Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹3🌹

Μαριλένας(Μαρ) POV

Η φωνή, ή μάλλον, η στριγκλιά της μάνας μου με ανάγκασε να αποχωριστώ το ζεστό κρεβάτι μου.

Μαμά: " Ακόμα να σηκωθείς;! 7 είναι η ώρα! Δεν θα προλάβεις να κάνεις επανάληψη!

Την βαρέθηκα πραγματικά. Βαρέθηκα να είμαι πάντα η "τέλεια" κόρη, η "τέλεια" μαθήτρια. Σιχάθηκα να προσποιούμαι κάποια που δεν είμαι. Σίγουρα δεν νοιάζομαι μόνο για τα μαθήματα, αλλά και για έναν άνθρωπο, την Μαριλένα, που είναι τελείως παραμελημένη εσωτερικά και εξωτερικά και βυθισμένη ανάμεσα σε παραγράφους φυσικής και χημείας.
Αλλά τις σκέψεις μου τις κρατώ μόνο για μένα. Δεν έχω το θάρρος να τις πω σε κανέναν άλλο, πόσο μάλλον στην αυθεντία που ονομάζεται μάνα.

Έτσι αρέσκομαι μόνο στα παρακάτω λόγια:

"Ναι μητέρα, σηκώνομαι"

Αφού γυρίζω από το μπάνιο, ανοίγω την ντουλάπα και βάζω ένα μαύρο εφαρμοστό τζιν με ένα oversized φούτερ. Το χρώμα του; Κόκκινο της φωτιάς.

Βγαίνω από το δωμάτιο και βάζω το σκουλαρίκι της μύτης στην τσέπη μου. Θα το φορέσω αργότερα. Η τέλεια κόρη που λέγαμε...

Βγαίνω από το σπίτι μου γρήγορα για να μην ακούσω την γνωστή καραμέλα της μάνας μου περί "καλής συμπεριφοράς" στο σχολείο.

Μετά από κάνα τέταρτο έφτασα στο σχολείο και το σκάναρα για να βρω τις κολλητές μου. Τις είδα να έρχονται προς το μέρος μου με ένα πονηρό ύφος, που μαρτυρούσε από μακριά ότι μια μαλακιά αναμένεται να ακουστεί.

"Αγαπητή Μαρ έχω να σε ενημερώσω και να σε συγχαρώ για κάτι"

Έλαβα ένα βλέμμα από την Άρια του τύπου θα πει μαλακία και έστρεψα την προσοχή μου πίσω στην Άννυ.

" Αυτή η κωλάρα είναι σαν καρδιά. Ου να να να να!", συμπλήρωσε.

Είπε γελώντας σαν μαστουρωμένη φώκια και έδειξε τον πισινό μου. Τι μας έμενε να κάνουμε; Φοφήσαμε και εμείς στα γέλια.

" Ευχαριστώ Άννυ θα το εντάξω στο βιογραφικό μου"

" Μαλάκα μου έπρηξε τα αυτιά μέχρι να φτάσουμε! Ου να να να και ου να να να!!!",είπε νευριασμένη η Άρια.