De brunette klemt de mappen tegen zich aan en steekt snel de straat over wanneer ze goed uitgekeken heeft en er geen auto's meer aan komen. Het is inmiddels al wat later en het begint schemerig te worden. Af en toe vallen er een aantal druppels regen uit de lucht maar daar blijft het dan ook wel bij, de echte regenbui hadden ze net achter de rug gehad. Toen het eindelijk wat droger begon te worden had Yoon Mi het er maar op gewaagd en was ze naar buiten gegaan. Haar jas hangt deels over de mappen, een poging ze voor het weer te beschermen maar ook met het doel dat niemand anders ze echt kan zien.
"Wat was nu ook al weer zijn adres? Hoe vaak ik het ook opzoek, ik kan het maar niet onthouden." mompelt het meisje tegen haarzelf, op de stoep blijft ze even stil staan, ze probeert de zware mappen in één arm vast te houden terwijl ze met haar andere hand het papiertje uit haar broekzak vist. Ze vouwt het ding open en leest het adres dat er in nette, blauwe letters op geschreven staat. "Ik had nooit gedacht dat Leo zo een mooi handschrift zou hebben. Dat nog wel voor een jongen." merkt het meisje op, haar ogen scannen de mooie gekrulde letters, een handschrift dat velen malen mooier en beter te lezen is als de hare.
Yoon Mi kijkt even om zich heen, opzoek naar een bordje met de straatnaam erop. "Ik ben al in de buurt, nog even opzoek naar de juiste woning." ze stopt het papiertje weer terug in haar broekzak, pakt de mappen met twee handen vast en loopt stevig door.
"Hij zal vast wel thuis zijn, ik denk niet dat hij echt dingen doet naast het werken en aangezien hij daar niet mee bezig mag zijn moet hij wel thuis zitten. Of zou hij een stiekeme, verboden hobby hebben? Zoiets als paaldansen of water acrobatiek? Zie je het al voor je? Die chagrijnige rechereur in een zwembroekje koprollen maken in het water?" een lachje rolt over Yoon Mi haar lippen, ze kan het zich al helemaal inbeelden en het ziet er ongelofelijk lachwekkend uit.
"Okay Yoon Mi, focus, zoek zijn huis nu. Waar woont hij nu ook al weer?" mompelt de brunette die alweer het adres lijkt te zijn vergeten. "Dit is toch niet te geloven, mijn geheugen lijkt wel een zeef! Daarom schrijf ik alles de laatste tijd gewoon op. Dan kan ik het niet meer vergeten." dan schiet haar weer iets te binnen wat Leo haar nog gezegd had. "Het huis is niet te missen, de grote blauwe voordeur, een huis op de hoek. Je zit het al van kilometers afstand!"
Yoon Mi kijkt op, haar ogen speuren de huizen af. En Leo had gelijk, aan het einde van de straat staat een huisje met een grote blauwe voordeur.
"Dat moet het zijn." de brunette loopt naar het huis toe, ze heeft geen zin meer om het adres te controleren en belt maar gewoon aan. Aan het licht dat in de woonkamer brandt is te zien dat er wel iemand thuis moet zijn. Enkele seconden later wordt de deur geopend en verschijnt Ravi in de deur opening, zijn haren nog nat van het douchen, een zwart t-shirt dat strak rond zijn boven lichaam zit en een grijze joggingbroek vormen zijn outfit, een handdoek die precies dezelfde kleur heeft als zijn joggingbroek heeft hij nog rond zijn nek. Vragend trekt de rechereur een wenkbrauw op wanneer hij het meisje ziet staan, wel de laatste die hij voor zijn huis had verwacht. "Wat kom je doen?" vraagt hij, zijn stem net zo chagrijnig als anders. Yoon Mi had ook niks anders verwacht. "Hoe kom je überhaupt aan mijn adres?" vraagt hij vervolgens.
"Ik heb Leo om kunnen kopen met een doosje bonbons." legt Yoon Mi met een glimlachje uit, Ravi lijkt het echter niet zo leuk te vinden en wil de deur voor haar neus dicht gooien, Yoon Mi steekt er echter snel haar voet tussen. "Wacht even, ik moet je echt dringend iets laten zien." het meisje haar gezicht trekt pijnlijk weg, het leek zo'n goed idee die deur tegen te houden met haar voet, iets wat ze in de films en verhalen ook altijd doen, maar ze had niet gedacht dat het zoveel pijn zou doen. Ze hoort Ravi eens diep zuchten.
"Ik heb een paar papieren waar je echt naar moet kijken." voegt ze er aan toe. Ravi laat de deur los en kijkt naar de brunette, vervolgens draait hij zich om en loopt hij zijn huis is. "Doe de deur achter je dicht." roept hij nog over zijn schouder. Yoon Mi haar ogen worden groot. "L-laat hij me nu echt die deur dicht doen? Ziet hij niet dat ik me dood sjouw aan al die mappen?" het meisje schudt lichtjes haar hoofd en loopt snel naar binnen, op een of andere magische manier slaagt ze er in de deur met haar elleboog dicht te krijgen, haar schoenen trapt ze uit waarna ze verder het huis in loopt. Nieuwsgierig kijkt ze elk deurgat naar binnen totdat ze Ravi aantreft in een ruimte waarvan ze denkt dat het een soort werkkamer is. De jongen staat tegen zijn bureau geleund, met de handdoek rond zijn nek droogt hij de laatste natte plukken haar nog wat af. "Wat heb je voor me?" vraagt hij. Het meisje loopt naar de grote tafel in het midden van de ruimte en legt de stapel mappen er met een harde plof op neer. "Ik heb wat files van de zaak die momenteel speelt. Er zijn eerder vandaag gegevens gevonden op onder anderen Woojin zijn laptop, ook heb ik nog wat andere dingen bij elkaar gesprokkeld. Het leek me wel handig dat ook jij ze in zou kijken." Yoon Mi kijkt de zwart harige jongen aan. Ravi lijkt lichtelijk verbaasd, hij drukt zichzelf van het bureau af en loopt naar de stapel mappen toe.
"Hoe kom je hier aan?" vraagt Ravi die het niet helemaal vertrouwt, toch kan hij het niet laten de bovenste map van de stapel te openen en snel in te kijken. Zijn ogen scannen de data en andere gevonden informatie en hij komt al snel tot de conclusie dat het wel degelijk bruikbaar is. "En waarom breng je dit naar mij? Ik ben van de zaak afgehaald. Geschorst zelfs." kort kijkt hij op, maar de papieren in zijn handen zijn veel interessanter dan het meisje naast hem.
"Hoe ik er aan kom is niet belangrijk." mompelt de brunette. Ravi laat de papieren los, hij kijkt op naar het meisje en pakt haar bij de stof van haar jas, met een doordringende blik kijkt hij haar in de ogen aan. "Ik vertrouw jou voor geen cent, weet je dat? Je bent niet wie je beweert te zijn, waarom je ons allemaal voorliegt en waarom de rest dat nog niet door heeft weet ik niet, maar ooit zal je door de mand vallen." Ravi kijkt het meisje onderzoekend aan, ze lijkt bang voor hem te zijn, toch krijgt ze het voor elkaar hem een antwoord te geven.
"In de afgelopen tijd dat ik met jullie mee loop ben ik er achter gekomen dat je niet zomaar een rechercheur bent Ravi. De rest kon niks belangrijks vinden, voor de helft hebben ze niet eens de moeite genomen het door te kijken. Maar ik weet dat er iets belangrijks instaat en ik weet dat jij dat zal vinden. Je vertrouwt mij niet, maar ik weet ook dat je Ken nog veel minder vertrouwt. En naar mijn mening is hij ook niet helemaal wie hij ons laat denken dat hij is. Geloof het of niet, maar ik wil je helpen." Ravi laat het meisje weer los, alsof het zeggen van die laatste woorden genoeg voor hem was.
"Als je me echt wilt helpen, dan heb ik nog wel iets voor je te doen."
"Ik kan niet geloven dat hij me gewoon uren tegenover hem heeft laten zitten toe kijken hoe hij aan het werk was, met een kopje thee dat dan wel, maar ik mocht letterlijk niks aanraken. Ik kon hem toch helpen? In plaats daarvan moet ik deze brief aan Jisu geven. Een brief waarvan ik wel weet wat er in staat, maar niet wat het inhoud." mompelt de brunette, haar blik gericht op de witte envelop in haar handen.
"Laat maar zitten, je snapt het toch niet. Zelfs al leg ik het woord voor woord uit. Ik schrijf het wel op." had hij gezegd nadat hij het vier keer aan haar had uitgelegd en ze hem nog steeds met grote ogen aankeek.
"Nou ja, misschien ook maar beter zo." het meisje stapt de lift uit en komt tot de conclusie dat bijna iedereen het bureau al verlaten heeft, er schijnt alleen nog licht in Ken zijn kantoor. "Het is ook al te laat om Jisu nog thuis op te zoeken." mompelt Yoon Mi in haarzelf. Kort twijfelt het meisje, Ravi had haar op het hart gedrukt dat ze de brief hoe dan ook niet kwijt mocht raken, hij mocht niet in verkeerde handen terecht komen. "Als ik hem nu op haar bureau neer leg kan ik hem ook niet meer kwijt raken." een glimlach verschijnt rond Yoon Mi haar lippen waarna ze naar het oudere meisje haar bureau loopt en de envelop er op neer legt. "Goed dan maar snel naar huis." mompelt de brunette die snel het bureau weer uit loopt.
Vanuit zijn kantoor hoort hij het pingeltje van de lift wat aangeeft dat ze het kantoor weer verlaten heeft. De brigadier staat op van zijn stoel en loopt zijn kantoortje uit, zijn ogen scannen het bureau, opzoek naar iets wat er zonet nog niet was of iets wat nu mist. Zijn bruine kijkers blijven hangen bij Jisu haar bureau en de witte envelop die er op ligt. Haar naam geschreven in een handschrift die hij uit duizenden herkent.
