Biz iki dengesiz;
Adalet terazisinde denge arıyorduk.
ㅡㅡㅡ
Genç kız Rusya'dan kaçıp Türkiye'ye geldiğinde her şeye sünger çekmek zorunda kalmıştır. Gerçek adı dahil.
Lena, dünyaca ünlü bir grafiti sanatçısıdır ve lakabı Van Kızı'dır. Kendisi grafit...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Unlike Pluto - Riptide
İsak Danielson - Broken
Emre Aydın- Çocuğum Belki
Herkese merhaba, şimdiye kadar yazdığım en uzun bölümle geldim 🌻 Kitap formatıyla yaklaşık olarak 34 sayfalık bir bölüm oldu. Ve bu bölüm dahil, Neon Geceler artık kitap formatıyla 600 sayfaya ulaştı!!
Neyse, bölüm sonunda bir duyurum ve sorum var. Mutlaka okuyun ve sorumu da cevaplarsanız çok sevinirim ❤
Bu arada üst medyadaki Karmen 🙆
Yeni Bölüm İçin Sınır; Vote : 45 Yorum: 200
Bizleri insan yapan hislerken, insanları yıkan da neden hislerdi? Nefret insanı savunmalı kılarken, sevgi ise savunmasız bırakıyordu. Korku ve aşk ise ikisini de bir arada bırakan hislerdendi. Kimisini savunmasız bırakıyor, kimisini ise ekstra savunmalı.
Değer verdiğin insanların sizi yıkması ise çok kolay oluyordu. Hissettiğim ihanet içten içe bir zehir gibi hislerimi kanatırken, kanayan hislerimin ise donan kan timsali kalıplaştığını hissediyordum.
Sanki yediğim her kazık, çektiğim her acı beni yine eski Karmen'e dönüştürüyordu. Hayır, eski Karmen'den daha acımasız birine dönüştürüyordu.
Karmen, acılar içindeydi her daim. Ama kanatmazdı. Lena, yara bere içindeydi, ama kanamayı bırakmıştı. Sarmaya çabalıyordu. Ve, dönüşmeye başladığımı hissettiğim ben ise...
Yaralıydı, yaraları kanıyordu. Sarmıyordu, tırnaklarıyla daha da deşiyordu. Acı onu yıkmıyor, kendisi için savunma mekanizması haline geliyordu.
Ve nedense, tek zarar verdiği kişinin kendisi olacağına inanmıyordum. Şimdi ki benden, belki de şimdiye kadar tanıdığım herkesten daha acımasız biri olacakmış gibi geliyordu.
Kan istiyordu, göğüs kafesimi yarmaya çalışan yeni ben.
Ve, göğüs kafesimin onu zapt edebilmesinin tek nedeni içimde kalmış ufacık iyilik tohumlarıydı.
Onları da kaybedersem, eski benden ve şimdiki benden eser kalmayacaktı. Biliyordum...
"Hep yanımda ol, bal..." demiştim dakikalar önce. O ise sarılmakla yetinmişti. Bu halini seviyordum. Geleceğin bize ne getireceğini bilemezdik, ama elimizde olan şu anda o; bana sarılmıştı.
