De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is de laatste dag van de eerste week. Daarna hebben we eindelijk weekend.
De afgelopen vier dagen waren makkelijker dan gedacht geweest, Mitch en ik hadden alles stof die werd behandeld allemaal al geleerd op de Academy.
Behalve het vak geschiedenis.
Alleen zorgen Archer en Felix ervoor dat niemand ons nu mag. Niet dat het mij veel uitmaakt, want we hebben elkaar nog en dat is het belangrijkste.
En we blijven altijd bij elkaar. Niets kan ons scheiden.
Het is nu lunch en Mitch en ik zitten aan de tafel in het hoekje van de kantine te eten. Zo vallen we niet te veel op en trekken we minder aandacht.
Wat ons al een paar dagen lukt.
Maar mijn hoopvolle gedachten worden gestraft, omdat ik Archer, Felix en Leonas naar ons toe zie lopen.
De gesprekken vallen stil, wanneer zij langslopen en iedereen kijkt hen aan. Meiden maken een plekje vrij, zodat zij zich ertussen kunnen voegen en jongens roepen hen over, alleen om met hun te praten.
Maar ze negeren iedereen.
Alle drie hebben ze hun ogen op onze tafel gericht. Ze komen recht op ons aflopen.
Ik kijk naast mij en zie dat Mitch geen idee wat er gaande is en zijn ogen op zijn boterhammen gefixeerd houden. Hij pakt een boterham met kaas op en neemt een grote hap in het midden van de boterham.
Eenmaal voor onze tafel en alle ogen van de kantine op ons gericht, gaan ze zitten. Er is genoeg plek, want Mitch en ik zitten aan een ronde tafel voor zes personen. En omdat er niemand - natuurlijk - bij ons is gaan zitten, zijn er nog vier plaatsen over.
Mitch die ze nu eindelijk ook doorheeft, zegt niets. Hij kijkt ze alleen aan. Ik zie aan de manier dat zijn nagels in zijn palmen zijn gedrukt, dat hij boos is.
Maar hij zegt niks. Hij houdt het in.
Ik snap waarom hij boos is, hij vertrouwt ze allemaal niet. Stuk voor stuk hebben ze een aura dat zegt 'oppassen'.
Ik vertrouw hen ook niet, maar mijn nieuwsgierigheid van waarom ze opeens bij ons komen zitten, overwint mijn lichte afkeer voor hun.
Ik kijk de kantine rond, niemand heeft hun ogen meer op ons gericht, nadat ze hebben gezien dat er niks bijzonders gebeurt. Ze praten tonen geen interesse meer en praten weer met hun vrienden.
Een gespannen sfeer heerst over de tafel. Aan mijn ene kant zie ik Mitch de andere jongens met een 'wat-doe-je-hier-ga-weg-voordat-ik-jullie-een-blauw-oog-geef blik'
En aan mijn andere kant zie ik Archer en Felix hem met een even aardige blik aankijken, alleen Leonas zit onderuitgezakt op zijn stoel met een kleine glimlach op zijn lippen naar het schouwspel voor hem te kijken.
