De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sta met Mitch voor de spaceshuttle die ons naar Dupto zou brengen. Ik kijk naar rechts waar Mitch staat met twee koffers aan zijn hand en een sporttas om zijn schouder.
En dan zeggen ze altijd dat meisjes veel dingen meenemen.
Wat heeft hij trouwens allemaal meegenomen, ben ik wat vergeten? Plotselinge angst overspoelt mij, maar ik heb geen kans meer om — als ik wat ben vergeten — nog te pakken, want drie mannen pakken onze bagage al van ons over en plaatsen het in een apart gedeelte van de spaceshuttle.
Wanneer de spaceshuttle helemaal klaar is gemaakt voor ons, geeft de leider die de spaceshuttles klaar voor gebruik maakt een knikje dat we kunnen instappen.
Mitch loopt met zelfverzekerde passen naar het indrukwekkend uitziende vervoersmiddel. Ik heb al vaker een spaceshuttle gezien, maar nooit van zo dichtbij en zeker nog niet in één gezeten.
Wat als het het deze keer niet doet? Als er midden in onze vlucht naar Dupto iets misgaat met de spaceshuttle en we neerstorten?
Met klamme handen leg ik mijn handen op de reling van het trappertje om de spaceshuttle in te klimmen.
Nog drie stappen.
Nog twee.
Nog één stap.
"Stop de spaceshuttle!" buldert een autoritaire stem door de ruimte. Uit de stem af te leiden hoor ik dat het de directeur is. Geen enkele andere stem heeft zoveel macht in zich.
Ik slaak een opgeluchte zucht. Het werd me even te veel. Er gaan zoveel dingen veranderen wanneer we op Dupto zijn aangekomen.
Wat als ik mezelf ook zou moeten veranderen? Zouden die aardelingen mij überhaupt mogen?
Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb en waarvan ik het antwoord nog even van wil uitstellen. Ik ben er mentaal nog niet klaar voor, voor al deze veranderingen die komen gaan.
Mitch, die zich al had huisgemaakt in de spaceshuttle en zijn sporttas had geleegd, waar allemaal boeken in blijken te zitten, steekt verward zijn hoofd naar buiten.
"Wat is er aan de hand?" vraagt hij mij. Alsof ik dat weet, hij is de Strateeg van ons tweeën. Niet ik.
Ik haal mijn schouders op en wijs dan naar de directeur en fluister: "Hij schreeuwde een paar seconden geleden dat de spaceshuttle niet mag opstijgen."
Waarom zou de directeur willen dat de spaceshuttle stopt met opstijgen? Is er dan toch wel iets mis met het voertuig?
"Leila en Mitch kom hier, ik ben jullie iets vergeten te geven," vervolgt de directeur met een barse stem.
Onderdanig lopen we naar hem toe. Hij haalt een klein langwerpig schijfje tevoorschijn. De kleuren blauw en zwart wisselen elkaar af in hele dunne lichte strepen, waardoor het lijkt alsof het één kleur is in plaats van twee.
