"Alsjeblieft Hongbin, wordt snel weer wakker." snikt het meisje die naar de gesloten ogen van de bruin harige kijkt, haar vingers strelen zachtjes over zijn wang. "Ik heb je nooit kunnen zeggen wat i-" het meisje stopt midden in haar zin als er iemand is die haar vingers voorzichtig vast pakt.
Hongbin draait zijn gezicht naar haar toe, zijn ogen half open. "Hongbin!"
Een glimlachje vormt zich rond de jongen zijn lippen. "Je hoeft niet zo dramatisch te doen, het is niet alsof ik dood ga." merkt hij op, zijn stem klinkt schor.
Yoon Mi haar mond valt open. "Weet je wel niet hoeveel bloed je verloren hebt?! Ik dacht dat je nooit meer je ogen open zou doen." tranen wellen op in de ogen van het meisje bij de gedachte aan het verliezen van de jongen die ze voor het liefste de rest van haar leven aan haar zijde heeft.
"Het was maar een kogel in mijn schouder." wuift Hongbin het weg, maar het meisje is nog altijd niet overtuigd. "Maar een kogel in je schouder?!" Yoon Mi legt pakt de jongen zijn wangen vast tussen haar handen en kijkt hem diep in zijn ogen. "Je had hem niet voor me hoeven opvangen, je had je leven niet moeten riskeren om het mijne te redden."
Hongbin veegt het meisje haar bruine haren achter haar oor, haar gezicht nog altijd bedekt met wonden die inmiddels voor een groot gedeelte beschermd worden door pleisters.
"Ik kon toch niet toekijken hoe jij neergeschoten werd en niet alleen omdat het mijn werk is mensen te beschermen."
Yoon Mi lijkt die woorden niet helemaal te begrijpen, een frons verschijnt op haar wenkbrauwen. "W-wat bedoel je? Ben j-je niet meer boos o-op me?" het meisje laat de jongen zijn wangen los, haar handen blijven op zijn borstkas liggen. Hongbin pakt het meisje haar handen vast. "Hoe kan ik nu boos op je zijn als het nooit je bedoeling was geweest tegen ons te liegen."
Yoon Mi haar ogen worden groot van ongeloof, zou hij misschien de notities die bij haar thuis liggen hebben gelezen?
"H-Hongbin, je bent toch niet bij me thuis geweest?" mompelt het meisje die ietwat verlegen haar blik afwendt. Zoals ze het zich herinnert is haar huis een enorme rotzooi, overal waar je kijkt liggen papieren met notities en uitwerkingen voor haar boek. Alle informatie die ze verzamelt heeft de afgelopen maanden ligt door haar hele huis verspreid, aangevuld met af en toe een paar notities en opmerkingen van haarzelf. Dingen die ze kwijt moest, zoals het feit dat ze enorm veel spijt had van haar leugen en nog meer van het kwetsen van Hongbin zijn gevoelens.
"Wel heel lief al die opmerkingen die je bij mijn foto had geplakt." glinlacht Hongbin wat het meisje haar wangen alleen maar roder laat worden. "Het was niet de bedoeling dat iemand dat ooit zou lezen, al helemaal jij niet. Het is te persoonlijk, net een dagboek." Yoon Mi trekt voorzichtig haar handen uit die van de bruin harige, ze staat op en draait zich om naar het grote raam waar ze voor zat. Ze kan de jongen nu niet aankijken, daar is ze te verlegen voor.
"Ik vond het lief, wat je opgeschreven had. Het heeft me eigenlijk geholpen om je volledig te vergeven, het liet me in zien dat het niet allemaal fictie voor je was. Dat wat er tussen ons was niet verzonnen was voor je verhaal." die woorden laten het meisje weer omdraaien, ze kan niet ontkennen dat haar hartslag enorm stijgt. En niet alleen omdat ze nerveus is, maar vooral vanwege die doordringende blik van de bruin harige. Hongbin probeert inmiddels iets meer rechterop te zitten, maar dit gaat niet geheel soepel en hij heeft dan ook nog erg veel pijn aan zijn schouder. "Auwh..." zijn gezicht trekt weg van de pijn. Yoon Mi snelt meteen naar de jongen toe om hem te helpen. Hongbin grijpt hier zijn kans en trekt in een soepele beweging het meisje naast zich, haar gezicht slechts enkele centimeters van haar verwijdert.
"Ik ben zo blij dat ik je in mijn armen kan houden. Die kogel was het meer dan waard." glimlacht Hongbin die het meisje nog iets dichter tegen zich aan trekt. "Je zal wel bang zijn geweest toen je daar vast zat." mompelt Hongbin die zich goed kan voorstellen wat het meisje allemaal heeft moeten doorstaan. Yoon Mi legt haar hoofd tegen de jongen zijn borst, een bekende warmte vult haar lichaam en geeft haar een veilig gevoel.
"Eigenlijk wil ik het niet over hebben, het was vreselijk. Ik was zo bang, ik voelde me vies en de pijn was zo erg dat ik het bijna niet meer voelde." mompelt Yoon Mi die zich vastklampt aan de ziekenhuiskleding die de jongen aan heeft. Ondanks de vele verwondingen heeft Yoon Mi niet lang in het ziekenhuis hoeven blijven, ze kwam er sneller bovenop dan wie dan ook had gedacht. Na een avond in het ziekenhuis kon ze alweer gaan, maar naar huis is ze niet geweest. Ze kon het niet in zich opbrengen Hongbin zijn zijde te verlaten, uren had ze naar zijn gesloten ogen zitten staren, in de hoop dat hij ze zou openen. "Yoon Mi, ik snap dat je het liever allemaal vergeet, naar het is niet goed alles in jezelf op te kroppen, vooral niet dit soort situaties." Hongbin streelt geruststellend over het meisje haar rug. "Ik weet het, maar maak je geen zorgen Hongbin. Ik ben een schrijfster, mijn gevoelens uit ik via mijn verhalen, het zal binnenkort vast en zeker verschijnen." Yoon Mi kijkt naar de jongen op, een glinstering in haar bruine kijkers en een zachte glimlach rond haar lippen.
"Nu wil ik gewoon genieten van je warmte en gezelschap."
Hongbin pakt met zijn duim en wijsvinger de kin van het meisje vast en zonder er nog bij na te denken drukt hij zijn lippen op de hare. De brunette haar ogen vergroten, niet zeker of dit een droom is of de realiteit. Langzaam vallen Yoon Mi haar ogen dicht, een tintelend gevoel verspreid zich vanuit haar lippen door haar hele lichaam. Het meisje haar vingers klemmen zich vast aan de jongen zijn shirt terwijl ze zijn zoen voorzichtig beantwoordt.
