BANGKILAN TRIBE: Mount Of Death

Chapter 29

Mahigit bente minutos nang nagpapalutang-lutang at sumasabay sa agos si MackenZie, ngunit hindi pa rin niya makita si Mattias. Halos limang dipa lang naman kung susukatin ang lawak ng ilog kaya hindi siya nahirapang suyurin ang tagiliran nito.

Mayamaya ay nakahinga siya nang maluwag. Mula sa unahan ay may natanaw siyang liwanag. Sinag iyon ng araw at habang palapit siya ay lalong lumalawak ang sakop nito. Napangiti siya habang pinagmamasdan ang kulay berdeng lumot na nakalatag sa mga dambuhalang bato.

Agad siyang sinalubong ng preskong hangin kaya naman kahit paano ay gumaan ang pakiramdam niya. Idagdag pa ang huni ng mga ibon na malayang naglalaro sa ibabaw ng malalaking bato, at ang iba naman ay nagpapalipat-lipat sa malalaking sanga ng puno na nakatayo malapit sa gilid ng ilog. Tuluyan na nga siyang nakalabas sa amoy kulob na kuwebang iyon.

Mabilis ding nawala ang ngiti sa mga labi niya nang biglang lumakas ang agos ng tubig. Nang muling ituon ang tingin sa unahan ay nanlaki ang mga mata niya.

Peste! Lumangoy ka papunta sa gilid, Mackie!

Ilang dipa na lang ay mararating na niya ang dulo kung saan nalalaglag sa ibaba ang tubig. Dinig niya ang malakas na sagitsit na nagmumula sa panibagong talon. Kumabog ang dibdib niya. Paano na lang kung mataas pala iyon? Kahit marunong siyang lumangoy ay mapanganib pa rin kung tuluyan siyang bumagsak doon!

Sinubukan niyang lumangoy pasalungat sa agos, ngunit sa lakas niyon ay lalo lamang siyang tinatangay. Pumikit na lang siya at sumigaw nang malakas nang maramdaman ang mabilis na pagbulusok ng kanyang katawan. Hindi nagtagal ay tuluyan na siyang lumubog sa tubig. Agad siyang nagmulat at ikinampay ang kanyang mga kamay at paa. Lumangoy siya patungo sa ibabaw at nagawa naman niya iyon nang walang kahirap-hirap!

Ilang sandali pa ay narating niya ang pampang. Mabato sa bahaging iyon kaya sinikap niyang isampa ang sarili sa ibabaw ng malapad na bato. Saka lang niya naramdaman ang sobrang kapaguran nang mga oras na iyon. Mabigat ang kanyang paghinga kaya ipinikit muna niya ang mga mata at hinayaan ang sariling makapagpahinga.

"Ang sakit! Putragis na 'yan!"

Mattias?

Agad niyang iniangat ang ulo at mariing pinakinggan ang pagdaing. Bagama't parang bulong lamang ang tinig nito ngunit malinaw niyang naririnig ang lalaki.

Nagmadali siyang tumayo nang matukoy ang eksaktong kinalalagyan nito. Ilang dipa lamang mula sa kanya ang pinanggagalingan ng ingay. Para makarating doon ay nagpalipat-lipat siya sa ibabaw ng mga naglalakihang bato.

Natunghayan niya ang binata na nakaupo habang hinihilot-hilot ang kanang binti. Marami itong gasgas sa braso at siko. May tumutulo ring dugo sa gilid ng ulo nito. Wala itong kamalay-malay sa presensiya niya dahil abala rin ito sa ginagawa. Napailing na lamang siya habang pinagmamasdan ang kaibigan.

"Putragis talaga," bulong nito.

Tumalon siya patungo sa ibaba, malapit sa tabi ni Mattias. Napapitlag naman ang kanyang kaibigan at agad na dinampot ang patalim na nakalapag sa tabi nito. Nanlalaki ang mga mata nito habang pinipilit umurong nang nakaupo.

"'W-Wag kang lalapit!" anito at iniumang sa kanya ang hawak na patalim. Mabuti't hawak pa rin nito ang patalim na iyon.

Itinaas niya ang kanyang dalawang kamay at sinubukang lumapit sa kaibigan. "Ako 'to, Mattias, huminahon ka!"

"Sinabing 'wag kang lalapit! Halimaw ka!" Tuluyan na itong napasandal sa malaking bato. Ngunit iniiwasan nitong tumingin sa kanya.

"Mattias, relax ka lang. Ako ito, si Mackie, ang kaibigan mo!"

Ikinuyom nito nang mahigpit ang mga kamao. "Hindi ako naniniwala! Kaya n'yong manlinlang... hindi ako paloloko sa 'yo, Ulol!" anito at saka nagtiim-bagang.