De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wakker worden, L." Hoor ik de stem van Mitch me uit mijn heerlijke slaap halen. Ik draai me om en laat een geïrriteerde grom, die door mijn kussen wordt gedempt.
Mitch, die weet dat ik niet van plan ben om uit mijn warme bed komt, zegt: "Het is onze eerste schooldag vandaag. We moeten een goede indruk maken en dat houdt dus ook in dat we op tijd op school zijn."
Ik til deze keer wel mijn hoofd op en laat mijn protest horen door een luide kreun te laten, waarna ik mijn hoofd weer vermoeid op mijn zachte kussen laat vallen.
"De eerste indruk blijft altijd lang bij iemand zitten L, dus als je goed in zijn of haar geheugen staat en het daarna een keer verknalt, vergeeft diegene je eerder," vervolgt Mitch zijn speech.
Het interesseert me niks wat mensen van me denken. Dat weten hij en ik even goed.
Het is een feit.
Het laat je alleen maar onzeker maken als je de hele dag op jezelf aan het letten bent. En voor wie doe je het? Voor hen, niet voor jezelf. Waarom zou je jezelf opofferen voor hen?
"Ja, Strateeg," zeg ik dan ook tegen hem als een soldaat die tegen zijn generaal praat.
Ik heb hem nog nooit zo genoemd. Ik weet niet waarom, hij noemt mij L, maar om hem dan M te noemen. Dat kan ik niet en vind ik raar. Ik heb hem nooit zo genoemd, dus waarom nu opeens wel? En Strateeg klinkt veel beter, naar mijn mening.
"Krijg ik nu ook een andere bijnaam?" vraag ik terwijl ik rechtop in bed ga zitten. Ik wrijf met de rug van mijn hand in mijn ogen, met de bedoeling om de slaap er zo uit te halen.
Maar het lijkt het tegenovergestelde effect te hebben, want een luide gaap verlaat mijn mond.
"Hoe wil je dan dat ik je noem, L?"
Dat is een goede vraag. Ik had eigenlijk verwacht dat hij mij niet iets anders zou noemen en bij hetzelfde en vertrouwde zal blijven. Dus nu is de vraag: hoe wil ik dat hij me noemt?
"Vechter klinkt goed," antwoord ik na een paar seconden te hebben nagedacht.
"Oké dan Vechter, zin om naar de middelbare school te gaan?"
"Wat denk je zelf?" vraag ik aan hem op een duh-toon.
Ik snap überhaupt niet waarom ik naar school moet gaan, het enige wat voor mij belangrijk is, is vechten. Als ik daarin uitblink, krijg ik later gegarandeerd een goede baan. Dat is het enige wat telt, daar draait mijn hele leven al om sinds ik ben toegelaten op de Academy.
Ik moet de beste worden en dat ben ik ook geworden. Ik was dan niet de sterkste, snelste of slimste, maar mijn gedrevenheid verbeterde mij. Het zorgde ervoor dat ik extra trainde op de trainingsvelden en desnoods in mijn kamer. Ik werd beter en beter, totdat ik de beste was.
En ben.
Er was een eenvoudige en natuurlijke rangorde op de Academy. Ben je goed? Dan word je door anderen — meestal — gerespecteerd en sommigen worden zelfs aanbeden.
