V FOR MOONRISE • Kim Taehyung

31-V for (LAST WAR)

Uzun bir aradan sonra merhaba, beni ve kitabımı özlediniz mi ehe :D 
Ben sizi özledim

#myboyözledimsizikth

30.BÖLÜM SONU

"Uyu."

Sakin sesi kulağıma dolarken nefesi dudaklarıma dokunmuştu adeta.

Gözlerimi kapattığımda kulağımı göğsüne dayadım. Oysaki ağlamaktan gözlerim sızlıyordu bundan birkaç dakika öncesinde. Düşünmekten beynim çatlıyor, içmekten midem bulanıyor, suçluluk duygusuyla boğazım düğümleniyordu.

Gözlerimi kapattıktan bir süre sonra dudaklarımda hissettiğim baskıyla gözlerimi araladım. O ise dudaklarımdaki baskıyı geri çekip sadece benim duyabileceğim bir tonda fısıldadı.

"Ben de seni özledim."

Ve ben bunları sadece Taehyung'un yanında unutuyordum.

31(last war)

-son savaş- 

Başımın içinde dönen semboller, renkler ve duymaktan bıktığım sözlerim tekrarı yankılanıyordu, zihnim gün geçtikçe zindandan farksız bir hal alıyordu.

Beni hapseden demir çubuklardan birer birer kurtulmak istiyordum, hepsini ortadan kaldırmak...

İçtiğim kahvenin dibini görmemle oturduğum mutfak sandalyesinden kalkmıştım, Hoseok sabah Dohwan ile kavga etmişti, sabaha karşı eve gelmiştik ve Hoseok çıldırmış durumdaydı. Çakır keyif olduğumdan olaya çok da hakim değildim fakat saat şu an öğlenin 4'ü ve ne Dohwan ne de Hoseok evdeydi.

Benim için endişelenen iki herif de ortada yoktu.

Mükemmel ilgi...

Gece Dohwan'ın saçmalıklarıyla yıkılmış olsam da şimdiki halim kayda değer biçimde iyiydi, tek bir farkla. Kim Taehyung faktörü ile...

O barda bana sarıldığını, beni öptüğünü biliyordum fakat rüya olması için nelerimi vermezdim, inanamazdınız. Bir insanı hem görmek isteyip görmek istememek, bu garip ikilemin arasında zikzaklar çizmek kesinlikle tek bir gerçeğe delalet ediyordu.

Aşk.

Lanet olası bir biçimde seviyordum, ne zaman bu kadar bağlandım, ne zaman kendimden çok düşünür oldum bilmiyordum. Bildiğim tek gerçek onu her gün görmek isteyip etrafında dolanmaktı.

Telefonumun oturma odasından gelen zil sesi ile yaslandığım duvardan ayrıldım, başım çatlıyordu ve ben bu kelleyi zor bela bedenimde taşıyordum.

Tam bir aptaldım, pardon sıçkın demem gerekirdi.

Hoseok'un aradığını gördüğümde telefonu hemen açmıştım.

"Hoseok?"

"Mirae, evdesin değil mi?"

Biraz bekleyip başımı salladım refleks olarak.

"Evdeyim, başka nerede olacağım ki? Başım felaket ağrıyor ve-"

"İyi, Seokjin hyungun evindeyiz, hemen gel."

Kaşlarımı hafifçe çattım.

"Neden? Bir şey mi oldu?"

Hoseok derin bir nefes aldı.