Op een hoog tempo vliegen Yoon Mi haar vingers over het toetsenbord van haar laptop, met een tevreden glimlachje leest ze terug wat ze tot nu toe al heeft. "Okay en hoe nu verder?" mompelt ze in zichzelf, het meisje pakt een ander bestand erbij waar ze een aantal aantekeningen in had gezet. Haar ogen scannen de tekst opzoek naar dat beetje informatie wat ze nu nodig heeft.
Yoon Mi gaat helemaal op in haar werk, ze heeft geen flauw benul van alle mensen die om haar heen lopen, de een met een kop koffie en de ander met een stapel papieren in zijn handen.
"Ben je bezig met het artikel? Wil het wat lukken?"
Yoon Mi kijkt geschrokken op, uit een soort reflex klapt ze haar laptop dicht, bang dat iemand haar tekst zal lezen. "Hongbin, hey." het meisje haar hart gaat als een gekke tekeer, bang dat hij misschien iets heeft gelezen. Hongbin schenkt haar een glimlach en kijkt haar afwachtend aan, alsof hij nog steeds een antwoord op zijn vraag verwacht.
"Uhm, ja ik was een begin aan het maken voor het artikel. Maar ik ben nog niet echt tevreden en denk dat ik nog iets langer onderzoek moet doen en informatie moet zien te vinden, over hoe jullie nu als team te werk gaan en zo." legt het meisje uit, half gelogen, half de waarheid.
"Ik ben ook nog wel nieuwsgierig naar N zijn werk, dus het lijkt me handig dat ik daar ook nog even bij kijk. Denk wel dat dat toegevoegde waarde gaat hebben, hij is per slot van rekening ook deel van het team." voegt het meisje er mompelend aan toe, haar ogen flitsen van de bruin harige afent die tegen over haar staat naar de klok die achter hem op de muur hangt.
"Oh, het is al laat, ik ga maar eens koffie halen." merkt Yoon Mi op, ze stopt al haar spullen in haar tas en staat haastig op. "Zal ik met je mee gaan? Ik weet de beste plek om koffie te halen. Koffie die zelfs Ravi lekker vindt."
"Wacht, bestaat er een plek zoals dat?" verbaasd kijkt Yoon Mi de oudere jongen aan.
"Echt aardig van je dat je met me mee gaat, ben blij dat ik met dit weer niet lopend hoef, het regent echt de hele ochtend al." het meisje in de bijrijdersstoel laat haar blik door de auto glijden, haar ogen stranden op het zijraam. Het glas helemaal bedekt met waterdruppels.
"Hoe kom je naar het bureau dan? Met het openbaar vervoer of..?" Hongbin kijkt kort naar het meisje dat naast hem zit voor hij zijn volledige aandacht weer op de weg voor hem richt. "Lopend, ik woon niet ver van het bureau dus dat is te doen. Ongeveer vijftien minuutjes lopen denk ik." antwoordt ze. "Vanochtend toen ik van huis vertrok regende het nog niet, maar toen ik op het bureau aan kwam begon het te regenen en het is niet meer gestopt sinds toen. Maar ja door alle haast was ik vanochtend mijn paraplu vergeten."
Hongbin luistert met een glimlach rond zijn lippen naar het verhaal van het jongere meisje, een verhaal dat niet per se een logische lijn volgt maar leuk is om naar te luisteren.
"Maar hey, ik bedenk me net dat ik helemaal geen vragen aan jou gesteld heb. Zou je het erg vinden als ik dat nog even doe, voor mijn artikel. Tot nu toe heb ik vooral veel meegelopen met Jisu en Ravi. Ravi beantwoord alleen maar vrij weinig van mijn vragen dus zijn verhaal leer ik beetje bij beetje kennen door omstandigheden en verhalen van anderen en Jisu heeft me wel veel vertelt. Maar een ander verhaal lijkt me ook interessant en zeker zeer nuttig." met een glimlach kijkt Yoon Mi om naar de jongen naast haar. Inmiddels zijn ze aangekomen bij het koffietentje waar Hongbin het eerder over had. Hij parkeert zijn auto waarna beide uitstappen.
"Stel me gerust wat vragen, geen enkel probleem. Ik ben blij als ik je kan helpen."
"Okay, er is toch een vraag die ik je maar al te graag wil stellen. Waarom ben je politieagent geworden?" het tweetal gaat in de rij staan doe gelukkig niet al te lang is. "Ik weet toch wel heel zeker dat je me deze vraag eerder gesteld heb." Hongbin kijkt het meisje naast hem met opgetrokken wenkbrauw aan, zij komt tot net aan zijn schouder wat hem in zichzelf toch wel laat lachen. "Ja maar het antwoord wat je me gaf was zo'n ingestudeerd antwoord, iets wat je altijd antwoord zodat je van de vraag af bent. Maar wat is je echte reden? Er moet meer achter zitten." ze zijn aan de beurt voordat Hongbin antwoord kan geven, de jongen bestelt de koffie die ze nodig hebben. Yoon Mi let hierbij extra goed op zodat ze weet welke koffie ze de volgende keer zelf moet bestellen.
"De reden dat ik agent ben geworden..." Hongbin laat zijn blik vallen op het uniform dat hij draagt, hij denkt na over wat hij haar de vorige keer geantwoord had toen ze hem slechts die ene vraag gesteld had voordat ze naar Jisu ging om haar plat te gooien met vragen.
"Mensen helpen, hun kunnen beschermen van het kwaad, dat is toch wel de voornaamste reden waarom ik agent ben geworden. Mijn oom was ook een agent en dat vond ik altijd al interessant." antwoordt hij uiteindelijk, het meisje achter de toonbank had hun bestelling al weer klaar. Hongbin rekent af en pakt dan het tasje van haar aan. Na elkaar een fijne dag gewenst te hebben loopt hij samen Yoon Mi het winkeltje weer uit. Inmiddels was de regen dan toch gestopt, slechts de druppels uit de bomen zorgen er nog voor dat je niet geheel droog blijft.
"Heb je dan nooit moeite gehad met je privé leven combineren met je werk? Het klinkt echt alsof je veel tijd in je werkt stopt." Yoon Mi loopt een halve pas achter hem, haar blik gericht op zijn gezicht, maar zijn ogen kan ze niet zien.
"Voor mij is er niet echt een onderscheid tussen de twee. Mijn collega's zijn mijn vrienden, mijn familie woont een aantal uur hiervandaan in een klein dorpje aan de zee, ik zie ze eens in het jaar. Naast mijn werk doe ik eerlijk gezegd niet heel veel." bekend de jongeman. Yoon Mi lijkt verbaasd dit te horen.
"Je bent nog zo jong, je hoort zo veel te beleven maar het enige waar je mee bezig bent is je werk?"
"Hoe zit dat met jou dan? Sinds je hier bent ben je van 's ochtends vroeg totdat wij weg gaan aanwezig, daarna zal je nog wel naar je eigen werk moeten om het een en ander van de dag vast te leggen of een report aan je baas te leveren. Ik kan me slecht voorstellen dat je dan 's avonds nog wat gaat doen." Hongbin mindert zijn vaart zodat het meisje naast hem komt te lopen en hij haar in haar ogen aan kan kijken. Maar Yoon Mi kijkt weg zodra ze oogcontact maken.
"Voor mij is het anders." mompelt ze zachtjes, maar Hongbin kan maar niet begrijpen wat ze daar nu mee bedoelt.
