De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik hoor buiten de tent mijn manschappen vechten. Ik hoor ze schreeuwen, overwinningskreten slagen als ze weer iemand hebben vermoord en hun laatste adem uitblazen.
Ik kan het niet meer aan. Ik zit hier samen met mijn generaals te wachten totdat de boodschapper terugkomt. Wij zitten op onze stoelen naar elkaar te kijken en te bespreken wat we vanavond gaan eten, terwijl mijn mannen aan het vechten zijn.
Dood aan het gaan zijn.
We zijn aan het winnen, dat weet iedereen. Maar toch blijft onze vijand vechten, elke seconde vallen er doden. Ze willen zich niet overgeven, hoewel ze zelf ook zien dat ze aan de verliezende hand zitten.
Ik geef mijn manschappen kracht, indirect. Het Horloge geeft ze kracht. Ik kijk naar het voorwerp om mijn pols, het ziet er als elk ander horloge uit. Het ziet er gewoontjes uit. Maar dat is het niet, het is verreweg van gewoon.
Het Horloge is gevaarlijk in de verkeerde handen. Het kan hele landen verwoesten, mannen en vrouwen vermoorden. Zelfs kinderen, die niks fout hebben gedaan en nog zo weinig van de wereld afweten, worden zonder genade vermoord.
Ik vecht niet mee, sommigen noemen mij hierdoor een slappeling. Niet waardig om het Horloge te dragen, maar daar trek ik me niks van aan.
Daar moet ik me niks van aantrekken.
Ik ben nooit bloeddorstig type geweest. Ik vergaf en vergat snel. Ik koester geen wraak en ik krijg geen kik als ik iemand in elkaar heb geslagen, of erger nog: iemand vermoord.
Ik verbaas me erover hoe alles zo snel is gegaan. Een half jaar geleden was ik nog een doodnormale burger, een horlogemaker die in een klein huisje woonde. Ik deelde met niemand een huis. Het was alleen ik en mijn gereedschap.
Maar dat alles veranderde drastisch totdat ik het vond.
Het Horloge.
Ik liep die ochtend naar buiten om naar het park te gaan, ik had immers geen klanten vandaag die hun horloge kwamen ophalen en zaterdags was ik gesloten, dus kon je geen kapotte horloges naar binnen brengen.
Voor mijn stoep lag een oud versleten horloge, helemaal in stukken. Het glas was verbrijzeld en het bandje was zo dun dat het nog kwetsbaarder dan een veertje leek.
Snel nam ik de stukjes horloge in mijn hand en ging weer terug mijn huis in. Ik nam het mee naar mijn werkplaats en haalde de horlogeplaat eraf.
Wat ik zag shockte me zeer.
Ik zag vier kleuren stenen die met elkaar waren versmolten. Ik pakte het plaatje voorzichtig vast. Het was zo hard als staal, maar licht als aluminium. "Wat is het?" vroeg ik mezelf af.
Die avond werd er aan de deur geklopt. Ik keek op de klok, 23:28. "Wie zou er nu nog buiten zijn?" Ik liep naar de deur en deed de deur op een kiertje open. Ik stak mijn hoofd ertussen.
