NEON GECELER

|⧒|III : S U K U T

Sukut: Düşme.

Alec Benjamin - Outrunning Karma

Anılar film şeridi emsali gözümün önünden geçerken, kulağıma ilişen sesler bir buğuya kurban gitti. Kapalı olan gözlerim gibi, zihnim de ışıkları söndürmüştü.

Tenime saplanan binlerce buzdan iğneler, bir hatıramı temsil ediyorlardı. Bedenimdeki emareler kanadı, emareler yeşerdi, emareler de papatyalar açtı. Gün geldi kendi tırnaklarımla kazıdım onları.

Bu sefer babam kanatmıştı bilakis. Benden başkasının tırnakları saplanmıştı tenime. Şahsen kanatmamda sakınca görmemiştim hiçbir zaman oysa ki. Bir de ailemin. Sık sık ailemin tırnaklarını hissederdim tenimde. Ensemde ise soluklarını..

Yeri geldiğinde zihnimi de kanatmıştım. Elbette görünürde kan akmamıştı. Ama bedenimi örten derimin içinde bir nehir oluşmuştu o kanlarla. Ben o kan dolu havuzu taşırmış, bir nehre çevirmiştim. Okyanus olacaktı bir gün içimdeki kanlar.

İçimde bir nehir var etmişken, denize düşünce apışıp kalmıştım. Böylesine yabancı karşılayacağımı hiç düşünmemiştim.

Ölüm düşüncesi tüylerimi ürpertirken gözlerimi açtım hızla. Ciğerlerim can çekişiyor, gözlerim tuzlu sudan sebep yanıyordu. Ama gözlerimi kapatmak istemiyordum. Tutunacak bir el görmek istiyordum yalnızca. Ufak bir umut.

Ellerimi suyun içerisinde çırpmaya başladığımda, daha dibe batacağımı hissediyordum. Ama alamadığım soluklar paniklememe sebep oluyor ve gücümü emiyordu.

Ölü balık gibi hissediyordum kendimi suyun içinde. Bir o yana bir bu yana savruluyor gibiydim. Nefes almak istiyordum. Ufak bir soluğa muhtaçtım..

Kollarımı cansiparane çırpmaya başladığımda kimsenin gelmeyeceği düşüncesine kapılıyordum. Ekin benim için bile olsa, suya olan fobisini yenemezdi zannımca.

Efkan ise.. Gelirdi. Geleceğini düşünüyordum. Hatta gelecek yegane kişi oydu. Başka kimseye karşı inancım yoktu şu saniyelerde.

Gözlerimi zorlukla açık tutarken hala suyun dibinde gibiydim. Ne kadar çırpınsam da yükselmiyor gibi hissediyordum. Elimden geldiğince yukarıya doğru kulaç açmaya çalıştım. Yükselmek için her şeyi yaptım. Tüm bedenimle suda debelenmeye devam ettim, ama faydasızdı.

Hala Efkan'ı bekliyordum. Burada ölüp gideceğime dair bir inancım yoktu. Kimse kurtarmaya gelmese bile, çırpınarak da olsa buradan çıkacaktım. Hem tuzlu su yukarı çıkarırdı beni bir şekilde. Ölmezdim, ölemezdim kolay kolay.

Gözlerim, dudaklarımdan firar eden nefesimin suda oluşan baloncuklarını seyrederken pes etmek üzereydim. Kollarımı hareket ettirecek halim yoktu.

Ellerimi kulaklarıma götürüp, geçmişin buğusunu silip atmak istedim. Ağzımı açarak suyun içerisinde çığlık attım. Lakin dudaklarımdan hiçbir ses çıkmamış gibiydi. Çok kırgındım. Babama, anneme, kendime..

Kimsenin duyamayacağı çığlıkları attım suyun içinde. Gür feryatlarım ilk kez boğazımı yararcasına çıktı dudaklarımdan. İlk kez sesli sitem ediyordum. Şimdiye kadar hiçbir zaman negatif hislerimi yansıtmamaya çalışmıştım. Nadir zaman dilimlerinde ortaya çıkarırdım. Lakin bunu fark eden kişi sayısı bir elimin parmağını geçmezdi.