Ramię w ramię z duchem [Zakończono]

"Powrót starego wroga"

A / N :  Postać Felister nie należy do uniwersum Młodzi Tytani, jest to moja koleżanka, którą pozdrawiam <3
___________________

To jest Felister, tak dla wyobrażenia sobie jej wyglądu :)
____________________

Był styczniowy wieczór. Tuż po nowym roku, który zapowiadał się dość dobrze. Spędziłam go z moimi przyjaciółmi w wieży. Jeszcze pamiętam te spektakularne fajerwerki. Cyborg napracował się, by wyglądały najlepiej i wyróżniały się pośród innych. Temu drugiemu nie jestem w stanie odmówić, bo niebieskie litery układające się w wyraz "Młodzi Tytani" były rozlane po całym niebie, co wprawiło ludzi w pocieszny wiwat na naszą cześć.

Ale dość już wspominek, bo w tej chwili nie byłam sama lecz z Felister. Nie chciałyśmy spać, więc we dwójkę udałyśmy się na dach, żeby trochę porozmawiać i być może zmęczyć się tym oraz szybciej usnąć. Była mistrzynią w wymyślaniu tematów na poczekaniu, a jej ulubionym było gadanie o chlebie, gdy takowe pomysły się kończyły.

Rozmawiała o każdej rzeczy, która przyszła jej na myśl, co było na naszą korzyść. Ona męczyła się gadaniem, a ja słuchaniem, ale nie przeszkadzało jej to.

  - Ej, Myth? - zaczęła nieco sennie pochylając się do kolan. - Wyobrażałaś sobie kiedyś, jak to jest przyjaźnić się z duchem? - zapytała.

  - Z duchem? -  zdziwiłam się, bo to pytanie odbiegało od innych.

  - No, takim kimś, kogo tylko ty możesz zobaczyć i jest zawsze wtedy, kiedy go potrzebujesz - wytłumaczyła dość niechlujnie i małomyślnie.

  - To mogłoby być nawet urocze. Czemu pytasz? - ja tak samo ze zmęczenia przestałam myśleć nad sensem tego, co mówię.

  - Ee... nieważne. Chrzanie bzdury. Nie jesteś zmęczona? - szybko zakończyła temat, ukradkiem ziewając.

  - Jestem. Wracajmy do łóżek, późno już - uśmiechnęłam się do niej serdecznie.

Pomogłam jej wstać i udałyśmy się na dół do swoich pokoi, wymieniając się życzeniami na dobranoc przy rozstaniu.

[Rano]

Zanim się zorientowałam, ze snu wyrwał mnie budzik. Obudziłam się z wrażeniem, że spałam mniej niż 5 minut, a tak właściwie minęło 7 godzin. Powinnam pójść spać od razu, a nie gawędzić do późna... Musiałam przygotować się na śniadanie, więc jak zwykle ubrałam swój ciemnoniebieski sweter, szare, rozciągliwe spodnie i czarne trampki z białymi sznurówkami. Uczesałam włosy w kitkę i wyszłam z pokoju. Wszyscy inni byli już na miejscu. Pierwsza przywitała się ze mną Felister, rozkładająca na stole talerze z goframi.

  - I jak tam? Wyspałaś się? - dopytała z uśmiechem.

  - Nie - zachichotałam.

  - Heh, ja też nie. LOL - powiedziała bez emocji lecz z uśmiechem.