De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wat dacht je wel niet Leila?! Laat ik midden in de nacht naar het strand sluipen? Weet je wel niet wat er allemaal zou kunnen gebeuren? Je zou kunnen worden ontvoerd en dan? Wat moet ik dan zeggen tegen de Academy als ze vragen waar je bent? Moet ik zeggen dat je zo dom bent geweest om zonder mij midden in de nacht naar het strand te sluipen en nooit meer bent teruggekomen?", raast Mitch door.
Ik voel de woede in mij nu ook aanwakkeren, hoe durft hij alles zo te wenden dat het mijn schuld is? Alsof hij niks fout doet en ik de slechterik ben. Alsof hij nooit wat voor mij achterhoudt, want ik weet dat hij dat ook doet.
Iedereen heeft ze en ik respecteer zijn geheimen. Hij hoeft ze niet aan mij te vertellen, maar dan verwacht ik niet dat ik alles wat ik doe en 'mijn geheimen' aan hem moet vertellen.
Ik ben mijn plan om ervoor te zorgen dat Mitch mij vergeeft helemaal vergeten. Het enige wat ik nu voel is woede.
Ziedende woede.
"Alsof jij niks voor jezelf houdt meneertje de 'oh zo geweldige Mitch'", schreeuw ik terug en prik tegelijkertijd met mijn wijsvinger in zijn borst.
Mitch, geschrokken door mijn uitbarsting, dienst iets naar achteren.
Alle frustratie van de afgelopen dagen wil ik eruit hebben, ik moet het kwijt. En was het moment daarvoor uitgebroken, ik weet dat ik het niet zo moest brengen - nu ik boos ben en geen controle heb van wat er uit mijn mond komt.
Maar het kan me niks schelen.
"Ik was naar een strandfeest gegaan en zag een surfwedstrijd, daar was ik naartoe. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en dat zou jij ook eens moeten doen," vervolg ik.
Ik weet dat mijn woorden hard aankwamen, ik weet dat ik hem pijn heb gedaan met mijn woorden. Maar ik ben momenteel niet in de staat om sorry te zeggen, hoe graag ik het ook wil, ik zeg het niet. Net als dat ik nu niet mijn woorden terugneem.
Want diep van binnen meen ik wat ik zeg.
Mitch heeft namelijk altijd zijn aandacht op mij gevestigd. Hij heeft natuurlijk wat andere vrienden, maar verkiest mij altijd boven hen. En ik verkoos hem ook altijd over hen, wij zijn immers verbonden zielen tot onze dood ons scheidt.
Maar nu voelt het anders, ik heb meer de drang om nieuwe vrienden te maken. Terwijl ik weet dat Mitch meer dan zat is en loyaal aan me blijft en de anderen waarschijnlijk niet.
Van wat ik tot nu toe hier op Dupto heb gezien is dat een vriendschap hier veel minder voorstelt dan een vriendschap op Flanus. Op Flanus zijn de vriendschappen hechter en tot het leven, de meeste in ieder geval. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. De bond verscherpt de vriendschap ook.
"Jij wilt dat onze bond weer versterkt, toch?", vraag ik nu opeens kalm aan hem.
Hij knikt twijfelachtig, niet wetend wat hij moet reageren. Mitch kijkt me aan met iets wat ik niet kan beschrijven.
