Yoon Mi zet de bos bloemen die Hyuk eerder die dag had mee genomen toen hij op bezoek was geweest in een vaas met water die ze vervolgens op het kastje naar Hongbin zijn bed neer zet. "Heb je het kaartje al gelezen die er bij zat? De bloemen zijn van al je collega's." Yoon Mi overhandigt de bruin harige een klein vierkant kaartje, op de voorkant staat een cartoon van een kikker en in sierlijke letter de woorden 'Veel beterschap'.
Een glimlach vormt zich rond Hongbin zijn lippen als hij de korte tekst leest die Hyuk er in geschreven had. Je kan zeggen wat je wilt maar die jongen tovert altijd een glimlach op je gezicht.
"Lief dat ze nog aan me denken." merkt Hongbin op die het kaartje op zijn nachtkastje zet. "Hoe zit het met je ouders? Waarom komen ze niet op bezoek?" Yoon Mi pakt een stoel en zet hem naast het bed neer. Ze gaat zitten, haar ene been legt ze over de andere heen. De hele ochtend was ze druk bezig geweest om te zorgen dat Hongbin alles naar wens had. Hij had er niet naar gevraagd en droeg haar helemaal niks op maar ze had toch het gevoel dat dit wel het minste is wat ze voor hem kan doen.
"Ik heb ze niet vertelt dat ik in het ziekenhuis lig. Ik wil ze niet onnodige zorgen geven." mompelt Hongbin, zijn blik richt hij op zijn handen die hij bovens de dekens op zijn schoot heeft liggen. Het spookte al een tijdje door zijm hoofd om zijn ouders toch maar even te bellen, maar hij kon het niet opbrengen daadwerkelijk zijn telefoon te pakken en ze het te vertellen. "Maar genoeg over mij, laten we het eens over jou hebben." hij kijkt de brunette aan wiens ogen lichtelijk vergroten. "M-mij?" ze wijst zichzelf aan niet zeker of ze het wel goed gehoord heeft. "Ja, jou ja. Ik heb je nooit de kans gegeven jezelf echt uit te leggen. Eigenlijk ben ik nu toch best wel nieuwsgierig geworden naar je boek." Yoon Mi haar wangen kleuren meteen rood als de bruin harige begint over haar boek. Eigenlijk is ze helemaal niet zo zeker van wat ze tot nu toe geschreven heeft. De afgelopen dagen heeft ze er steeds aan lopen denken en werd ze steeds minder zeker van haar zaak. Is het nu wel echt zo'n goede storyline?
"Waar gaat het verhaal over?" vraagt Hongbin wat het meisje langzaam naar hem op laat kijken. "Over jullie." mompelt ze zachtjes. "Ik heb het gebaseerd op jullie, jou, Ravi, Jisu, Hyuk, Leo, N en Ken..."
Even is het stil, Hongbin wacht duidelijk op meer uitleg.
"Het gaat over een groepje agenten, de top van de het bureau, van de stad kan je gerust zeggen. Samen lossen ze de meest ernstige misdaden op, dat allemaal terwijl er liefdes opbloeien tussen jouw personage en een journaliste die voor spanningen op het bureau zorgt. En er ontstaat een ingewikkelde liefde tussen Ravi zijn personage en die van Jisu waarin de brigadier, Ken zijn personage, aan het stoken is. De brigadier is een persoon die naarmate het verhaal vordert steeds minder vertrouwt wordt door de agenten. En eigenlijk heb ik jog niet de tijd gehad om er verder mee te gaan." legt Yoon Mi uit, Hongbin luistert aandachtig naar het verhaal. Een verhaal dat hem wel erg bekend voorkomt.
"Het is bijna een autobiografie." lacht de jongen. En ook een Yoon Mi kan een lachje niet tegenhouden. "Ik heb het verhaal wel aangepast van hoe het er op het bureau aan toe gegaan is. Dat heb ik enkel als inspiratie gebruikt."
Hongbin pakt het meisje haar hand vast en geeft er een geruststellend kneepje in, met een glimlach kijkt hij haar aan. "Sorry dat ik boos op je was geworden, dat had ik nooit mogen doen. Het was onredelijk."
Yoon Mi schudt haar hoofd. "Je hoeft je excuses niet aan te bieden, ik had nooit mogen liegen over wie ik was."
"Maar als je geen journalistiek hebt gestudeerd, wat dan wel?" Hongbin gaat iets rechterop zitten zodat hij het meisje beter aan kan kijken. "Eigenlijk heb ik een opleiding psychologie gedaan. Het was alleen erg lastig een baan te vinden als psychologe, daarom heb ik een poging gedaan tot het schrijven van een boek, mijn grote hobby. Ik werk nog in een cafeetje dicht bij mijn huis om wat geld te verdienen." vertelt Yoon Mi, een verhaal wat Hongbin niet verwacht had.
"Ga je je verhaal nog af maken?"
De brunette zucht eens diep, een vraag die ze zichzelf al meerdere malen heeft gesteld. En om eerlijk te zijn weet ze nog steeds geen antwoord te vinden. "Ik weet niet of het wel gepast is om het af te maken. En als ik het wel doe zou ik niet weten wel einde ik het moet geven, wat er gebeurd is is iets waar ik liever niet aan terug denk. En ik denk dat we allemaal hetzelfde voelen." Hongbin knikt eens begrijpend, hij snapt waarom het meisje hier wat moeite mee heeft.
"Ik denk dat je het af moet schrijven. Schrijf je eigen einde, je hebt genoeg fantasie om iets moois te bedenken. En wat er allemaal gebeurd is, met Ken en zo, dat hoeft niet te betekenen dat er een sad ending voor ons allemaal is. Hoe gek het misschien ook klinkt, dit heeft Ravi en Jisu eindelijk samen gebracht." Hongbin legt een hand op Yoon Mi haar wang en wrijft met zijn duim over haar zachte wang.
"Het heeft ons ook weer bij elkaar gebracht." voegt hij er fluisterend aan toe wat voor een glimlach rond haar lippen zorgt. "Je hebt gelijk, ik moet mijn eigen einde schrijven. Eentje waarin jij niet in het ziekenhuis beland." Yoon Mi drukt een kusje op zijn hand. "Niet? Het leek me eigenlijk wel cool, als held van het verhaal." grijnst Hongbin.
"Eens even kijken, ik hoefde alleen zijn laptop van zijn bureau te pakken. Verder had hij niks nodig." mompelt Yoon Mi in haarzelf, ze had Hongbin gevraagd of hij nog wat van zijn werk nodig had. Hij herstelt goed en zal binnenkort weer aan het werk kunnen, Yoon Mi kan zich voorstellen dat hij zich er mentaal ook alvast op wil voorbereiden. Hongbin had haar gezegd dat hij zijn laptop wel kon gebruiken, hij moest nog wat papierwerk afwerken en dat had hij het liefst zo snel mogelijk achter de rug.
"Ik ben hier al lang niet meer geweest." mompelt Yoon Mi als ze de lift instapt, op de achtergrond worst ze vergezeld door een gezellig muziekje. Enkele seconden later springen de lift deuren open en wordt ze verwelkomt door een chaos die ze nog nooit eerder op het bureau heeft gezien.
"Wat is hier aan de hand?" Yoon Mi haar ogen worden groot van ongeloof, overal zijn mensen druk aan het werk maar in plaats van samenwerken lijken ze allemaal bezig te zijn met hun eigen ding waardoor er geen samenhang is en het alleen maar een chaotisch effect heeft.
"Sinds Ken de brigadier niet meer is is het een chaos, we hebben iemand nodig die de leiding heeft want zo kan het echt niet meer." Leo, die vanuit het niks naast de brunette is verschenen kijkt de ruimte eens rond. Yoon Mi kijkt de oudere jongen aan. "Is er nog geen vervanging voor hem?" vraagt ze verbaasd, ze had verwacht dat ze inmiddels toch wel een nieuwe brigadier aan hadden gewezen.
"We moeten afwachten wat ze hogerop te zeggen hebben. Of ze willen dat een van de agenten aangesteld wordt tot brigadier of dat er iemand van een andere locatie komt om die functie te vervullen." legt de agent uit, hij komt vrij rustig over in tegenstelling tot het grootste gedeelte van de medewerkers. Wat Yoon Mi ook niet verbaasd, Leo is altijd vrij rustig geweest, emotieloos bijna.
"Wat kom je hier eigenlijk doen Yoon Mi?" vraagt hij vervolgens wat de brunette lichtelijk uit haar gedachtenstroom laat schrikken. Voor een seconden weet ze niet meer wat ze hier komt doen, maar dan vallen haar ogen op het bureau van Hongbin. "Ik kom Hongbin zijn laptop even halen, hij moest nog wat papierwerk doen en wou dat graag doen nu hij toch maar de hele dag in een ziekenhuis bed ligt." antwoordt Yoon Mi. Leo knikt even. "Je weet zijn bureau te vinden, ik moet maar weer eens aan het werk." de agent schenkt haar een klein glimlachje voordat hij naar zijn eigen bureau toeloopt en weer verder gaat met Joost mag weten wat.
Yoon Mi loopt naar Hongbin zijn bureau toe, tegenover de zijne is die van Hyuk te vinden. En zoals altijd zit Hyuk met een kop koffie in zijn handen, de jongen kijkt wat om zich heen, bijna alsof hij geniet van de chaos die er gaande is. "Die jongen is ook niet aan het werk te krijgen zelfs al is hij omringd door stress en chaos."
