MESAFE

35.Bölüm : Annen Yaşıyor

"Burası mı güvende , burası sana acı veriyor."gözlerinin ela tonu akıp alev alacaktı adeta.

"Konumuz bu değil."

"Konumuz cinayette değildi."

"Her neyse Rüzgar burada kalacağız." itiraz etmedi sadece bana baktı uzun uzun belki on belki on beş dakika birbirimizi ezberler gibi baktık.

"Sen benim odamda yatarsın."dedim sessizce.

"Sen?"dedi acı içinde.

"Ben annemlerin odasında yatacağım." diyebildim zar zor.

"Olmaz sen odanda yat ben oturma odasında koltukta yatarım."

"Hayır ben annemlerin odasında yatarım."dedim sinirle, başını onaylarca salladı .Ve ona elimle üst katı işaret ettim.

"Keyfine bak."yukarı çıktı. Bende hemen odaya daldım annemin odasına.

"Anne ..."dedim Anne demek huzur verirken.

"ANNE.."

"Anne ."

"Anne ."

"Baba ."yataklarına uzandım

"Baba ."

"Baba." huzur verirken gözlerimi kapadım.

"Yağmur.(!)" dedi bir anda Rüzgar, yerimden fırladım bir anda ve onu gördüm annemi...

"Anne."dedim dolan gözlerimle sonra hemen gözlerimi kapattım, "Allah ım uyanmak istiyorum lütfen."diye bağırdım bir anda.

"Yağmur, " dedi ince sesiyle annem, "Kızım."

"Rüzgar ben ben... halüsinasyon görüyorum korkuyorum doktora gidelim lütfen lütfen bu evden gidelim dayanamıyorum."dedim acı içindeyken annem bana sarılınca buz kestim adeta dondum.

"Anne yaşıyorsun."dedim ağlayarak .

"Yaşıyorum."dedi gözünden bir damla yaş düşünce.

"Babam?"dedim ve bir anda kaslarımın gevşemesiyle kendimi saldım gözlerimi doktorda açınca başımda sadece hemşire kadını gördüm .

"Canım nasıl hissediyorsun kendini?"diye sordu gülerek .

"Rüzgar'ı çağırır mısınız?"dedim zar zor.

"Tabi canım ."diye odadan çıktı ve hemen Rüzgar girdi .

"Annem,"dedim dolan gözlerimle, "Yaşıyor mu?"

Onunda gözlerini dolduğunda şahit oldum, "Annen," dedi ve biraz bekledi "Annen yaşıyor. "gülmeye çalışarak.

"Rüzgar annemi çağır lütfen.(!)"dedim acı içinde.

"Bekle..."dedi ve iki dakika sonra annem girdi odaya.

"Neden? Anne... Neden beni öldüğüne inanmamı istedin?"

"Attığın her adımdan haberim vardı."dedi dolan gözleriyle.

"Ama benin senden haberin yoktu ben tuğlaları yıkılmış ayakta kalmakta zorluk çeken bir Yağmur dum sadece.."diyebildim.

"Kızım..." dedi ve anlayış gösterdi, "Haklısın elbette am-"

"Aması ne anne lütfen ben sensiz bir ömür geçirdim anne ben anne kelimesine hasret kaldım beni... beni sen yokken," dedim ve elimle onu gösterdim "Rüzgar ve Sinanlar ayakta tuttu ailem oldular anne..."

"Yağmur." "Anneciğim."

"Babam nerede?"

"Baban yok."