De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Tring!!!
Ik slaak een zucht van opluchting. Ik zou het niet nog vijf minuten langer kunnen uithouden om naar iemand te luisteren, die het heeft over de lagen van de aarde en hoe dat dan ook zo is ontstaan. Ik graai snel mijn boek, schrift en pen bij elkaar en gooi het in mijn tas.
Ik zwaai mijn rugzak over mijn schouder en loop zo snel mogelijk haar lokaal uit. Blijkbaar was ik niet snel genoeg, want een ontstopping vormt zich al op de gang met leerlingen die zich langs elkaar heen proberen te wurmen om op tijd bij hun les te komen.
Ik houd een zucht in en meng me in de massa. Een kleine jongen, die tot mijn schouder komt probeert zich langs me heen te persen en mij weg te duwen, maar ik steek mijn elleboog tussen zijn ribben zodat hij weer achter me loopt.
Sommigen zijn nu al uit, maar ik heb nog een uur te gaan. Ik kijk de kinderen die hun jassen aandoen met een jaloerse blik aan. Zij kunnen nu al van hun weekend genieten, terwijl ik hier nog één uur zit.
Net op het moment dat de tweede bel gaat, die aangeeft dat de volgende les begint, zet ik mijn voet over de drempel van het lokaal. Vijfentwintig paar ogen draaien hun hoofd naar mij toe, die schichtig en hopeloos opzoek is naar een plek om te zitten.
Een déjà vu-gevoel gaat door me heen, wanneer mijn ogen op Mitch vallen, helemaal vergeten dat ik dit uur met hem heb en hij zijn tas op de stoel naast hem zet. Een steek gaat door me heen en ik voel mijn hart ineenkrimpen.
Ik voel zijn ogen nog steeds op mij, wanneer ik snel mijn blik afwend en naar een vrije plek zoek.
Ik scan de klas, maar zie geen vrije stoelen. Dan helemaal achterin de hoek zie ik Pax me wenken en met nieuwe energie, dat iemand wel wil dat ik naast hem zit, loop ik naar hem toe en schuif de stoel naast hem naar achteren.
Ik plof naast hem neer en haal mijn schrift en pen eruit.
"Heb je vandaag iets te doen?", vraagt Pax.
Ik schud mijn hoofd. Ik heb geen plannen voor vandaag, nog niet. Ik was van plan om vandaag te gaan leren voor de toetsen, die ik aanstaande week heb.
"Dat komt goed uit. Ik kan je na school bijles geven, alleen als je wilt natuurlijk," het laatste voegt hij er snel aan toe.
Ik wil blij knikken, maar dan zal het lijken alsof ik hem heb gemist en graag tijd met hem door wil brengen. Want ik heb hem ook gemist en wil tijd met hem doorbrengen. Maar dan lijk ik hetzelfde als die andere meiden, die hem schaamteloos bekijken wanneer hij voorbijloopt. Ik wil niet zoals hen zijn.
Dus ik knik met een grote glimlach, die ik snel verklein. Pax schenkt me een glimlach een grote glimlach terug, waardoor zijn imperfecte hoektand zichtbaar is.
"Na school bij jou?", vraagt hij.
Ik knik.
"Oké, ik wacht op je bij jouw kluisje." Hij richt zich op de docent en opent zijn schrift. Ik wil hem vragen hoe hij weet waar mijn kluisje is, want ik kan het me niet herinneren dat ik het hem ooit heb aangewezen of dat hij mij een keer bij mijn kluisje heeft gezien. Ik hem in ieder geval niet.
