Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹29🌹

Μαριλένας (Μαρ)POV

Τρώω κάτι τυχάρπαστα κράκερ της συμφοράς που βρήκα στην κουζίνα και διαβάζω ένα πολιτικό άρθρο από έναν πολύ γνωστό και, κατ' εξαίρεση του κανόνα, έγκυρο δημοσιογράφο.

Απορροφημένη από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο τρώω ασυνείδητα τα νύχια μου μιας και τελείωσαν τα κράκερ.

Τέλεια και είχα πει ότι θα το σταματήσω. Δεν μου φτάνει που τα τρώω από το άγχος τώρα τα τρώω και επειδή δεν έχω τι άλλο να φάω.

Ακούγεται ένας ήχος σαν μπουρμπουλίθρες και έρχεται μια ειδοποίηση. Πατώ την ένδειξη που με παραπέμπει στα μηνύματα και ανοίγω το πιο πρόσφατο.

Στις εννέα να είσαι έτοιμη. Θα σε περιμένω ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι σου.

Ποιος είσαι;

Μην κάνεις πως δεν με κατάλαβες Χιονάτη.

Που βρήκες το νούμερο μου;

Το μάντεψα.

Ε τότε είσαι πολύ καλός μάντης. Έχεις σκεφτεί να δουλέψεις ως καφετζού;

Στις εννιά εκεί που σου είπα. Ούτε λεπτό παραπάνω.

Και γιατί να έρθω; Δεν είμαι υποχρεωμένη να κάνω ότι μου λες ξέρεις!

Είσαι δική μου και πίστεψε με θα κάνεις ότι σου λεω.
Για το καλό σου.

Πετώ νευριασμένη το τηλέφωνο στο κρεβάτι μου και περνώ τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί όλο αυτό. Αυτός να χτυπάει παλαμάκια και εγώ να χορεύω. Καταργεί όλες μου τις κοσμοθεωρίες. Καταπατά τα πιστεύω μου γαμώτο!

Δεν είμαι υποχείριο του! Αυτό σήμερα πρέπει να τελειώσει μια και καλή.

[...]

Η ώρα είναι οχτώ και μισή.

Ψυχολογική προετοιμασία... Τσεκ.

Ασκήσεις για αυτοσυγκράτηση νεύρων... Τσεκ.

Ντύσιμο... Σκατά.

Ανοίγω την ντουλάπα μου και ανατρέχω ακούσια στην πλευρά με τα φορέματα. Αρνούμαι να πιστέψω ότι με έχουν επηρεάσει τα λόγια του όταν ξεκρεμάω ένα απλό μαύρο φόρεμα και το κολλώ πάνω στο σώμα μου κοιτώντας διστακτικά προς τον ολόσωμο καθρέφτη που δέχεται να απεικονίσει την μορφή μου έτοιμος να ραγίσει.