Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹5🌹

Ανδριάνα ( Άριας) POV

Ο τύπος που μας περίμενε στον γραφείο, σταυρώνει τα χέρια και μας κοιτά από την κορφή ως τα νύχια.

"Πρώτον, χαλαρώστε και δεύτερον θέλω να φανείτε συνεργάσιμες. Απλά θα μας πείτε μερικά πραγματάκια για εσάς."

" Άμα γουστάρουμε απαντάμε",αντιγυρίζει επιθετικά η Άννυ.

Η ειρωνία έσταζε από τα χείλη της και κατάλαβα πως  εσφίγγαν τα χείλη τους από τις τεντωμένες φλέβες των λαιμών τους που αχνοφαίνονταν κάτω από τις μαύρες κουκούλες.

Τι ακριβώς κάνει η ηλίθια; Τώρα της ήρθε να το παίξει τσαμπουκάς και βαρύ πεπόνι;

"Σκάσε! Δεν νομίζω πως σε παίρνει να με ειρωνεύεσαι!", φωνάζει ο αναρχικοκουκουλοτύπος.

"Γάμα το Τζέισον, δεν θα σε βγάλει πουθενά, η ξινίλα είναι το φυσικό της.", ειρωνεύεται ο τυπάς που μας έφερε εδώ.

"Αγαμήσου.",τον βρίζει η Άννυ.

Ωραία άρχισαν τα όργανα. Μαλάκα τι λέει;! Αν με πάρει στο λαιμό της με τις μαλακίες που λέει και το στυλάκι της θα τη σκοτώσω τη μαλάκω!

"Στήσου.",γελάει σαρκαστικά ο τυπάς.

Ωραία. Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως δεν θα μας σκοτώσουν. Θα μας βιάσουν. Μπράβο Άννυ που τροφοδοτείς την φαντασία τους σχετικά με το τι θα μας κάνουν.

Του έριξε ένα βλέμμα απαξίωσης και αηδίας.

"Νίκο ξέχνα για λίγο τις αγαμίες σου και συντονίσου.",λέει ο Τζέισον.

Η φωνή του απόλυτη. Κοφτερή. Τα μάτια του, το μόνο χαρακτηριστικό του προσώπου τους που βλέπαμε, σκληρά και πλήρως ανέκφραστα.

Ο Νίκος - αν θυμάμαι καλά έτσι τον είπε- ανακάθισε αμήχανα στην καρέκλα του και σταύρωσε τα χέρια του. Θα έλεγα πως προσβλήθηκε, μα το κενό βλέμμα του και η επιβλητική του κορμοστασιά δεν έφυγαν ούτε λεπτό.

Ο... Τζέισον έβγαλε ένα μπλοκ και πέρασε στα δάχτυλα του ένα στυλό. Μας κοίταξε εξονυχιστικά και για μια στιγμή ένιωσα το βλέμμα του να με καίει. Διαπεραστικό και ανατριχιαστικό. Το έχω ξανανιώσει.