De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Speciaal voor martejk,omdat wij beiden een geobsedeerd zijn met dit liedje!
***
"I used to think maybe you loved me now baby I'm sure!", hoor ik een stem door mijn kamer schreeuwen. Argh. Waarom lijkt het tot niemand door te dringen dat ik op mijn zaterdagochtend wil slapen. Slapen!
Ik draai me een halfslag om en haal mijn kussen vanonder mijn hoofd en leg het op mijn hoofd om mijn liefste oren tegen dit afgrijselijke geluid te beschermen.
"And I just can't wait till the day when you knock on my door. Now every time I go for the mailbox, gotta hold myself down," ik ben nu klaarwakker.
Wat niet betekent dat ik ga opstaan. Er schijnt nog geen eens licht tussen mijn oogleden door, wat me een teken geeft: slaap! Maar deze valse kraai die nu in mijn kamer aan het zingen is, heeft dat teken vast niet gekregen.
Het is dan ook niet voor iedereen bestemd. Doet een denkbeeldige haarflip in haar hoofd.
"Cause I just can't wait 'til you write me you're coming around."
Hoe is hij - aan de lage stem te horen en dat zijn stem af en toe bij te hoge noten overslaat, ben ik erachter gekomen dat het een jongen is - zo vroeg wakker en blij? Dat is niet goed, heeft hij al drie koppen zwarte koffie naar binnen gewerkt?
En de belangrijkste vraag: hoe is hij binnengekomen? Ik zou zweren op mijn rode steen dat ik de deur op slot had gedaan.
Een klein vleugje angst spoelt door me heen.
Wat als het een seriemoordenaar is, die me nu juist probeert te wekken en me dan extra pijn kan laten lijden. Omdat hij iemand in haar slaap vermoorden niet leuk genoeg vindt. En wanneer hij me eenmaal heeft vermoord, sleept hij me naar buiten, om me daar in kleine stukjes te snijden en dan in een bos te begraven.
Stop Leila! Dat gaat niet gebeuren! Adem in...adem uit. Zen. Ik moet echt op yoga.
"I'm walking on sunshine!" Oké, dit is het. Mijn limiet is overschreden.
Ik fluister tegen mijn zachte kussen: "Ik zou altijd van je houden, mijn liefste." Dan grijp ik mijn kussen en zwaai ik het in de richting waar ik denk dat mijn aanvaller en slaapverwoester staat.
Ik weet dat mijn fluffy kussen doel treft, omdat ik een zachte 'auw' hoor.
"Hazel hoe kun je je beste vriend dit aandoen?", hoor ik iemand zacht jammeren.
Hazel? Wie is dat. Niet ik, in ieder geval stond er niet de naam Hazel de laatste keer dat ik mijn paspoort nakeek.
Volgens mij is mijn aanvaller Koekkoek. Misschien moet ik hem maar op yogales zetten, het zorgt voor ontspanning en misschien brengt het zijn geheugen ook weer terug. Je weet maar nooit.
