordum ki."

Dedikten sonra eliyle oturmamı işaret etti, o söylemese bile oturacaktım fakat bu gerçekten habersizdi. 

Bir dakika, o dudaklarını mı sarkıtmıştı?

Tanrım, bu çocuk neden böyle şeyler yapıyordu?

 Hafifçe gülümsemeye çalıştığım sırada ağzımdaki maskeyi çıkarıp masaya koydum. Konuyu değişmem gerekiyordu, aksi taktirde karnıma giren sancıların dozajı artacak gibiydi.

"Seni ilk defa böyle görüyorum, bir sorun mu var?"

Dediğimde kendime lanet ettim. Kendi derdimde boğulurken yetmezmiş gibi bir de başkalarının derdini dinleme nezaketinde bulunuyordum.