MESAFE

41.Bölüm: Yaşıyorsun

Tekrar kapının çalmasıyla sinirle kapıyı açtım.

"Ne bu yüzsüzlük?"Ömer ve Sinan'mış gözlerimi devirerek odaya geçince peşimden söylene söylene geliyorlardı.

"Oğlum az önce kapıda Hazel'i gördük ağlayarak koşuyordu ne odunluk yaptın kıza?"Sinan nefret saçıyordu sanki y
Yağmur'a bunu yapmışım gibi kızıyordu .

"Hak ettiği tavrı sergiledim bir daha bu evde Hazel adı geçmeyecek."diyebildim sadece.

"Kalk."dedi ve beni kolumdan tuttu Ömer.

"Nereye?"

"Itiraz yok yürü."zaten tek bir kelime edecek halim yoktu. Yaklaşık on dakika sonra kendimi okul bahçesindeki kalabalığın içinde buldum . Ve önümde bana arkası dönük Hazel'ide.

"Git gönlünü olmadan gelme biz kantindeyiz."kulağıma fısıldayıp yanımdan ayrıldıklarında Hazle bir adım attım telaşla arkasını dönünce bir anda ona çok yakın oldumu fark edip geri adın attım ve suratına baktım bir kız için fazla anlamsız güzeldi belkide bir şansı hak ediyordu o ağlarken bile çok güzeldi.

(Yağmur'un Anlatımıyla*)

"Eee pardon , pardon taksi durağı varmı acaba buralarda?"

"Kızım düz git hemen solda bir taksi durağı var."teyzenin bana eliyle sokağı göstermesiyle hemen koşmaya başladım

"Teşekkürler ."diye bağrında herkesin bana baktığını fark ettim ama anlamsızdı. Sonunda . Taksi durağına yaklaşıp hemen arabaya atladım.

"Eee Doğan Kolejini biliyor musunuz? Biraz uzak kalıyor ama."telaşla sorduğumda adam anlar gibi baktı suratıma.

"Biliyorum aceleniz mi var?"

"Çok acelem var on beş dakikaya yetişmem gerekiyor beni yetiştirebilir misiniz?"nefes nefese konuşunca bir anda araba çalıştı ve son sürat hızla gidiyorduk çok degil bir on dakika sonra kolejin önünde olduğumu fark ettim.

"Ne kadar borcum?"dedim güler yüzle çünkü tam zamanında yetişmiş ve hatta erken bile gelmiştim.

"30 Tl."adam güler yüzlü ve sakindi.

"Çok teşekkür ederim,  sağolun."diyip hemen arabadan indim kapıya daha girmeden siyah yırtık dizli olan pantolonumu sirkeledim refleks olarak. Üzerimdeki mor üzerinde BANA KENDİN OLDUĞUN SÜRECE GEL! yazan bir tişört vardı saçlarım hafif dalgalı salık suratımda hiç makyaj yokken tüm cesaretimle içeri daldım ama kimse bana dikkat bile etmiyordu tam bahçenin ortasında bir kız gördüm güzel hatta çok güzel ama ağlayan sonra okulun içinden çıkan saçları dağınık Rüzgar'ı buraya bakmıyordu elinde bir su şişesi vardı ve o kıza yürüyordu direk. Tamam zaten aralarında birşey olamazdı Rüzgar yapmazdı . Bir dakika ne oldu az önce kız Rüzgar'a sarıldı ama Rüzgar oh şükürler ne oda yavaşça kollarını ona sardı gözümden ard arda akan iki yaşı elimin tersiyle ittirdim ve olduğum yerde kaldım . Belkide hiç karşılarına çıkmamalıydım bensizliğe alışmışlardı zaten en yapmamam gereken şey buraya gelmem oldu sanırım oysa onlara helede ona çok ihtiyacım vardı kokusunu duymaya çok ihtiyacım vardı. Okulun giriş kapısından gülerek çıkan Sinan ve Ömer'e göz gezdirdim gayet normalllerdi Ömero kadar olmasada normaldi işte bu bana ağır gelmişti sonra bir anda durdular bana bakarak sanki sanki nasıl anlatılır karşılarında bir efsane bir mucize görmüş gibi haklılardı ben bir mucizeydim .

"Yağmur."diyebildi Ömer dudaklarının arasından sadece bu kelime  çıktı. Bir anda Rüzgar sevdiceğinden ayrılıp bana bakakaldı tabi sevdiceğide. Arkamı döndüğümde bir nefes hissettim yakınımda Rüzgar'dı.

"Yağmur."dedi onun sesi onun kokusu onun teni onun nefesi ona muhtaçtım öylesine muhtaçtım ki anlatamam.

"Ne var?" dedim soğuk sesimle.

"Yaşıyorsun. "bir çocuğu teselli etmem gibi bir şeydi ona bunu anlatmak .

"Evet." dedim donuk sesimle, "Yaşıyorum ben ama az önce gerçekten öldüm."

"Yağmur."dedi bir kez daha kafamı bir sağa bir sola sallayıp kapıdan tam çıkacakken beni kendine çevirdi.

"Lütfen yalvarırım sana sadece sana sarılmama izin ver sadece sana sarılayım."dediği an boğazına atladım çünkü buna en çok benim ihtiyacım vardı ona en çok benim ihtiyacım vardı.

"Başka kollar aldı seni benden."dedim gözümden bir damla yaş akınca  .

"O kollar seni unutturamadı seni benden koparamadı."dedi ve kokumu ciğerlerine hapsetmek istercesine kokladı içine çekti ve kapılarını kapattı.