Adını Sonra Koydum(Tamamlandı)

14. Bölüm.

                              Tuğba karanlık odada, başını iki elinin arasına almış, çaresizce oturuyordu. Sanki felç geçirmiş,bütün hisleri alınmış gibi hissediyordu. Hiç bir şey düşünemiyor ,sadece karanlık boşlukta derin derin aldığı nefes sesini duyuyordu ama nefesi ciğerlerine bir türlü gitmiyordu.

     Yere düşürdüğü telefonun bildirim sesiyle ,  eğilerek telefonunu aldı . Boş gözlerle telefonuna bakıyordu.
Mesaj bildirimi ışığı yanıp sönüyordu ve bir çok arayan vardı ama onun hiç birini görecek ve duyacak hali yoktu.

      Güne her zaman ki gibi neşe içinde başlamış, şirkete gitmiş , neşeli bir şekilde bol bol sevdiği adamla konuşmuş ve hayallere dalmıştı. Burak ile her şey, rüyadaymış gibi gidiyordu. Ona deliler gibi aşıktı ve sevgisine aynı karşılığı görmek daha bir mutlu ediyordu. Burak ve arkadaşları ile çok güzel ve dolu zamanlar geçiriyordu.

        Tek özlemi ailesiydi .Onları çok özlemisine rağmen burada daha özgür bir hayat yaşamayı tercih etmişti.
Babası modern bir görüşlü bir insandı ama Mardin'in geleneklerine uymak zorunda idi. Annesi ve babası evlendikten sonra uzun yıllar İstanbul da yaşımışlardı. Abileri ve kendisi İstanbul'da doğmuş ,uzun yıllar burada yaşamışlardı. Yazları, Mardin de geçiriyorlar, okul ile birlikte geri dönüyorlardı.Mardin'i çok sevmesine rağmen, kendisini İstanbul da özgür ve mutlu hissediyordu.

     Bu uzun bir süre böyle devam etmişti. Bir gün babasına gelen bir telefonla hayatları değişmişti.
Dedesi rahatsızlanmıştı ve aşiretin başına artık babasının geçme zamanı gelmişti. Babası artık koskoca " Şiran" aşiretinin ağası olacaktı ama onlar bundan pek memnun değildi.

     Zaten annesinin Rus olmasından dolayı çok çileler çeken ebeveynleri , kendileri için daha uygun olduğunu düşündüklerinden  İstanbul da, aşiretin gözünden uzak bir yaşam seçmişlerdi. Seneler geçtiği halde, babasının ailesi bile annesine çok sıcak değillerdi. Ama yapacakları bir şey kalmamıştı. Bu babalarının sorumluluğu idi.
Uzun yıllar boyunca çocuklarını uzak tutmaya çalıştıkları bu kültürün içine malesef tekrar girmişlerdi.

      Mardin'e geleli bir kaç yıl olmuştu ve Tuğba liseye gidiyordu. Okumak ve tekrar İstanbula dönmek istiyordu ama şimdiden kısmetleri çıkmaya başlamıştı. Babanesi Tuğba'nın okumasına gerek olmadığını düşünüyordu , gelen kısmetleri de çok iyiydi . 'Menzir aşireti'nin oğlu Miran'a istiyorlardı. Tuğbayı evlendirmesi için oğluna baskı yapıyordu. Ama babası, kızının bu kültürde büyümediği için burada mutlu olmayacağından emindi ve kesin bir dil ile annesini uyarmıştı.  Demir Bey "Benim kızım okuyacak." demiş ve sözünün üzerine söz söyletmemişti.

     Biir gün Tuğba'yı yanına çağırdı babası , Tuğba babasının odasına gittiğinde "Gel kızım "dedi ve kızına sarılıp öptü. Demir bey " Kara gözlü ceylanım"diyerek sözüne başladı" Burada mutlu olmadığını biliyorum. Aslında annende mutlu değil ama o her zamanki gibi 'sen neredeysen ben orada , seninle mutluyum ' diyor.Ama eminim ki senin burada olmandan dolayı o da huzurlu değil. İstanbul'da okumaya bilmen için seni, Tayfun abinin yanına gönderiyorum . Senden orada okuyup ,İstanbulda ki şirketin başına geçmeni istiyorum ve ben çağırmadığım sürece de buraya gelme.Biz senin yanına geliriz Ceylan gözlüm. Taylan ile konuştum, o burada kalacak ve benden sonra o aşiretin başına geçecek. Biliyorum birbirimizi çok özleyeceğiz ama senin mutlu olduğunu bilmek, özlemimizi azaltacak"dedi.

Tuğba , biliyordu ki babası için bu kararı vermek çok zordu. Babası bu zamana kadar onu gözünün önünden ayırmamıştı ve babasını bu kararı almaya zorlayan bir şey olmuştu.

     O günden sonra , Tuğba tekrar İstanbula gelmiş , liseyi bitirmiş, üniversiteyi de burada kazanıp okumuştu.
Üniversite'nin başında, Elif ile tanışmıştı ve o günden sonra hiç ayrılmamışlardı. Tabi Elif hanım'ın büyük tatili hariç.Elif onu ikinci can dostu olacak kişi ile de tanıştırmış ve uzun yıllardır ayrılmaz üçlü haline gelmişlerdi. İki kız ona burada aile olmuşlardı. Kendi ailelerinin bir ferdi yapmışlardı Tuğbayı.