Κωδικας προστασιας

Κεφαλαιο 36

Συγγνωμη που εκανα τοσο καιρο να ανεβασω αλλα ειχα πολλες υποχρεωσεις!Θα προσπαθησω να ανεβαζω πιο συντομα!Το επομενο μερος θα ανεβει μεσα στην εβδομαδα :) Επισης αν σας φανει βαρετο αυτο το κεφαλαιο,απ το επομενο γινεται πολυυ ενδυαφερον.Η φωτογραφια ειναι απο το λιμανι της Σκιαθου οπως ειναι τον χειμωνα(απο κει ειμαι). Αυτα<3 επισης καλη χρονια σε ολους❤️

"Πρεπει να φυγω.",ειπε ξερα και πηρε τη βαλιτσα του.

"Μη φυγεις!",του ειπα.

"Σου ειπα να ερθεις μαζι μου!Θε ειναι πολυ καλυτερα εκει!Αγαπη μου...σε παρακαλω ελα!"

"Δε γινεται!Τα ειπαμε αυτα.Μεινε εδω!"

"Εγω φευγω Εβελινα.Το μονο που εχω να πω ειναι οτι δε θα τα καταφερουμε να εχουμε σχεση απο αποσταση.",ειπε και κατευθυνθηκε προς την πορτα.

"Αυτο ηταν δηλαδη?Ξεχνας ολα οσα περασαμε?",τον ακολουθησα.

"Αντιο."

Με το που το ειπε ραγισα.Οσα δακρυα προσπαθουσα τοση ωρα να συγκρατησω αρχισαν να τρεχουν σαν ποταμι απ τα ματια μου.

"Σαγαπαω!",ειπα και εκεινος ουτε γυρισε να με κοιταξει.Μπηκε στο ταξι και εφυγε.Τοσο απλα.Χωρις να σκευτει οτι θα ειμαι μονη.

Εμεινα ξυπνια ολη νυχτα κλαιγοντας. Δεν ειχα κανεναν πια.Η αληθεια ειναι πως ειχα γνωρισει κοσμο εδω αλλα δε μπορω να τους πω τι εχει γινει.Δε μπορω να εμπιστευτω κανεναν.Και τωρα χωρις τον Αγγελο δεν ξερω τι θα κανω.

Ο μονος ανθρωπος που μπορουσα να εμπιστευτω εδω ειναι η Νικη.Τη γνωρισα οταν πρωτοηρθα και δεθηκαμε αμεσως.

Ηταν 9 το πρωι οταν αποφασισα να την παρω τηλεφωνο.

"Ναι?",απαντησε.

"Νικη..η Εβελινα ειμαι.Συγγνωμη που σε ξυπνησα ειληκρινα ομως χρειαζομαι καποιον αυτη τη στιγμη.",ειπα και μου εκλεισε το τηλεφωνο στα μουτρα.

Αυτο με εκανε να κλαιω περισσοτερο γιατι τωρα ηξερα οτι ειμαι μονη σε ολο αυτο.

Λιγη ωρα αργοτερα χτυπησε το κουδουνι.Βρισκομουν σε αθλια κατασταση αλλα ανοιξα γιατι πραγματικα ηθελα να μιλησω σε καποιον.

Σηκωθηκα και χτενισα τα μαλλια μου. Ανοιξα την πορτα και ηταν η Νικη!

"Νικη!",την αγκαλιασα σφιχτα.

"Τι εγινε?Γιατι εισαι ετσι?"

"Ελα μεσα.",της ειπα."Να σου βαλω καφε?"