De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Je bent ontslagen uit het ziekenhuis, Leila Dawson. Alles lijkt prima in orde en er is geen letsel ontstaan," zegt de dokter, dezelfde die ik de vorige keer ook had, mij en kijkt terug op zijn papier in zijn handen.
"Er staat iemand beneden op je te wachten, om je weer naar huis te brengen. Wil je dat ik met je meeloop of kan je het zelf?", vraagt hij en werpt me een kleine glimlach toe.
Ik schud mijn hoofd. Ik kan het alleen. De dokter geeft me een klein knikje, waarna hij de kamer verlaat.
Ik probeer langzaam rechtop te zitten en een kleine pijnscheut gaat door mijn onderrug, waardoor ik mijn tanden op elkaar bijt om geen gil te slaken. Wetend dat wanneer ik dat doe, hier nog langer zal moeten blijven en ze weer allemaal testjes met me gaan doen.
Iets waar ik zeker niet op zit te wachten.
Ik slinger - eenmaal rechtop - mijn benen over de bedrand en zet me met mijn handen, die ik naast me heb geplaatst, af. Even wankel ik, wanneer mijn gehele gewicht op mijn benen leunt en grijp het bed vast. Wanneer ik zeker weet dat mijn benen niet bezwijken, laat ik langzaam het bed los en loop met kleine stapjes naar de deur toe.
Ik heb de afgelopen dagen constant in het ziekenhuisbed gelegen en werd er alleen uitgehaald als ze een test of controle wilden doen en uitvoeren. Tot hun - en mijn eigen - grote verbazing ben ik niet zoals de vorige keer in coma beland en heb op miraculeuze wijze mijn herinneringen terug. Alles.
Ik weet niet of ik, nu ik ze eindelijk terug heb, blij moet zijn of niet. Ik heb precies de tegenstrijdige gevoelens, die ik nadat ik ja had gezegd en ik de draaikolk werd gezogen, ook kreeg.
Want ik heb goede gekregen, herinneringen die ik nooit zou willen hebben vergeten. Maar ook slechte...herinneringen die zo kwaadaardig zijn dat ik ze het liefst zal willen vergeten. Maar met het goede gaat het slechte gepaard en ik weet niet of de goede daar zo goed voor zijn om die mee te nemen.
Ik weet niet of ik liever de Leila had zonder herinneringen, de Leila die opnieuw kon beginnen en haar niets achtervolgde overal waar ze naartoe ging of de Leila van nu...met herinneringen.
Ik ga hen in ieder geval niet vertellen dat ik weet hoe het komt dat ik mijn herinneringen terug heb, ze zouden me voor gek verklaren en dat wil ik niet. Maar ook omdat de steen als iets van mij voelt, alleen van mij. Iets dat ik niet hoef te delen met anderen en voor mezelf kan houden.
En wie zal immers een zeventienjarig meisje geloven, die maar liefst twee keer is verdronken, dat de reden is dat ze haar herinneringen terug heeft, is omdat een mysterieuze rode steen het aan haar teruggaf?
Het zal tegen hun wetenschap en alles waarvan zij dachten dat logisch is ingaan en worden gezien als iets onmogelijks, onbestaanbaarst. En wanneer ik het vertel en ze zouden me op één of andere manier toch geloven, zouden ze allemaal experimenten met de steen willen doen en zal het over heel Dupto en alle andere planeten bekend worden.
