De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mitch heeft iemand gezoend, voor mijn ogen. Ik zou het niet zo erg moeten vinden en me er niks van aan moeten trekken, maar ik kan de vlaag van jaloezie en woede niet negeren.
Mitch werpt mij een korte blik over zijn schouder en heel even lijkt het alsof hij mij de woorden 'het spijt me' mimet, maar dan - alweer - verbreekt hij het oogcontact en neemt driftig de aantekeningen van het zwarte bord achter de docent over.
"Hazel?"
Ik kijk hem met een vertroebeld zicht aan. Tranen wellen zich weer op als ik zijn bezorgde gezicht zie, hij is de laatste tijd zo lief voor mij geweest.
Hij heeft me uit mijn put gehaald, maar nu voelt het alsof ik dieper dan ooit ben. Het voelt onmogelijk om er nog uit te komen.
Hij opent zijn armen en ik laat me erin vallen. De geur van appels en munt omringt me en ik adem diep in om me zijn geur te herinneren. Ik verberg mijn hoofd tussen zijn nek en schouder en voel hem tegen mij aan aanspannen, wanneer ik mijn adem uitblaas.
Een zachte snif ontsnapt zich uit mijn mond, wanneer ik weer aan Mitch denken. Ik voel Pax' armen om me verstevigen.
Het laat me weten dat hij mij zal beschermen, dat hij er altijd voor me zou zijn. Ook in moeilijke tijden, zoals nu.
"Het is goed, Hazel. Huil maar, laat alles eruit," fluistert hij in mijn oor en wrijft tegelijkertijd over mijn rug.
En dat doe ik.
Ik laat alle tranen van de afgelopen weken eruit, het voelt opluchtend, het voelt als herboren. Om eindelijk iemand te hebben die me troost.
Ik moet Mitch vergeten. Ik moet hem verbannen uit mijn hoofd. Het doet me alleen maar pijn, het helpt niks om over een jongen te huilen die jou niet ziet staan. Die jou alleen maar pijn doet.
Hij was misschien vroeger mijn beste vriend, maar ik vraag me af hoe ik toen nooit deze kant van hem heb gezien. De kant die mij pijn doet en niet zo lief is als hij zich voordoet.
Die je laat stikken als jij hem echt nodig hebben en het liefst ook nog helpt, om de zuurstof ver van je longen vandaan te halen.
Maar Pax, Pax laat me leven. Hij laat me alles vergeten. Met hem kan ik uren praten en dan voelt het alsof we een paar minuten hebben doorgebracht.
Met Pax lijkt de tijd veel te snel te gaan.
Wanneer ik in de avond thuiskom en in bed lig, heb ik een glimlach op mijn gezicht. Elke keer voordat ik in slaap val, denk ik aan hem en hoe hij elke keer vol nieuwe avonturen zit. We doen dingen die ik zelf niet zou hebben gedaan.
Met hem voel ik mezelf tot leven komen.
Er wordt drie keer hard op de houten deur geklopt, wat het geluid door de lucht laat vibreren. Mijn ademhaling is weer neutraal geworden en ik haal me uit onze omhelzing. Pax werpt me een kleine glimlach en bestudeert mijn gezicht.
