BANGKILAN TRIBE: Mount Of Death

Chapter 5

Manang Carmen

Sa gitnang bahagi ng malawak na niyugan ay nakatayo ang isang maliit na bahay. Gawa sa sawali ang dingding, kugon naman ang bubong na nagsisilbing panangga sa init at ulan.

Napaliligiran ito ng mga nagtataasang puno ng niyog na hitik sa bunga. Sumasabay sa ihip ng hangin ang mahahaba at nagkikiskisang mga dahon nito; animo'y sumasayaw habang umaambon.

Malalim na ang gabi pero dilat na dilat pa rin ang mga mata ni Carmen. Hindi siya mapakali sa kanyang pagkakahiga sa kawayang papag na nalalatagan ng banig. Ilang beses na rin niyang pinunasan ang namamawis na noo.

"Antonio! Umusog ka nga riyan. Aba'y pagkabanas-banas, eh!" Bahagya niyang itinulak ang asawa palayo sa kanya. Pakiramdam niya'y sumisingaw ang init sa katawan nito. "Hindi ka na naman siguro naligo kanina... ang bantot mo."

"Hmm..." Umungol lang ito at mas lalo pang itinago ang sarili sa loob ng kumot. Tagaktak ang pawis ni Carmen samantalang ito'y tila lamig na lamig.

"Pambihira ang lalaking 'to... basta sumayad ang likod sa banig talaga namang wala ng pakialam sa paligid. Dinaig pa ang mantikang tulog."

Sabagay hindi niya ito masisisi. Batid niyang napagod ang asawa dahil sa maghapong pagtatrabaho sa tubuhan.

Ibinaling niya ang tingin sa kabilang papag. Nahihimbing na rin ang kanilang apat na anak. Edad sampu ang panganay at tatlong taon naman ang pinakabata. Magkakatabi ito at pilit na pinagkakasya ang mga katawan sa higaan.

Napailing na lamang si Carmen. Ipinatong niya ang kamay sa maumbok na tiyan. Isang buwan na lang, muli na namang madaragdagan ang kanilang mga supling.

Kahit baon sa kahirapan; pinipilit pa rin nilang mag-asawa na itaguyod ang mga anak. Itinuturing nila itong biyaya mula sa Panginoon. Ito lamang ang tanging kayamanan na mayroon silang mag-asawa.

Napangiti si Carmen nang sumipa ang munting sanggol sa kanyang sinapupunan. Maging ito'y gising na gising din tulad niya.

Marahan siyang bumangon mula sa pagkakahiga. Sapo ang pang-ibabang bahagi ng tiyan ay dahan-dahan siyang tumayo. May kabigatan na rin kasi iyon dahil malapit na siyang manganak.

"Antonio, gumising ka nga muna riyan. Samahan mo ako sa labas. Naiihi ako, ang pantog ko'y malapit nang sumabog!" Tinapik-tapik niya ang balikat nito.

"A-Ano ba? D'yan ka na lang umihi sa ibaba ng papag. Buhusan mo ng tubig bukas ng umaga para hindi mangamoy. Ang sarap na ng tulog ko, eh," sagot ni Antonio.

"Aba't! Damuhong ito, ah! Samahan mo nga ako't kumukulo rin ang tiyan ko." Napakamot na lang siya sa ulo nang  muling humilik ang asawa. Kung hindi lang malaki at mabigat ang kanyang tiyan, baka na flying kick niya ito.

Wala siyang nagawa kun'di kunin ang flashlight na nakasabit sa itaas ng dingding. Bitbit iyon ay marahan siyang naglakad palabas ng kwarto. Mahirap talaga kapag nasa labas ng bahay ang banyo. Lalo na kapag katulad nito, alanganing oras ay kailangan pa niyang lumabas.

"Inang. Ako na lang po ang sasama sa 'yo."

Napalingon siya sa nagsalita. Ang panganay niyang anak na si Bryan. Nakatayo ito sa gilid ng pinto, at naghihikab pa.