De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wanneer ontwaakt ze uit haar coma?", een wanhopige stem klinkt ver weg. Kleine tintelingen stromen door mijn lichaam door het horen van die stem, maar ik weet niet waarom.
Mijn lichaam weet het. Maar wilt het me niet vertellen. Hoe hard ik ook smeek, het blijft afstandelijk en geeft niks toe.
Het is overal donker, geen enkel lichtpuntje is te vinden.
"Eerlijk gezegd moet ik je mededelen dat ik dat niet weet. Het kan over een uur zijn, maar ook een week. Het is immers ook een apart geval hoe ze in coma is geraakt, de meeste mensen zouden doodgaan als ze verdrinken en op een bodem van vijf meter liggen voor lange tijd," klinkt een andere stem, die geen tintelingen door mijn lichaam jagen.
Verdrinken? Ik?
Ik probeer mijn ogen dicht te knijpen om aan iets te denken. Niks.
Waar ben ik?
Wie is die stem die fijne tintelingen over mijn lichaam lieten verspreiden?
En het belangrijkste: Wie ben ik?
Voorzichtig probeer ik mijn hand te bewegen. Niks. Ik sla een gefrustreerde gil, maar het geluid wordt door mijn - gesloten - mond niet hoorbaar gemaakt.
Ik probeer iets kleins te bewegen, mijn vingertoppen. Ik 'knijp' mijn ogen stijf dicht om me goed te concentreren, maar zelfs dat weet ik niet of ik het echt doe. Ik stel me mijn lichaam voor, waarvan ik niet weet hoe het eruit ziet.
Ik weet niks meer. Helemaal niks.
Het maakt me bang, zo vreselijk bang.
Ik word bang van het donker dat me de hele tijd omringt. Het kijkt me in te sluiten, in een hoekje te drukken.
Langzamerhand voel ik mezelf weer wegzakken. De duisternis omringt me weer en trekt me erin. Weg van hier.
***
Na, ik weet niet hoe lang, word ik weer wakker door een derde stem.
"Mitch je moet wat eten. Je zit hier nu al drie dagen. Je bent er echt als ze weer wakker wordt, tien minuten kan geen kwaad. Kom man," mijn lichaam lijkt in vuur te staan door de naam die wordt genoemd.
Maar het zegt me niks. Helemaal niks.
Het maakt me bang, nog banger dan het donker om me heen.
Gek genoeg kan ik de vorige keer dat ik 'wakker werd' herinneren.
Ik herinner me zijn stem, die mijn lichaam deed tintelen. Ik ben benieuwd wie het is. En daar kan ik maar op één manier achter komen, mijn ogen openen.
Alweer probeer ik mijn vingertoppen te bewegen en dan voel ik het. Een kleine tinteling gaat erdoorheen. Alsof het herboren is. Ik heb me nog nooit zo trots op mezelf gevoeld.
