Hazan Zamanı

Hayal

Eylül uyku mahmurluğu ile gözlerini araladı, olmak istediği yerdeydi, kocasının kolları arasında... bu sefer Serkan uyuyordu, o da bunu fırsat bilip parmaklarını Serkan'ın saçlarına daldırdı... Serkan fazla geçmeden gözlerini açmıştı...

Eylül : uyandırdım mı? Kusura bakma...

Serkan: uyandığımda karşımda seni göreceksem hiç ama hiç mahsuru yok...

Eylül elini çekecekken Serkan tutup Eylül'ün elini yeniden saçlarına bıraktı...

Serkan : hem sen neden uyumadın?

Eylül: uyudum ama aklıma bir şey takıldı... uyandım bir daha uyuyamadım...

Serkan: tamam, aklındakini söyle canım...

Eylül: evet çok mutluyum, Ankara da güzel ama biz hep burada mı yaşayacaz? Konağa dönmeyecek misin hiç?

Serkan: sık sık buraya gelmem gerekebilir ama asıl istediğim tabii ki memleketime dönmemdir... ben anladım ki şehir insanı değilim, yaşadığım yerleri özledim. Ama sana bağlıyım, sen karar ver. Burada mı yaşayalım, memlekete mi dönelim? Burada, her şeyden, herkesten uzakta yaşamak istersen ben de isterim, yeter ki yanımda ol...

Eylül: buna ben mi karar verecem?

Serkan: evet... gerçi daha önceden böyle olmalıydı ama artık önceliğim sensin, senin mutluluğun.. sen nerede mutlu olacaksan orada olalım. Zaten sen mutlu olunca ben de mutlu oluyorum. Sana daha önce de demiştim, sen neredeysen orası benim yuvam olur...

Eylül: Serkan.. burası çok güzel ama babam orada, üstelik o konak senin doğduğun, büyüdüğün yer... hem anan oradadır, kızın da...

Eylül, Gül'ü düşününce ister istemez üzülmüştü...

Serkan: suratını asma güzelim...

Eylül : elimde değil... Cemre'yi kıskanıyorum, hem de çok...

Serkan: kıskanman için hiçbir sebep yok ki..

Eylül: nasıl yok? O gece ona dokundun, hem o sana hemen bir evlat verdi...

Serkan: ona sana dokunduğum gibi dokunmadım, onu sevmedim ben, hem de hiç. O günü hiç hatırlamamak için düğün günü hiç içmediğim kadar içip sarhoş oldum ben.. zil zurna sarhoş girdim ben onun odasına... zaten gerisini hatırlamıyorum da

Eylül: onun yanında benim ismimi sayıklamışsın... öyle dedi Cemre

Serkan: ya başka kimi sayıklayacaktım? Aklımda sen vardın, senin güzel yüzün...

Eylül: Serkan, ya ben sana evlat veremezsem? Ya gerçekten kısırsam?

Serkan: nasip değilmiş deriz geçer gider... anamın aksine ben seninle erkek evlat için evlenmedim, zorunluluk da değildi bu evlilik... ben seninle seni sevdiğim için evlendim...

Eylül Serkan'a sokuldu iyice...

Eylül : ama eğer öyle bir şey varsa seni evlattan mahrum etmek istemem...

Serkan: senin çocuğun olmuyorsa Cemre'ye mi gidecem? Ya da başka bir gelin daha mı alacam sanıyorsun? Senden olmayan başka bir çocuk daha istemem ben Eylül... ama senden isterim, hem de bir sürü...

Eylül: bir sürü?

Serkan: kaç tane olabilecekse... konak çocukla dolup taşsın, hepsi de sana benzesin...

Eylül: huyları da sana benzesin, analarının sözlerinden çıkmayan çocuklar...

Eylül kıkırdadı...

Serkan: şuanki halimizi düşünecek olursak, pek anamın sözünü dinlediğim söylenemez

Eylül güldü...

Eylül: eğer karar bana aitse, o zaman ananla aran daha fazla açılsın istemiyorum, onu tek oğlundan ayırmak istemiyorum...

Serkan : tek oğlu mu?

Eylül: şey.. yani hani Selim okumaya gitti ya. O hemen gelemez artık ama sen konağa sık sık gidip gelebilirsin

Serkan: anlamadım, şimdi sen konakta mı yaşamak istiyorsun? Ben yaşanan onca şeyden sonra orada kendimize ait bir ev tutarız diyordum...

Eylül: hayır Serkan, sorun değil, konakta yaşarız. Anan da orada, kızın da.. onlarla olmak, birlikte yaşamak istemez misin?

Serkan: isterim Eylül ama sen orada üzüleceksin... anam, Cemre üzecekler hep seni...

Eylül: beni senden başka kimsenin üzebileceğini sanmıyorum. Beni üzebilecek tek kişi sensin...

Serkan: canım... o zaman konağa dönüyoruz, beraber... bir süreye kadar uzun seyahatlerimde sen de benimle gelirsin...

Eylül: gelirim... ama bir süre derken?

Serkan: sonra çocuklarımızla ilgileneceksin...

Eylül: hayali bile güzel...

Serkan: hepsi olacak...

Eylül konuşmanın verdiği rahatlamayla başını Serkan'ın göğsüne koyup uyumaya başladı...