Breaking Hearts (Altagros Series #1)

Kabanata 32

Contented

Hawak ang aking cellphone ay huminga ako ng malalim. I decided to open it. Tutal narito naman na iyong kinakatakutan kong tatawag ay baliwala na ang pagpatay ko ng telepono.

I sighed heavily as my heartbeat increase. Paano kung may mga messages ang pinsan ko rito? Would dad send me a message?

Tinitigan ko ang dahan dahan na pagkabuhay ng telepono ko. My wallpaper comes into view before it beeped many times. Halos hindi matapos tapos ang pagtunog nito. Nakita ko pa ang bahagyang paglingon ni Migo sa akin at bumaba ang tingin niya sa hawak kong cellphone. Hindi naman ito nagsalita ng kung ano. Tahimik lang siya nakatanaw mula sa teresa ng kwarto ko.

Maybe, his giving me my own space.

Unang basa ko ay ang mensahe ni Yazzi. Asking what happened and where I am. Meron pang ilan na puro na rant tungkol sa pag-alis ko.  Ganoon rin ang ilan pang mensahe ng iba kong pinsan. My brother send some messages but not as many as my cousins. Nakakapagtakang kaunti lang ito. But after reading his last message I burst into tears.

Kuya Argus:
Hey, please come back when you're okay. I won't stop you if this is what you want. Andito lang ako para sayo, Talitha. I'll talk to dad about what happened. Please be back soon. I love you.

It's a simple message but it touched me. Kuya Argus is always like this. Noong mga bata pa kami ay hindi niya talaga ako pinapagalitan kapag nagdedesisyon ako mapamali o tama. Tanging ang sasabihin niya lang ay sana alam ko ang ikakabuti ko. And he'll always say that he wanted me to learn from my own. I am glad that I become who I am now. At malaki ang tulong niya sa akin.

I cried in my hands. Halos sinukin ako sa pag-iyak. Agad nakalapit si Migo sa aking pwesto.

"Hey, what's wrong?" His husky voice in my ears makes me cry for more.

Ang kamay niya ay pilit na inaalis ang iniharang kong palad sa aking mukha. One of his hand is resting in my waist holding me firmly.

"What happened?" Bulong niya ulit. Naalis niya na ng tuluyan ang kamay kong nakaharang.

Sumisinghot ako habang nakaharap sa kanya. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa akin at nag-aalala. Suddenly, I wanted to hugged him tightly and get to my comfort zone.

Hinila niya ang aking ulo palapit sa kanyang balikat habang ang isang kamay niya ay nasa likod ko na. Iniikot ko ang mga braso ko payakap sa kanya.

"M-Migo." I sobbed.

"It's okay." Paulit ulit niyang ibinubulong sa akin.

I cried all of my frustrations to him until I fall to sleep.

Nagising ako ng hapon dahil sa ingay na nagmumula sa sala.

Lumabas ako at bumungad sa akin ang ilang malalaking boxes na ipinapasok sa sala.

Nakatayo si Migo sa isang gilid habang nasa baywang ang kanyang isang kamay.

"Ano 'to?" Takang tanong ko ng makalapit kay Migo.

His serious face instantly change into smiling face when he found me.

Agad niyang ibinaba ang kanyang kamay at sinenyasan akong lumapit.

"Ano 'to, Migo?" Ulit ko.

Agad na bumaba ang kamay niya sa aking baywang. I touched my tummy. Nagiging hobby ko na itong paghaplos sa tyan ko.

"Things for our baby Gael."

"Huh? All of these?" Naguguluhan kong tanong.

I run my gaze at the whole living room. Halos anim ang naroong boxes at medyo malalaki ito. Dahil sa maliit lang ang villa ko. Halos magsiksikan na ito.

"Yes, bumili ako ng ilang gamit niya."

Ilan? Ilang gamit niya!

Ilan palang 'to! Is he planning to fill my villa of all of these? Hindi ito magkakasya!

"Migo! Ilan pang ito? No. I don't want those. Ibalik mo na! Masyadong marami!"

I groaned looking at the boxes. Meron pa akong natanaw na box ng isang mamahaling pangbatang bisikleta!

Ano iyon? Magba-bike na ang anak namin ng kakalabas lang?! He's crazy!

"Huh? These are for the baby. Bakit ko ibabalik?"

Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa akin. I rolled my eyes at him and pointed the boxes for the baby. Ang ilang hindi pa magagamit dahil hindi pa naman kailangan.

"You can buy some clothes for him. Para saan ang bicycle?" I sarcastically asked.

"I'll teach him to ride that thing, baby." Nakangiti niyang saad.

I groaned and looked at him annoyed.

"Migo,  hindi pa makakapagbisikleta itong anak natin! Hindi pa kailangan iyan!" Hindi ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko.

Sinasayang niya ang pera niya. Marami iyong binili niya na hindi pa naman magagamit ng bata. Paano pa kapag lumaki na ito? Baka pagkaone year old ng anak namin ay bilhan niya na ng totoong kotse!

"He needed that... someday." Mahina niya ng bulong at dismayado na.

I sighed heavily and sit at the sofa.

I calmed down myself. Hays. Nakabaliw itong si Migo.

"You can buy those later. Kapag malaki na siya. Do you have a plan to buy him a car when he'll turn one year old?" I asked slightly laughing.

Biglang nagliwanag ang mukha niya dahil sa sinabi ko.

"No... It didn't come in my mind but I'll consider it. Maybe, that's my gift for his first birthday. Is it okay?" Nag-iisip niyang tanong.

Halos malaglag ang panga ko sa sinabi niya. Oh God! He's a spoiler!

"Migo!" Saway ko sa kanya.

Tiningnan niya ako ng nakangiti saka humalakhak.

"Just kidding. Saka nalang kapag ten years old na siya." Ani Migo.

I groaned at him. He laughed again. Sumunod ito sa akin at naupo sa tabi ko. I slightly stiffened when his hand fall in to my tummy. He looked at it.

Bahagya niyang iniangat ang dulo ng damit ko at yumuko. Then, I feel his soft lips planting feather kisses in my baby bump. My face burns at that. Heartbeat fast. And smile creeping in my lips.

I am contented to this. Ayoko nang matapos pa ito. O kaya'y harapin pa iyong mga problema ko. Ayoko na. Dito nalang ako. Dito nalang ako kasama si Migo.