BANGKILAN TRIBE: Mount Of Death

Chapter 3

Mackenzie

Pagkatapos na mailigpit ang mga dalang gamit ay lumabas ng silid si MacKenzie. Pababa pa lang siya sa hagdan ay narinig na niya ang boses ng lolo at kanyang ina. Kararating lang siguro ng mama niyang si Martina Mondragon na siyang kapitana sa baryo nila.

"Ano? Nasabihan mo na ba silang lahat?" tanong ng lolo niya. "Malaking suliranin ito kaya kailangan na nating maging handa."

"Hindi pa po, pang. Mamaya ay pupulungin ko ang lahat ng tanod sa barangay," sagot ng kanyang ina.

Sumilip siya sa bungad ng kusina. Abala sa paghahanda ng pagkain sa lamesa ang kanyang ina. Samantalang ang Lolo Gustavo niya ay nakaupo sa paborito nitong puwesto, sa upuang nasa dulong bahagi ng mahabang hapag. Animo'y isa itong hari at kampanteng nakaupo sa trono, ang tungkod nito ay nakasabit sa sandalan ng upuan.

Tumigil ang mama niya sa pag-aayos ng hapag nang mapansin nitong nakatayo siya sa may pintuan. Bigla itong ngumiti nang malapad, umaliwalas ang maamong mukha at kahit medyo matanda na ay bakas pa rin ang tinataglay na kagandahang pisikal.

"Zie, nandito ka na. Naku! Salamat sa Diyos at umuwi ka."

Lumapit siya sa ina at saka niyakap nang mahigpit, ito lang ang tanging tumatawag sa kanya ng Zie, mukha raw kasing lalaki kapag Mackie lang. Lumingon siya sa kanyang lolo na nakatingin din sa kanila, ngumiti ito nang magtama ang tingin nila.

"I miss you, ma. Hindi ba sinabi ni Lolo na dumating ako?"

Tumawa ang lolo niya. "Hindi ko talaga sinabi para masorpresa ang mama mo. Nang sa gano'n ay mabawasan naman ang problema n'ya."

Sabagay tama naman ang kanyang lolo. Masarap nga sa pakiramdam na nakita niyang nasurpresa ang ina.

Kahit paano ay sumaya ito sa kabila ng mga problemang kinakaharap ng kanilang pamilya. Muli na naman niyang naalala ang ama at kapatid. Lilima na nga lang sila sa angkan ng mga Mondragon, nabawasan pa sila ng dalawa. Ang mga kamag-anak nila ay malalayo naman, karamihan ay nasa ibang bansa naninirahan.

"Anak, maupo ka rito para makakain na tayo. 'Wag kang malungkot, may awa ang Panginoon. Malay natin, isang araw uuwi rin ang papa at kapatid mo." Humahanga rin siya sa katatagan ng kanyang ina, kahit marami silang suliranin ay nakikita niyang malakas ito. Para itong isang mandirigmang hindi basta susuko sa laban.

Umupo siya sa upuang hinila ng kanyang ina. Nang lumingon siya sa gawi ng kanyang lolo ay nahuli niyang umiling-iling ito. Mukhang hindi kumbinsido sa ideyang buhay pa ang ama at kapatid niya.

Ano kaya ang alam ni Lolo na hindi ko alam?

Base kasi sa itsura nito, mukhang may alam ito sa lahat ng mga nangyayari.

"Ano po ba sa tingin n'yo ang nangyari sa kanila, abuelo?"

"Mamaya ko na sasagutin 'yan, hija. Sa ngayon ay kumain na muna tayo." Nagsandok ito ng pagkain, halatang umiwas na sagutin ang tanong niya. Mas lalo tuloy siyang nagduda.

Pinagsandok siya ng pagkain ng ina. Pinuno nito ng kanin at ulam ang plato niya. Na-miss niya 'yong ganitong paraan ng paglalambing ng kanyang mama. Mahigit tatlong taon din na hindi niya ito nakasama.

"Ubusin mo 'to, anak, masarap ang luto ni Aling Martha." Napangiti siya dahil natatandaan pa niya si Aling Martha, iyong mabait na matanda na may ari ng karinderya malapit sa barangay hall. "Kung alam ko lang na darating ka, sana'y nakauwi ako agad at naipagluto kita ng paborito mong papaitan."