De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ben je klaar?", vraag ik Mitch en hij knikt kort. Ik zie dat hij zijn handen aan zijn broek afveegt, van de zenuwen.
Een paar minuten geleden heb ik Pax gebeld en gezegd dat hij snel moet komen. Pax kan elk moment komen.
Mitch heeft de leugendetector in zijn hand, nog niet aangezet. Nu is het tijd dat we Pax te grazen nemen. Ik wil antwoorden en hij gaat die mij geven, hopelijk geeft hij ze zonder tegen te stribbelen en hoeft er geen geweld aan te pas te komen.
Maar hij zal het niet beantwoorden, ze zijn te persoonlijk en wanneer ik in zijn schoenen stond zal ik ook niet antwoorden.
Mitch heeft een doorzichtig elektrisch net over het steegje, waar we op Pax wachten, vastgemaakt aan alle kanten. Het is voor mensen uit andere dimensies gemaakt, zij zouden het hele net niet kunnen zien en niet begrijpen wanneer ze een schok krijgen.
Maar we weten niet of het werkt, het net, omdat het nooit eerder is getest. Wij zijn de eersten die het mogen gebruiken.
Mitch en ik hebben als plan gemaakt dat we hem beiden opwachten. Zonder dat hij onze wapens kan zien. Mijn wapen is mijn zwaard, die ik op mijn rug heb vastgemaakt, zodat ik hem wanneer ik hem nodig heb, direct uit zijn schede kan trekken.
Vandaag heb ik hem weer voor het eerst in maanden opgepakt en kreeg geen rare visie meer. Ik herinner me nu wel hoe ik mijn zwaard hanteerde, maar ik weet niet of ik het nu ook kan. Mitch zijn wapen is de leugendetector. Ja...
Ik probeerde hem nog over te halen om desnoods een botermesje mee te nemen, maar geen haar op zijn hoofd dat hij met een wapen - zelfs een botermesje - rond gaat rondlopen en gaat gebruiken in plaats van waar het voor bedoeld is. Om brood te smeren. Hij gelooft en heeft er het volste vertrouwen in dat we er met praten uit kunnen komen.
Ik hoor voetstappen. Zacht en bijna niet over het geluid van de zee uit te komen, maar de wind draagt het geluid mee. Is dat Pax?
En inderdaad een paar seconden later steekt Pax zijn hoofd om de hoek van het steegje. Mitch en ik staan naast elkaar, met onze handen achter onze rug. Ik werp hem een korte glimlach en zie Mitch' een boze blik naar Pax zenden, wanneer Pax terug glimlacht.
"Je wilde me hier spreken, Hazel?", zijn zin is naar mij gericht en doet net alsof hij Mitch niet ziet. Ik moet in mezelf gniffelen om hun gedrag, alfamannetjes gedrag.
"Ja, we vroegen ons iets af," zeg ik en wenk hem.
Pax zet één stap naar voren, maar blijft dan als bevroren stil staan en kijkt naar voren. Naar het net dat Mitch heeft gespannen boven hem. Ik zie in mijn ooghoek dat Mitch snel op het stukje drukt, wat het net zal laten vallen. Maar hij is niet snel genoeg en Pax stapt snel naar achteren, waardoor het net alleen maar lucht gevangenhoudt.
Langzaam en met kleine stappen loopt Pax weg, het steegje uit. Zijn blik staat vol afgrijzen en ontzet, wanneer hij naar het net kijkt. Een kleine elektrische vonk springt over op de grond.
