Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹13🌹

Ανδριάνας(Άριας) POV

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε την πόρτα της αποθήκης. Ακόμα και πίσω από αυτή μπορούσα να ακούσω τις φωνές των αναρχικών, τα ξέφρενα γέλια τους.

Τα-τα τα-τα τα. Το γνωστό χτύπημα.

"Ανοιχτά είναι.", ακούστηκε μια φωνή από μέσα

Ο Σπύρος άνοιξε την πόρτα και μας έκανε νόημα να περάσουμε. Και καλά ευγενική κίνηση. Να έχει καλή οπτική γωνία στη θέα ήθελε, αλλά τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν με πιάνετε; Αλλά ας τον αφήσουμε τον καημενούλη γιατί δεν θα έχει για πολύ αυτή την δυνατότητα. Το πιο πιθανό είναι μόλις φύγουμε να τον σκοτώσουν και να τον παρατήσουν σε κανένα χαντάκι.

Όταν μπήκαμε σιγούρεψα την εικόνα που είχα ήδη σχεδιάσει στο μυαλό μου. Καθισμένοι όλοι τους στους καναπέδες κάπνιζαν και έπιναν μπύρες συζητώντας. Τα βλέμματα τους πάγωσαν και τα στόματα τους βουβάθηκαν από το σοκ. Ένας τύπος σηκώθηκε απότομα. Αυτός! Αυτός ήταν στο συνεργείο! Ήταν αυτός που γέλασε με την Άννυ! Είναι ο Νίκος;!

" ΤΙ ΣΤΟ......",φώναξε ο Νίκος.

Η φωνή του έσβησε όταν το χέρι ενός τύπου τον ακούμπησε αυστηρά στον ώμο. Α-αυτός είναι ο Τζέισον;;! Αυτός είναι που με είχε βοηθήσει τοτε στην πλατεία!!!Φίλε ίσως να μην ήταν καλή η ιδέα της Άννυς να τους πετύχουμε χώρις κουκούλες!

"Στο γραφείο μου τώρα.",είπε ο Τζέισον απόλυτα και κοφτά

Δίχως να μας δώσει περαιτέρω σημασία γύρισε την πλάτη του και πήγε στο γραφείο του. Η Άννυ πέρασε ανάμεσα από τους καναπέδες αγνοώντας τα αδιάκριτα βλέμματα και άφησε τις σακούλες στο κέντρο ενός τραπεζιού που δεν ήταν τελείως καλυμμένο με κουτιά από μπύρες.

"Αυτά για σας.",είπε χαριτωμένα η Άννυ.

Σαν γύπες χύμηξαν πάνω στις σακούλες του σουπερμάρκετ και μετέφεραν τις σοκολάτες από χέρι σε χέρι.

"Σοκολάτες; Σοβαρά;",είπε ένας άλλος και...

Όπα κάτσε! Αυτός είναι ο τύπος από το συνεργείο που μου έδωσε το χαρτί! Αυτός πρέπει να είναι ο Άγγελος που χτύπησε την Μαρ!

"Είπαμε να μην έρθουμε με ξένα τα χέρια. Α και ψάξε καλά είναι και μια με ποντικοφάρμακο αυτή την φέραμε για σένα.",του απάντησε ειρωνικά η Μαρ και σήκωσε και το τέλειο φρυδάκιιι..

Μπήκαμε στο γραφείο. Ο Τζέισον πηγαινοερχόταν περνώντας νευριασμένος το χέρι του από τα μαλλιά του και ξεφυσούσε. Καθίσαμε στον μαύρο καναπέ παρόμοια με την προηγούμενη φορά.