MESAFE

29.Bölüm : Annem Yaşıyor Biliyorum

Anne buradasın biliyorum ama neredesin?*

Beni sıkı sıkı saran kollarla birlikle dudaklarımdan tek bir kelime çıktı gözlerimi aralarken ben, "Rüzgar."benim tek bir kelime etmem bile onlara mutluluk verirken kendimi suçluyordum.Gözlerimi tekrar açtığımda piskiyatristimin başımda olduğunu gördüm ve kolumdaki seruma baktım.

"Neredeyim ben?" dedim doğrulmaya çalışarak.

"Yağmur merak etme güvendesin doktordayız sakin ol ve bana başından geçenleri anlat tamam mı?"dedi gülerek Serhat.

"Onları çağırır mısın? Aynı şeyleri ikinci defa anlatmak istemiyorum." dedim zorla.Bana anlayışla bakınca kapıdan onları çağırdı ve yanlarında tanımadık bir adam görünce istemsizce gerildim , gerildimi anlayan Ömer bana göz kırpıp konuşmaya başladı.

"Yağmur bu benim babam adı Önder ."dedi gülerek zorla.

"Memnun oldum Önder Bey."dedim ne diyeceğimi bilmeyerek.

"Bende memnun oldum Yağmur ve ayrıca bana amca diyebilirsin kızım." dedi sevecenle ona zorda olsa bir gülümseme atıp psikiyatristim Serhat'a bakıp dudaklarımı zorla aralayıp bana zorluk çektiren o cümleleri kurdum.

"B-ben evden çıktım çünkü Rüzgar bana benden vazgeçebilecek gibi geldi ve bende onlara yük olmak istemedim onları odada çok önemli bir şey konuşuyormuş gibi görünce ben gidiyorum demek için bile uğramadım zaten onun için onun için önemi bile olmaz diye düşünmüştüm ve sessizce evden çıktım dışarıya çıkınca bilincimi kaybeder gibi oldum elimdeki beşliğe baktım okula gidiyor olabilirim diye düşünüp bir otobüs çevirecekken yoldan geçen iki çift sahile gitmekten bahsetti bende neden olmasın diye düşündüm ve yürüdüm ne yol nede iz bilmeden yürüdüm ama garip birşey vardı ben gittikçe peşimden gelen bir melodi vardı hep yol boyunca benimleydi . "dediğim sırada Rüzgar'ın kelimesiyle kafamı ona çevirdim ve gözlerim onların gözlerine teslim oldu.

"Telefonun çalıyordu."dedi acı içinde.

"Evet ."dedim zar zor.Kafamı Önder amcaya çevirdim o bana değil Serhat'a bakıyordu ciddiyetle kafamı Rüzgar'a çevirip devam ettim.

"Ne kadar yürüdümü bilmiyorum en son önüme bir bank çıktı ve oturdum yağmur yağmasına rağmen üşümüyordum bile sonra cebinin titremesiyle telefonu çıkarttım ben telefonu nasıl açıcağımı unuttum ."dedim acı içinde.

"Unuttun."diyip defterine not aldı Serhat.

"Bir şekilde yeşile basıp açtım telefonu Rüzgar 'dı ona telefonu kullanıp size konum atamam dedim ve ardından etrafımda olanları anlattım belki gelirler diye sonra polisin sinyalimden beni bulacaklarını söyledi ama benim bilincim yok olmak üzereydi ki hat kesildi ve bir kere daha çaldı telefon..."dedim ve boğazıma bir düğüm oturmuştu adeta Rügzar'ın bana dikkatle baktığı sırada Serhat'a döndüm ve o cümlemi kurdum.

"Annemdi..."dedim gözümden bir damla yaş düşerken.

"Ne emin misin Yağmur. "dedi ciddiyetle.

"Eminim ben onun sesini 3931 kilometreden bile duysam tanırım." dedim sesim titrerken.

"Daha önce halüsinasyon görmüşt-"Serhat inanmış gibi değildi.

"Ya annemdi o benim annemdi neden anlamıyorsun?"dedim bağırarak.

"Sakin ol Yağmur." dedi Rüzgar yanıma gelerek.

"Rüzgar annemdi gerçekten." dedim yalvararak.

"Tamam , tamam annendi. Doktoru çağırır mısın Önder amca ?"dedi Rüzgar saçımı okşarken.

"Rüzgar, hayır çağırma iğne vurmasın annemdi ya Rüzgar n'olur inan lütfen. diye yalvarıyordum o işte yere diz çökmüş benim saçımı okşuyordu.Kolumdan kanıma karışan bir iğne ve gözlemim aralanması ve uyumadan duyduğum o son cümle.

"Sana inanıyorum Yağmur ve her zaman inanacağım ."duymadıģımı zannedip kurmuştu sanırım .

*Ne tuhaf değilmi annesini kaybetmiş bir insandan annemin yaşadığına dair beni teselli etmesini bekliyordum.*

""""'

Selaaamlar.

Şimdilik kısa kesiyorum Yağmur u ve Rüzgar i sevin ... Onlar sizi seviyo....

Öpüldünüüz