De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met glazige ogen en wijd openstaande bekken staarden zijn ouders hun zoon aan. Ik ook en zelf leek Leonas ook geschokt door zijn uitbarsting en woorden. In die paar seconde, waarin wij vieren is schok verkeerden, leek het geluid — dat ons eerst leek te overheersen — naar de achtergrond verdwenen.
Helaas was dat enkel voor korte duur.
Zijn moeder is de eerste die uit haar trance kwam. Een golf van emoties lijkt naar buiten te barsten; eerst hapt ze naar adem en verstikt zich bijna, waardoor haar happen naar lucht snel overgaan naar onophoudelijk gehoest. Tijdens het verschrikkend kuchen — waardoor ze haar stembanden niet kan gebruiken, laat ze haar emoties doorschijnen door de grote krokodillentranen die over haar met make-up aangebrachte wangen biggelen.
Terwijl ik naar haar kijk, die toen ik aankwam en nog geen woord had gezegd nu al haar mening over mij had vastliggen en de indeuk bij mij wekte als een harde en onbreekbare vrouw, zit nu voor ons onbeheerst te sobben.
Leonas staat als een berg aan de grond vastgeketend, zijn ogen groot van angst en zijn handen zijn tot vuisten gebald.
Een deel van mij schreeuwt dat ik hem moet helpen, iets moet zeggen of wat dan ook om de situatie te verbeteren en niet in duigen te laten vallen. Dat ik hem moet laten merken dat ik er voor hem ben. Maar dan is er dat andere deel in mij dat zegt dat ik me hier niet mee moet bemoeien en aan Leonas moet overlaten. Dat dit alles — alle leugens en instemmen met dit idiote plan om zijn vriendin te spelen — één grote fout was. Dat ik me niet met andermans zaken had moeten bemoeien en dit alleen deed om uit mijn eigen wereldje en problemen te kunnen ontvluchten.
"Hoe kun je ons dit aandoen? Hoe Leonas...hoe?" zijn moeder heeft eindelijk haar stem gevonden en kijkt hem met rode betraande ogen aan. Haar stem klinkt hartverscheurend.
Leonas antwoordt niet.
Zijn vader, die zijn spraak ook weer heeft hervonden, vraagt: "Zoon, hoe lang verberg je dit al voor ons?" Zijn stem is kalm, maar de ijzige toon is niet te missen.
Leonas hapt kort naar adem en ik zie zijn schouders zich aanspannen. "Anderhalf jaar."
Ik houd mijn adem in en kijk zijn ouders gespannen aan. Ikzelf ben geschokt, niet alleen omdat hij het zolang al wist en voor hen heeft verborgen, maar omdat hij het heeft kunnen verbergen. Als reactie op Leonas' antwoord begint zijn moeder — die eindelijk tot bedaren was gebracht — weer luide sobben te produceren, die me doen denken aan een jankende zeeleeuw die net zijn geliefde heeft verloren.
"Mam, alsjeblieft stop met huilen," probeert Leonas en raakt haar arm kort aan. "Mam, stop," sist hij en kijkt om zich heen en ziet dat anderen hun gesprek hebben onderbroken om naar het tafereel dat voor me afspeelt te kijken, "anderen kijken naar ons."
