BANGKILAN TRIBE: Mount Of Death

Chapter 31

Unti-unti binalot ng dilim ang buong paligid. Nagsimula na rin ang ingay ng mga kuliglig at mga ibong nakadapo sa sanga ng mga puno.

"Kaunti na lang. Malapit na tayo sa kalsada," aniya habang inaalalayan si Mattias. Hindi sila puwedeng huminto kahit na tagaktak ang pawis at kapwa hinahabol ang paghinga. "Kaya mo pa?"

Mahinang tumawa si Mattias. "Kaya pa. Tigasin yata 'to!" anito. Bigla itong natisod, mabuti't nahila niya ang braso nito kaya hindi ito tuluyang sumubsob sa lupa.

"Tigasin pala, ha? Itulak na lang kaya kita para mapabilis tayo."

"Kaya mo ba?" Ngumisi ito.

Napailing na lang siya at lihim na napangiti.

Pagkatapos nang mahigit kinse minutos, narating nila ang paanan ng bundok.

Nang nasa gilid na sila ng kalsada ay agad siyang napahawak sa kanyang mga tuhod. Sunod-sunod ang paghinga niya nang malalim. "Sa wakas, nakababa rin tayo," aniya.

"Oo nga. Pero... kailangan nating makaalis agad dito," sagot ni Mattias.

Nilingon niya ang kaibigan at nakitang seryoso ito, kaya't sinundan niya ng tingin kung ano ang tinatanaw nito.

"Tama ka." Nagsitayuan ang mga balahibo sa katawan niya habang nakatitig siya sa bilog na buwan. Hindi pangkaraniwan ang kulay nito na animo'y nabahiran ng dugo. Mayroon pang maitim na ulap na unti-unting tumatakip sa buwan.

"Tara na." Bigla siyang hinatak ni Mattias patungo sa sasakyan ng ama nitong hanggang ngayon ay naroon pa rin sa gilid ng daan. Malaki ang mga hakbang nito kahit na paika-ika sa paglalakad. Ilang beses nitong hinatak ang pinto ng sasakyan pero hindi ito mabuksan.

"Ito... baka makatulong para mabuksan 'yan," aniya sabay abot sa batong dinampot niya. "Kung ayaw mo, maglakad na lang tayo—" Napapitlag siya nang nabasag ang salaming bintana ng sasakyan.

"Ang dami mong sinasabi. Bilis! Pasok sa loob!" anito nang mabuksan ang pinto. Initsa nito ang dalang backpack sa loob ng sasakyan.

Inirapan niya ito. Sa halip na magsalita ay sumunod na lamang siya, samantalang ito nama'y may kinutingting sa ilalim ng manibela.

Kinuha niya ang flashlight sa bag at ginamit iyon para matulungan si Mattias. Hindi kasi sapat ang liwanag sa loob ng sasakyan.

"Kaya mo bang paganahin 'yan?" aniya habang nakatingin sa labas ng bintana. Parang may narinig kasi siyang ingay mula sa kakahuyan.

"Nakalimutan mo yatang Mechanical Engineering ang tinapos ko," anito habang tuloy lang sa ginagawa.

"Yabang. Bilisan mo na!"

Makaraan ang ilang minuto ay matagumpay nga nitong binuhay ang makina. "Kitam? Wala kang bilib sa 'kin, eh!" Ngumisi pa ito sa kanya habang pinapaikot ang manibela.

Pinaikot niya ang kanyang mga mata. "Oo na. Bilib na 'ko kahit puro kahanginan ang alam mo."

Tumawa lang ito nang mahina.

Sa wakas, nakaalis din sila sa lugar na iyon. Mahigit dalawang oras din ang biyahe bago sila makarating sa Baryo Mapayapa.

Pasado alas-siyete nang gabi nang tingnan niya ang kanyang relong pambisig. Halos nasa kalahatian na rin sila ng biyahe nang biglang bumigat ang suot niyang kuwentas. Agad siyang lumingon sa labas ng sasakyan; tuluyang binalot ng maitim na ulap ang bilog na buwan, dahilan para mas lalong dumilim ang buong paligid. Ang liwanag mula sa  headlights ng sasakyan ang siyang  nagbigay liwanag sa kanilang dinaraanan.

"Kaunting bilis pa, Matty. May nararamdaman akong panganib!" Dinampot niya ang kanyang mga armas, at saka siya naging alerto. Bumilis naman ang pagpapatakbo ni Mattias.