De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik heb Mitch de afgelopen weken genegeerd. Hij probeerde op sommige momenten tegen mij te praten, maar ik negeerde hem dan net zolang totdat hij stopte en wegliep.
Nu pas, meer dan een halfjaar, probeert hij weer met me te praten. Een halfjaar. Ik slaak een diepe zucht. Ik wist niet dat een halfjaar voorbij is gevlogen, een halfjaar dat ik weer herinneringen heb. Nog steeds kan ik mijn herinneringen op één hand tellen, maar degene die ik heb koester ik.
Een halfjaar dat Mitch me negeert en me mentale pijn heeft gegeven, maar in dat halfjaar heb ik mijn beste vriend gevonden; Pax. Misschien is het maar goed dat ik mijn herinneringen ben verloren, want misschien had ik hem dan nooit zo goed gekend.
Eergisteren haalde Pax me weer op met zijn auto, wat inmiddels een gewoonte is geworden en gaf me een grote doos met allerlei soorten chocolaatjes. Smaken waar ik nooit eerder van had gehoord. Ik bedankte hem stomverbaasd. Nog nooit eerder had iemand mij een cadeautje gegeven, hoe klein dan ook.
Ik vroeg waaraan ik dit had verdiend en hij antwoordde: "We kennen elkaar vandaag precies een halfjaar, Hazel."
Samen in zijn auto voor de school aten we de helft van de chocolaatjes op. Ze waren verrukkelijk, een bom van smaken ontplofte in mijn mond. Samenliepen we naar de les, die we ook samen hadden en besloten in de pauze om bij mij thuis af te spreken na school.
Ik wilde bij hem, zijn huis zien, maar dat wilde hij niet. Pax zei dat hij het me een keer wilde laten zien, alleen nog niet nu. Ik wilde verder drukken, vragen wat de echte reden is dat we nooit bij hem afspreken, maar ik wilde ons perfecte moment niet verstoren en knikte slechts waarna we in de chocolaatjes verder opaten.
Het doet me pijn om Mitch zo te zien, gebroken. Maar ik moet me sterk houden. Ik doe alleen wat hij bij mij deed, maar waarom voelt het dan zo slecht? Zo verkeerd? Een deel van me zegt dat ik hem met open armen moet ontvangen, mij moet verontschuldigen en wat hij heeft gedaan vergeven en vergeten. Maar ik kan dat niet.
Vandaag moest ik zelf naar zelf komen, omdat Pax zei dat hij iets moest regelen en later pas naar school zou komen. Ik heb gevraagd of Samantha mij kon afzetten met de auto en zei dat ik extra vroeg op school moest zijn, een leugen, maar anders zou ik met Mitch in één auto moeten. Iets waar ik nu niet op zit te wachten.
Gelukkig bracht Samantha mij zonder verdere vragen te stellen naar school en riep onderaan de trap dat de auto in gebruik is, maar dat ze meteen weer terug zal rijden, zodat hij met de auto naar school kan. Het is haar - en Theo - niet ontgaan hoe ik Mitch probeer te ontlopen.
Ik zag dat zij moeite moest doen om niet te vragen wat er aan de hand was, ik vind het fijn dat ze het niet heeft gevraagd. Want wat ga ik dan zeggen, kan ik het haar wel vertellen? Of ga ik me dan schuldig tegenover Mitch voelen, dat precies hetgeen is wat ik nu niet wil?
De eerste paar lessen had ik met Mitch, maar ik zag hem niet. Ik moet blij zijn, gelukkig dat ik hem niet zag, maar dat is niet hoe ik me voelde. Ik voelde me mismoedig, ik wilde weten waar hij was en waarom hij er niet was. Het is niets voor hem om lessen te missen. Is hij ziek?
