V FOR MOONRISE • Kim Taehyung

9-V for (CROW)

Dokuzuncu bölüme hoş geldiniz, 10. bölüm 13 Ağustos
akşamı gelecek. 

#myboykitabapolatalemdargibinotbırakankth

8.BÖLÜM SONU

Arkadan gelen kız sesi giderek yakınlaşmıştı ve kız da kadraja girmişti.

"Ne bileyim ben, kara şovalye olan ben değilim sonuçta, öyle değil mi Taehyung?"

Taehyung ekranda yukarı kısımlara bakmaya başladığında korkuyla elimi fareye attım.

"Bildirim ışıklarını kapatmamış mıydın sen?"

Kız ekrana yakınlaşarak kaşlarını çattı.

"Kapatmıştım, neden yanıyor ki? Bir dakika, bir dakika. Taehyung telefonu kapat. Taehyung hemen telefonu kapat!"

Yaşanan karmaşa içerisinde kısa süre sonra ses ve görüntü gitmişti.

Ardında hayretler içerisinde bir ben bırakarak...

9(CROW)

-karga-

"Mirae-ah! Ben geldim!"

Alt kattan gelen bağırış sesinin sahibi, evin asıl sahibine aitti. Fazladan işittiğim ayak sesleri ile Hoseok'un yalnız olmadığını kısa sürede kavradım, saatler öncesinde öğrendiğim can alıcı ve bir o kadar da can sıkıcı gerçekle birlikte tüm sunucularımı kapatıp odamda oturmuştum, öyle korkmuştum ki fişleri teker teker çıkarmış, bunun bir fayfasının olmadığını bile bile kendimi rahatlatmaya çalışmıştım.

Eğer isterlerse, beni bulabilirlerdi.

"Mirae? Neredesin?"

Hoseok'un sesi gittikçe yakınlaşırken titreyen bedenimi zor bela hakeret ettirip yatağın içine girdim vücudumdaki son güçle, bilgisayarın fişini komidinin yanındaki prizin kenarından çekip yatağımın altına sürdükten sonra kafamı yastağa yasladım, sırtımı kapıya döndükten sonra gözlerimi sımsıkı kapattım, küçük bir kız çocuğunun annesinden gizli saklı gerçekleştirdiği yaramazlığı örtbas etmesine benzeyen bu eylemim buruk bir tebessümün dudaklarımda yayılmasına neden olsa da kafamı kurcalayan sorular vardı.

 Taehyung kelimesi beni bu zamana kadar yeteri kadar rahatsız etmişken... Artık rahatsız etmekle kalmıyordu, korkutuyordu da.

Neyden bu kadar korkuyordum? Öğrendiğim basit bir sır korkmama neden olabilir miydi?

Kapı kulpunun sesini duyduğum an nefesimi tutmuştum.

"Mirae? Yatıyor muydun?"

Hoseok'un sesini işittikten sonra gözlerimi daha da yumdum, kapı kapanış sesini işittiğimde hareketsiz kalmaya devam etmiştim. Odada herhangi bir hareketlilik olmayınca kendimi rahat bırakmış, gözlerimi her kapattığımda karşıma çıkan çehreye karşı koymaya çalışmıştım.

Simetrik bir yüz, sıradan bir burun ve altında pek de dolgun olmayan bir dudak. Fakat beni rahatsız eden kısmı kesinlikle bu saydıklarım değildi: gözleriydi. 

Orada birçok şey saklıydı, tam da bakışları altındaydı sakladığı her ne ise.

Bazen küçük bir çocuğun kahkahasını işittiğim o gözleri ansızın ölümün acı ıslığını fısıldıyordu kulağıma, belki de korktuğum şey onun dengesiz ruh haliydi, her bakışında gereğinden fazla duyguyu hissetirmesindeydi korkularım.