"Hongbin, ik weet niet zeker of dit wel een goed idee is." mompelt Yoon Mi die moeite moet doen rechtop te blijven staan. Haar benen trillen, niet alleen van de kou maar ook omdat ze totaal geen balans kan zien te vinden op de schaatsen onder haar voeten. "Maak je geen zorgen, het is veel makkelijker dan je denkt." verzekerd Hongbin haar, hij voelt zich al helemaal thuis op de ijsbaan en had al een rondje geschaatst in de tijd dat Yoon Mi van het bankje naar de ingang van de baan was gelopen. De bruin harige steekt zijn handen uit naar het jongere meisje.
"Ik help je wel, okay? Wees niet bang om te vallen, ik zal er voor zorgen dat dat niet gebeurd." Yoon Mi zucht eens diep, raapt al haar moed bij elkaar en laat het ijzeren hek dat ze daarvoor zo krampachtig had vast gehouden eindelijk los. Yoon Mi zet een klein stapje naar voren waarna ze meteen Hongbin zijn handen vast grijpt.
"Zie je wel, je kan het wel." glimlacht Hongbin zodra Yoon Mi met beide schaatsen op het ijs staat. "H-hoe kom ik nu vooruit dan?" Yoon Mi schuift haar schaatsen een stukje over het ijs maar echt ver komt ze niet vooruit. "Wacht, ik zal een stukje voordoen. Kijk, je zet je voeten als het ware naar buiten, laat ze over het ijs glijden maar je moet wel zorgen dat je voeten niet helemaal naar binnen vallen, probeer ze zo recht mogelijk te houden want anders is het erg vermoeiend en heb je een grotere kans te vallen." Hongbin laat een van Yoon Mi haar handen vast zodat hij iets meer vrijheid heeft om de bewegingen voor te doen. Het meisje kijkt met uiterste concentratie naar de jongen zijn benen, zodra hij een stukje voor heeft gedaan doet ze hem na. Ze zet haar rechterbeen uit en laat het ijzer van de schaats over het ijs glijden, vervolgens maakt ze dezelfde beweging met haar linkervoet. "Kijk, Hongbin! Het lukt!" roept het meisje enthousiast uit, trots dat de bewegingen die ze maakt er enigszins uit zien zoals het hoort.
"Je doet het hartstikke goed!" glimlacht Hongbin die langzaam maar zeker haar hand loslaat. Yoon Mi is zo bezig in haar eigen wereld dat ze het in eerste instantie niet door heeft en gewoon verder schaatst. Pas als er iemand aan haar linker zij voorbij vliegt merkt ze dat Hongbin niet langer naast haar schaatst. Verward kijkt het meisje om zich heen. "Hongbin?" de brunette draait zich om, maar door een stukje ijs dat uit de baan mist blijft ze haken waardoor ze haar evenwicht verliest. Het moment waarop ze verwacht op het koude ijs te vallen zijn er twee warme armen die zich om haar heen vouwen en haar staande houden. "Je moet wel uitkijken, het ijs is niet overal even egaal." Hongbin kijkt de brunette aan, zijn gezicht nog nooit zo dicht bij de hare geweest als nu. Yoon Mi haar wangen kleuren rood en in tegenstelling tot zonet begint ze het toch wel erg warm te krijgen.
"Je was zomaar weg." mompelt het meisje. "Sorry, maar je deed het zo goed dat ik dacht je wel even los te kunnen laten." Hongbin pakt het meisje haar rechter hand vast, de hare ingepakt in dikke wanten, zelf draagt hij slechts een paar handschoenen, niet heel dik maar ze houden de meeste kou tegen.
"Ik zal hem niet meer los laten." Hongbin drukt een kus op haar hand, nog altijd die charmante glimlach die zijn lippen siert.
"Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe je hier zo goed in bent. Jij bent goed in alles wat je doet, of niet soms?" Yoon Mi vouwt haar koude vingers om de warme kop chocolade melk en blaast even in het dampende goedje.
"Ik ben niet goed in alles wat ik doe. Toen ik jong was schaatste ik veel op natuurijs, ik kom uit een dorpje waar ze in de wintertijd altijd een weiland onderwater zetten zodat het invriest en de kinderen er op kunnen schaatsen." Yoon Mi luistert aandachtig naar de jongen tegenover haar, het valt haar op dat zijn ogen glimmen terwijl hij haar vertelt over die mooie tijd uit zijn jeugd.
"Sorry, ik praat veel te veel. Vertel, wat zit je dwars want ik kan zien dat je met je gedachten ergens anders zit." Hongbin kijkt de brunette met een vragende blik aan, een beetje bezorgdheid te vinden in die bruine ogen van hem. "Het spijt me, maar je verhaal over die oude buren van je deed me weer even denken aan de situatie op het bureau. Met Ravi en Jisu. En niet te vergeten Ken, het is een chaos en ik weet niet meer wie zijn kant ik moet kiezen." verzucht het jongere meisje. "Ravi. Je moet zijn kant kiezen. Honderd procent." zegt Hongbin, hij klinkt wel erg zelfverzekerd. "Maar Jisu is gelukkig met Ken..."
"Yoon Mi, we leven niet in een of andere roman. Ken is niet wie je denkt dat hij is, geloof me, Jisu zal niet lang gelukkig met hem blijven. Als ze er achter komt wie hij echt i-" "Wat bedoel je Hongbin? Wie is hij dan echt? Waarom heeft Ravi zo een hekel aan hem?"
Hongbin kijkt even om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand mee luistert. Hij wenkt Yoon Mi dat ze iets dichter bij moet komen, wat het meisje ook braafjes doet. Ze leunt over de tafel heen, haar hoofd naast de zijne zodat hij de woorden in haar oor kan fluisteren.
Yoon Mi haar ogen worden een keer zo groot als ze hoort wat de jongens al die tijd voor haar verborgen hebben gehouden. "Maar als dat zo is..." mompelt Yoon Mi die de jongen in zijn ogen aan kijkt. "Dan moeten we haar dat meteen vertellen! Dit kan zo niet langer."
"Rustig Yoon Mi, je moet me beloven dat je haar niks gaat zeggen. Ravi heeft een plan bedacht, vertrouw op hem okay?" Hongbin legt zijn hand op de hare. Yoon Mi zucht eens diep, duidelijk aan het twijfelen over wat ze moet doen.
"En als je hem niet vertrouwt, vertrouw dan op mij okay? Het komt allemaal goed, echt waar." Hongbin geeft haar een kneepje in haar hand, vervolgens pakt hij haar hand vast en vlecht zijn vingers in de hare. "Okay?" vraagt hij, zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Okay." verzucht Yoon Mi die zachtjes knikt. "Ik vertrouw op jou."
