Odmienna (BTS, EXO)

Tata...

Następnego dnia postanowiłam, że wybiorę się do mojego ojca. Wyznam mu, że wróciłam i będę tu mieszkać. Jestem ciekawa również jak się miewa moja młodsza siostra. W zasadzie, nawet nie jestem pewna czy jest moją rodzoną siostrą, bo nie ma nic wspólnego z tym drugim światem, z Sehunem,  z Suho. Sama już nie wiem.

Stanęłam przed drzwiami i zapukałam do nich. Przez jakiś czas stałam i czekałam, aż ktoś mi otworzy. Zapukałam drugi raz i otworzyła mi pani kucharka.

- Dzień dobry. - powiedziałam z uśmiechem. Kobieta zaskoczona otworzyła buzię i zasłoniła ją ręką.

- Olivia. - powiedziała i zaraz zamknęła przede mną drzwi. Krzyknęłam za nią, ale nie zdążyłam. Po chwili drzwi się otworzyły i usłyszałam głos ojca.

- No chyba mi nie powiesz, że...- nie dokończył i spojrzał na mnie. - Olivia? Co ty tu do diaska robisz? Ty jeszcze żyjesz? - spytał zaskoczony.

- Nie jestem duchem jestem prawdziwa jeśli cię to obchodzi. Przyszłam tylko was powiadomić o moim powrocie i chciałabym zobaczyć się z Molly jeśli mogę, chociaż, po co ja się pytam. Mam takie prawo przecież. - powiedziałam marszcząc brwi.

Nie czekając na odpowiedź przekroczyłam próg domu i znalazłam się ponownie w tym korytarzu. Zauważyłam, że na miejsce starego wazonu został wstawiony taki sam nowy. Prychnęłam pod nosem i weszłam na górę. Skierowałam się w stronę mojego starego pokoju. Tęskniłam za nim. Chciałam otworzyć drzwi, ale mój ojciec mnie powstrzymał.

- Nie otwieraj. To już nie jest twój pokój. - powiedział z niską barwą głosu. Spojrzałam na niego mrużąc oczy i robiąc zdziwioną minę.

- Że co proszę? - spytałam. - gdzie jest Molly?

- U koleżanki. - odpowiedział. Ta odpowiedź była zbyt szybka.

- Kłamiesz. - wysyczałam przez zęby. Ponownie złapałam za klamkę.

- Nie wchodź tam bo pożałujesz. - powiedział.

Nie posłuchałam go. Otworzyłam szybko drzwi, ale jak szybko je otworzyłam, tak szybko zemdlałam. Ten widok był czymś gorszym od ducha, czymś gorszym od widoku śmierci jaki dotychczas widziałam. To było przerażające. Coś czego nigdy nie zapomnę...To jest prawie jak z horroru. Nie chce się już obudzić. Chcę żyć w nieświadomości, że coś takiego w ogóle miało miejsce...