Met het uiteinde van haar pen tikt ze op de tafel, haar kin ligt in haar andere hand terwijl ze wat verdwaalt om zich heen kijkt. Haar gedachten vliegen van de ene kant van de ruimte naar de andere kant, zijn stem dwaalt door haar hoofd heen. "Heb je het haar niet gegeven?" ze ziet nog steeds de blik op zijn gezicht voor haar, hij was niet zomaar boos of chagrijnig. Hij was razend en als ze heel goed keek kon ze ook een dipje angst in zijn strakke blik ontdekken. Een kant van hem die hij onder vele vele maskers verstopt zit. Het laatste masker, de echte Ravi, een jongeman die net zoals anderen ook angst en liefde kent. Maar helaas heeft nog niemand die versie gezien, althans niet voor zover Yoon Mi weet. Maar goed, ze behoort dan ook niet echt bij de 'familie' die de collega's hier lijken te vormen. Bij de gedachte aan 'familie' flitsen Yoon Mi haar ogen naar Jisu die achter haar bureau zit en druk bezig is haar werk. Haar vingers vliegen over het toetsenbord van haar computer, haar blik gericht op het grote scherm voor haar neus.
"Hoe zou het met haar zijn? Nog niet zo lang geleden was ze nog helemaal overstuur en nu zit ze weer aan haar werk, alsof er helemaal niks gebeurd is." mompelt de brunette tegen haarzelf, een diepe zucht rolt over haar lippen. "Wat moet ik toch doen? Ze lijkt zo gelukkig met Ken, maar ze durft hem niet over het kind te vertellen, hoe zou hij reageren? Hoe zou een man als hem toch reageren op nieuws zoals dat?" Yoon Mi denkt eens diep na, maar na tien minuten haar hersenen er over te hebben gekraakt en ze nog steeds geen idee heeft geeft ze het maar op.
"Ken is gewoon zo ingewikkeld, ik snap helemaal niks van hem. Hoe kan ik nu ooit mijn boe-" "Yoon Mi, gaat het wel? Je zit hier de hele ochtend al wat in jezelf te mompelen en af en toe kijk je het kantoor wat rond met zo'n frons die je hele voorhoofd laat rimpelen." Yoon Mi heeft niet eens door dat er iemand tegenover haar gaat zitten en tegen haar praat, ze is alleen maar bezig met haar eigen verhaal. Hij kijkt haar afwachtend aan, maar ze zegt niks, alsof ze weer in haar eigen gedachten weg gezonken is.
"Er zijn twee opties, hij gaat blij zijn. Of hij wordt boos, maar hij is zo lief tegen haar, het lijkt me sterk. Maar aan de andere kant... Als Ravi gelijk heeft."
"Yoon Mi, waar heb je het allemaal over? Nu ben je weer in jezelf aan het brabbelen." Hongbin kan een lachje niet tegen houden. Hij kan niet ontkennen dat het meisje tegen over hem toch wel schattig is, vooral al ze zo in haar gedachten verzonken is.
De brunette knippert een aantal keer met haar ogen en schudt lichtjes haar hoofd.
"Sorry Hongbin, ik heb zoveel aan mijn hoofd op het moment het is een grote chaos. Wat zei je allemaal zonet?" ze legt haar pen op de tafel neer en schuift het lege kladblok aan de kant, Hongbin schuift een beker koffie naar haar toe die hij speciaal voor de brunette opgehaald had.
"Je moet niet zo fronsen, je krijgt er rimpels van." merkt Hongbin op, hij leunt iets over de tafel heen, met zijn duim masseert hij op de plek tussen Yoon Mi haar wenkbrauwen. Het meisje haar gezicht lijkt te ontspannen en al snel is de frons verdwenen wat voor een tevreden glimlachje rond Hongbin zijn lippen zorgt.
Yoon Mi haar wangen kleuren echter helemaal rood, verlegen door de onverwachte aanraking.
"Als je ergens mee zit, dan kan je altijd je verhaal bij mij kwijt. Jij bent er dan wel om naar onze verhalen te luisteren maar andersom kan natuurlijk ook." Hongbin kijkt het meisje in haar ogen aan.
"Je laat het net lijken alsof ik een soort psychologe ben." mompelt de brunette. "Je bent wel vergelijkbaar, het is me opgevallen dat met wie je ook praat je die persoon altijd probeert te helpen met advies."
Yoon Mi bijt op haar lip, ze weet niet zo goed of ze het nu wel of niet moet vertellen. Maar haar hoofd zit vol met informatie die ze nergens anders kwijt kan en zolang dat er in zit kan er geen nieuwe informatie meer in, het moet er uit anders zal ze er langzaam gek van worden.
"Okay, een paar dagen terug heb ik Ravi opgezocht om het met hem over de zaak te hebben, ik was van mening dat zijn visie wel erg belangrijk en nuttig zou kunnen zijn ook al was hij geschorst." begint Yoon Mi met vertellen, haar stem zo zacht dat alleen Hongbin haar kan horen. Ze moet er zeker van zijn dat niemand anders haar kan horen.
"Hij heeft iets gevonden wat jullie allemaal over het hoofd hadden gezien. Hij heeft me wel duizend keer uitgelegd en wat maar ik kon er geen koekjes van bakken."
"Yoon Mi, dat is ook helemaal niet nodig. Weet je nog wat Ravi allemaal gezegd heeft? Kan je me vertellen wat hij gevonden heeft." Hongbin lijkt meteen een stuk serieuzer, hij wil maar al te graag horen wat Ravi gevonden heb. Het was te verwachten dat hij deze informatie voor zichzelf zou houden, het liefst lost hij alle zaken alleen op, maar soms is het beter als je een team achter je hebt staan. Een team waar Hongbin maar al te graag deel van uit wilt maken.
Yoon Mi begint met het opzeggen van de woorden die al dagen in haar hoofd vast zitten, ze komen er uit alsof het een songtekst van een nummer is dat ze zelfs in haar dromen nog zou kunnen zingen.
Hongbin luistert aandachtig, hij neemt elk woord goed in zich op.
"En nou ja, ik had de brief met die woorden dus op Jisu haar bureau neer gelegd maar ze heeft hem nooit gelezen. En nu is ze ook nog eens zwanger van Ken, Ravi gaat exploderen als hij daar achter komt. En ik weet niet of ik nu Ken kan vertrouwen of niet, hij is niet wie hij zegt dat hij is, maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat hij slecht is. Toch?"
Als Yoon Mi opkijkt ziet ze dat de jongen tegenover haar verdwenen is. Verward kijkt ze om zich heen.
"Huh? Waar is hij gebleven, ik dacht dat hij zou luisteren?" mompelt de brunette, haar blik scannt het hele kantoor maar er is geen teken van Hongbin te bekennen.
Hyuk loopt de brunette voorbij, een kopje koffie in zijn handen waar hij af en toe een slokje uit neemt. Met opgetrokken wenkbrauw kijkt hij naar de brunette, vervolgens haalt hij zijn schouders op en loopt hij weer door. Yoon Mi blijft helemaal alleen achter, voor de zoveelste keer die dag verdwaald in haar eigen gedachten.
