"Okay vriend, je hebt twee opties. Of je werkt mee en je transsport naar het bureau zal vredig verlopen, of je kiest de optie waarin ik je naar het bureau schop en geloof me, die optie gaat je behoorlijk pijn doen." Leo kijkt de man van begint dertig met ijzige, doordringende ogen aan. Een blik die alleen hij kan hebben.
De man lijkt de twee opties te overwegen en zucht vervolgens eens. Hij lijkt gewillig mee te gaan, de man staat op en loopt voor Leo uit. De verdachte denkt hem echter te slim af te zijn en peobeert nog een laatste vlucht poging. "Serieus? Dan heb je zijn handen al vast geboeid, wat moet een mens nog meer doen? Kan een dag nu nooit eens rustig verlopen?" gromt Leo die de achtervolging op de man inzet. Gelukkig valt een man die weg peobeert te rennen en met handboeien om wel erg op in de dansende mensenmassa van de club. Dat de man geblesseerd is aan zijn linkervoet en daardoor mank loopt scheelt ook wel waardoor Leo hem binnen no time ingehaald heeft. De donker harige pakt de man bij zijn schouder vast en laat hem stoppen, voordat iemand ook nog maar iets kan doen stompt Leo de man in zijn gezicht. De man valt achterover door de plotselinge kracht wat Leo eens diep laat zuchten. "Ik had nog zo gezegd dat je voor optie één had moeten kiezen."
Het pingeltje van de lift laat iedereen op het bureau kort opkijken om te zien wie er het kantoor binnen gaat komen. Een man, gekleed in zwarte kleding en zijn handen voor zich vast geboeid met een stel handboeien zet een eerste stap uit de lift. Een voet in zijn rug drukt hem verder het kantoor in. De man strompelt over zijn eigen voeten en valt bijna voorover op de grond, er is echter iemand die hem bij zijn shirt vast pakt en hem op die manier omhoog weet te houden.
"Leo, ga je niet iets te ruig om met die verdachte?" vraagt Hyuk die langs het tweetal loopt, zijn handen vol met papierwerk dat hij vanuit het lab naar hier gebracht heeft. "Onze lieve verdachte prefereert een iets hardere aanpak, of niet soms?" Leo pakt de man bij de kraag van zijn jasje en kijkt hem nog eens dreigend aan, de man durft geen antwoord te geven. "Zie je wel, het is geen probleem. Oh en die papieren zijn voor mijn zaak toch? Je mag ze wel op mijn bureau neerleggen." zegt Leo nig voordat hij de verdachte weer vooe zich uit naar de verhoor kamer drukt.
"Leo, wacht even." klinkt de stem van Ken op het moment dat hij de verhoor kamer in wil gaan, de agent kijkt over zijn schouder even naar zijn baas een wenkbrauw vragend opgetrokken. "Laat dat verhoor maar aan Ravi en mij over, je hebt genoeg andere zaken waar je mee bezig moet."
"Ik kan dit gerust zelf handelen, geef een aantal van die andere zaken naar aan Jisu. Volgens mij heeft zij nog wel wat tijd over." Leo draait zich weer om en wil de verhoor kamer openen, maar Ken houdt hem voor een tweede keer tegen. "Die zaken kunnen we niet alleen aan Jisu overlaten, desnoods doe je ze met haar, maar het zijn jouw zaken en jij zal ze oplossen. Als ik het goed heb heeft deze verdachte te maken met een zaak van Ravi-" "En Jisu, maar waarom ben jij dan degene die naast Ravi in de verhoorkamer wil zitten?" Leo opent de deur van de verhoor kamer en drukt de verdachte naar binnen, zelf blijft hij nog even staan.
"We weten allemaal dat Ravi wel eens vaker dan één keer buiten het boekje te werk gaat, Jisu kan hem niet in bedwang houden en dus moet ik dat maar doen."
"Heb je het nu over mij? Mij hoef je toch helemaal niet in bedwang te houden, ik ben de meest rustige agent op het bureau." klinkt de stem van Ravi die va uit het niks lijkt te verschijnen, Leo kan een grijns niet tegenhouden en schudt lichtjes zijn hoofd. "Goed, ik laat dit verhoor aan jullie over, maar om eerlijk te zijn ben ik niet eens zo zeker van zijn schuld. Hij lijkt me niet betrokken bij deze zaak." merkt Leo nog op voordat hij ruimte maakt voor de andere twee mannen en zich begeeft naar zijn bureau.
"Goed, laten we maar eens beginnen. Of niet soms?" Ravi kijkt zijn baas aan met een blik die hij niet helemaal kan plaatsen voordat de twee mannen de verhoorkamer in lopen.
"Hoe vaak moet ik jullie nog zeggen, dat ik daar niet was en ik heb nog nooit van die naam gehoord. Luister, ik heb geen idee waarom ik hier zit, ik heb helemaal niks verkeerd gedaan." zucht de man die wat onderuitgezakt op zijn stoeltje zit, een emotiolize blik op zijn gezicht te vinden.
"Niks verkeerd gedaan?" een spottend lachje rolt over Ravi zijn lippen. "En hoe is dat starfblad van je te verklaren dan vriend? Dit is niet de eerste keer dat je hier zit en dat weet jezelf ook wel." de zwart harige pakt een papier van de ijzeren tafel voor zich en houdt het omhoog, alle misdaden die de verdachten in zijn verleden begaan heeft staan er op uitgeschreven. Bij het horen van die woorden blijft de verdachte even stil, wetend dat ze meer over hem weten dan hij gedacht had.
"Luister, er is een dode gevallen. De avond van de misdaad was jij aanwezig op de crimescene, het is allemaal wel erg toevallig." Ravi trekt een wenkbrauw op. Ondertussen haalt Ken een ander papier tevoorschijn wat hij over de tafel naar de man tegenover hem schuift.
"Je bel gegevens, die wel degelijk vertellen dat je het slachtoffer kende." merkt hij op.
De verdachte rolt met zij ogen. "Hoe vaak moet ik nog zeggen da-" in een soepele beweging staat Ravi van zijn stoel op en pakt hij de verdachte bij zijn kraag. Hij trekt de man dichter naar zich toe en kijkt hem een angstaanjagende blik aan. De verdachre begint blauw aan te lopen door het tekort aan lucht.
"Ravi, laat hem los." sist Ken die Ravi aan de kant trekt waardoor de verdachte kuchend en happent naar lucht op de grond valt.
"Je had hem bijna ve-" "Hij heeft er helemaal niks mee te maken. We hebben de verkeerde te pakken." Ravi kijkt even op de verdachte neer. "Hij is nutteloos." gromt hij nog voordat hij de verhoorkamer uitloopt.
