Breaking Hearts (Altagros Series #1)

Kabanata 11

Kabanata 11

Caught

Hindi ko alam kung paano ang gagawin ko ng makalabas si Migo. Bakit hindi ko naisip ito? Ang plano ko lamang ay takutin siya para lumayo siya.  But it ended up wrong.

Kinuha ko ang aking damit at kaagad na nag-ayos. Nang lumabas ako ay nasalubong ko si Kuya Argus na pababa ng hagdan. I run to him.

"Kuya. Huwag mo ng ituloy ang sinabi ni Dad. I can explain what happened!" I tried to reason out.

He's looking so annoyed and dark. Matalim ang titig nito sa akin nang harapin ako. He clenched his jaw.

"Walang magbabago sa desisyon namin ni Daddy, Talitha. Kung anong ginawa ng gagong yun ay pananagutan niya."

Malinaw sa akin ang kanyang sinabi. Hindi alam ang isasagot at nanlulumo.

I watched him turned his back to me as he marches down the stair. Kailangan ko silang pigilan pero hindi ko alam kung paano. I tried knocking on Dad's office but he's throwing me away. Seryoso silang nag-uusap sa loob habang si Daddy ay galit na galit at parang isang pitik nalang ay handa na ulit saktan ang kausap.

Nang buksan ko ang pinto ng office ay para akong binabato ng matatalim na tingin ni Daddy.
His only words to me are...

"Get out!"

Mabilis namana akong tumalima at wala ng nagawa pa. When I entered my room bumungad sa akin ang maraming text messages at missed calls ng aking mga pinsan. I opened it and read.

Dash:

Ano itong itinawag ni Kuya Argus na ikakasal ka?
Is this some kind of a prank?

Yazzi:

What the hell? Ikakasal ka raw? Kanino? Call me back, Tali!

Kuya Olivier:

Answer the phone, Talitha.

Hindi ko na tinapos pa ang mga messages at kaagad ring ibinaba ang telepono ng marinig ang pagbukas ng pinto ng opisina ni Dad. Agad akong nagtungo doon. Dad's hawked eyes narrowed at me. Ang seryoso namang mata ni Migo ay pinapanood rin lamang ako at tila inaalam ang aking kilos.

"Tomorrow morning then, Sir." Magalang nitong saad kay Daddy.

Namilog ang mata ko sa kanilang kilos. He really agreed on my dad? Naglakad ito palapit sa akin. I thought his going to say something but he just walked past me. I gasped when I feel a pinched in my heart because of his movement.

Ang kaninang sakit na nararamdam ko kanina ay umabot hanggang gabi. Hindi ko alam kung paano ko pa pipigilan ang plano nilang kasal. Knowing dad, hindi ito papayag na hindi ako pananagutan sa kung ano mang iniisip nilang ginawa namin ni Migo. He's a very virtuous man and he won't let me be aggrieved by anyone. Kaya hindi na kataka takang ipipilit nito ang gusto niya. Dinner was ready when I set my foot on the kitchen. Dad is sitting in the center, next to him is Camilliane. Kuya's not still home. Yumuko ako nang magtama ang paningin namin ni Daddy.

I cleared the lump in my throat.

Nagsimula ang hapunan ng tahimik kami. I expected him to talk about his plan but he stayed silent the whole dinner.  Nang matapos ay kaagad itong naglapag ng kubyertos at nagpunas  gamit ang table napkin. He lifted his eyes to me. The comforting eyes of dad was gone. It was replaced by coldness and anger.

"I'm sorry," I muttered as the conscience slowly eats me.

"Dad, I know that you're a virtuous person but it's the twenty-first century. Hindi po ako kailangang panagutan ni Migo." I explained.

Ang kaninang seryosong tingin ni Daddy ay mas nagpuyos sag alit tila tuluyan nang napigtas ang linya ng kanyang pasensya.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Talitha? Hindi kita pinalaki ng maraming taon para lang mapunta o kaya'y isahan ng kung sinong lalaki!" he's voice thundered.

Napapiksi ako sa lakas ng sigaw niya. Even Cami flinched.

"Dad, please. Ayoko pa pong magpakasal at hindi ko siya mahal!" paglalaban ko.

Ang malakas na paghampas ng kamay ni Dad sa lamesa ang nagpatigil sa aking mga hikbi.

"Ano nalang ang sasabihin nang mga kakilala natin kapag nalaman nila ito?! This is a shame to our family. kung ayaw mong magpakasal, kalimutan mo ng may am aka pa." Dad voice echoed in my mind.

Nanghihina akong nakaupo sa aking upuan. Kanina pa nakaalis sila Dad sa aking harap. I didn't really want this marriage. I won't let it happen. I stand and immediately get my phone in my room. Grabbed my pocket and run out of the house. Aalis ako.

I look for a boat to rent. Nang makahanap ay kaagad koi tong pinalayag patungo sa kabilang dako. Nang makatapak ang aking paa sa kabilang pangpang ay kaagad kong tinawagan si Dash.

"Are you crazy? Mapapatay ako ni Tito at ng kuya mo kapag nalaman nilang tinulungan kita!" nakasimangot at naiinis na sabi ni Dash ng makarating siya sa bayan ng Altagros.

"Papasakayin mo lang ako sa terminal ng bus. Pagkatapos nun ay iiwan mon a ako doon." Paliwanag ko ulit sa kanya.

He groaned and messed his hair, frustrated.

"Pano kapag dumating sila bigla?" he asked. Umiling ako sa kanya, siguradong hindi nila alam na wala sa ako sa Isla Lacor ngayon. Ang iisipin nila ay naglalakad o kaya'y namamasyal lang ako doon. No one knows about my sudden change of plan.

"Hindi sila dadating. No one knows about my plan,Dash. Unless you tell them." He groaned again but he nodded. I smiled at him.

Agad kaming tumalima sa kanyang sasakyan. It's only thirty minutes' drive to the bus terminal. Habang nasa biyahe ay tiningnan ko ang laman ng aking wallet at isinilid ito sa aking backpack na sandaling kinuha sa bahay kanina. I already withdraw enough cash for a few days. I turned off my phone dahil baka bigla akong tawagan ni Kuya at malaman niya pa ang aking pag-alis. I can't risk it.

"Sigurado ka ba talaga dito, Tali? You can still change your mind." Ang mga mata niyang nakatitig sa akin ay puno ng pag-aalala.

"I won't. kilala nating pareho si Daddy. Hinding hindi mababali ang desisyon niya patungkol dito." Kinuha ko ang aking bag na hawak niya.

"Okay. Please, take care of yourself. Call me." He hugged me tightly and kissed the top of my head before letting me go.

"Thank you, Dash. Bye!" paalam ko sa kanya at umakyat na sa bus na tutungo papunta sa Maynila. Hindi ako sanay sa buhay sa Maynila but I know that I can adjust to it easily. Umupo ako sa pangalawa sa dulong upuan malapit sa bintana. Agad na lumipad ang isip ko. What will happen to me? Can I do this?

"Talitha!"

Malakas ang boses at sa tono palang nito ay galit ito. I lifted my eyes at the very familiar figure of a man in my side. Nanlaki ang mata ko kay Kuya. Paanong?

Shit!

"Running away, huh?" nanunuyang tanong nito.

How the hell did he found me?

"Bumaba na tayo." Madiin ang boses niya at alam ko na marami ang nakakarinig sa amin at nanonood.

Umiling ako at nangilid ang luha. "Please kuya, ayokong ikasal sa kahit na kanino." Bulong ko sa kanya gamit ang nagmamakaawang boses ko. I whispered it again when he ignored me making sure that he heard it clear but not heard by everyone.

I'm glancing at him with my teary puppy eyes to convince him but he's not. Hinila nito ang braso ko at parang papel lang akong hinila palabas ng bus. I am struggling to his grip but as I step my foot outside the bus, I immediately froze on my spot. I stared wide-eyed to the man standing impatiently in front of me looking so critical. His hawked eyes are looking intensely at me. He's mad.

"Running away from me?" he mockingly asked.

His smiling but his smile is not a happy smile. Ito yung tipo ng ngiting hindi makapaniwala at mistulang galit. He eyed me so intense that my knees weakened. Damn, I think I'm already caught. Caught without being able to escape.