Κωδικας προστασιας

Κεφαλαιο 35

Αρχικα θελω να ζητησω συγγνωμη που εχω να ανεβασω τοσο καιρο! Δεν ειχα ιντερνετ στις διακοπες... Αλλα τωρα γυρισαα και θα προσπαθησω να ανεβαζω καθημερινα❤️

Δυο μηνες αργοτερα ο μπαμπας μου δεν εχει εμφανιστει και εγω με τον Αγγελο αποφασισαμε να μεινουμε στη Σκιαθο για ενα διαστημα.

Ολα ηταν ωραια.Ειχαμε γνωρισει αρκετο κοσμο και σε ολους λεγαμε οτι ειμαστε εδω γιατι η ζωη στην πολη ειναι κουραστικη.Ο Αγγελος δουλευει στο λιμανι και εγω εχω ανοιξει ενα μαγαζι με χειροποιητα κοσμηματα.

Ποτε δεν φανταστηκα πως η ζωη μου θα ηταν ετσι.Ποτε δεν ηθελα κατι σπουδαιο και αυτο που ζουσα τωρα μου αρεσε αλλα κατι μου ελεγε οτι δεν θα κρατουσε για πολυ.

"Που παμε?",τον ρωτησα.

"Σσς θα δεις ειπαμε!",ειπε.

Ειμασταν στη χωρα του νησιου και πηγαμε σε ενα περιπτερο.Αγορασαμε μπυρες.Μετα πηγαμε στην ακρη του λιμανιου και τις ηπιαμε.

"Μαρεσει να ζουμε ετσι.",του ειπα.

"Δε με νοιαζουν οι συνθηκες αρκει να ειμαι μαζι σου.",ειπε.

Εβαλα το κεφαλι μου στον ωμο του και εκεινος με επιασε απο τη μεση.Ολα ηταν υπεροχα.Και δεν ξερω γιατι δε χαλιεμαι χωρις τον πατερα μου.Δε μου λειπει.Νιωθω οτι ο Αγγελος ειναι οτι χρειαζομαι.

Mια Κυριακη που δεν δουλευαμε μου ειπε,"Παντως μου λειπει η Αθηνα."

"Εμενα οχι αλλα ετσι κι αλλιως δε μπορουμε να παμε πισω."

"Γιατι οχι?",ειπε και μου εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο στομα.

"Οπα θες να γυρισουμε?",ειπα και τραβηχτηκα μακρια του.

"Το σκευτομαι σοβαρα...Εβελινα εκει θα εχουμε μια καλυτερη ζωη.",με αγκαλιασε.

"Δε μπορουμε να εχουμε καλυτερη ζωη!",τον εσμπρωξα μακρια μου.

"Εχεις καταλαβει οτι ολα αυτα γινονται εξαιτειας σου?Γιατι νομιζεις οτι ηρθαμε εδω?Νομιζεις οτι οντως το ηθελα?",φωναξε.

"Αν θελεις φυγε Αγγελε!Εγω δε μπορω.",ειπα και βγηκα εξω.

Περασαν αρκετες ωρες και εγω ακομη καθομουν στα σκαλια εξω απο το σπιτι μας.Και ειχε δικιο.Ολα αυτα γινοντουσαν εξαιτειας μου.Δε θελω να τον αφησω να φυγει αλλα ο Αγγελος δεν ειναι για αυτο το μερος.

Οταν πηγα μεσα εκεινος καθοταν στον καναπε με τα χερια στο προσωπο.

Δεν ειπα τιποτα και πηγα στο δωματιο μας.Εκει ηταν μια ανοιχτη βαλιτσα που μεσα ειχε τα ρουχα του Αγγελου.

"Αγγελε!",τον φωναξα.

"Τι εγινε?",ειπε.

Πηγα στο σαλονι οπου καθοταν,"Δεν το εννοουσα οταν ελεγα να φυγεις.",ειπα και πηγα να τον αγκαλιασω αλλα εκεινος τραβηχτηκε μακρια μου.

"Εγω ομως εννοουσα αυτα που ειπα.Φευγω το βραδυ."

"Νομιζα οτι μαγαπουσες.",ειπα και προσπαθουσα να συγκρατησω τα δακρυα.

"Σαγαπαω Εβελινα,αλλα-"

"Τι παιζει με σενα?Αν δε το ηθελες απ την αρχη δε χρειαζοταν να ερθουμε!",τον διεκοψα.

"Ελα μαζι μου!"

"Δε γινεται και το ξερεις!"

"Αρα εσυ δε μαγαπας.Δε ρισκαρεις για μενα..",ειπε.

"Δε νομιζεις οτι εχω ρισκαρει αρκετα?Αφησα τον πατερα μου για σενα!"

"Παω να μαζεψω τα υπολοιπα πραγματα μου.",ειπε και πηγε μεσα.

Εγω τον ακολουθησα.

"Σοβαρα φευγεις?"

"Ναι.",ειπε μετα απο αρκετη ωρα.

Και εκεινη ηταν η στιγμη που δεν αντεξα αλλο.Δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου και ετρεξα να τα σκουπισω στην κουζινα.Καθισα για λιγο και πηρα ενα χαρτι και ενα στιλο και αρχισα να γραφω ολα οσα ενιωθα για εκεινον.Μολις τελειωσα το εβαλα στην τσεπη μου.

Μετα απο λιγο ο Αγγελος βγηκε απ το δωματιο οπου πηγα εγω και εβαλα το γραμμα στη βαλιτσα του.

Ακουσα καποιον να κορναρει απ εξω.

"Το ταξι.",σκευτηκα και βουρκωσα.