Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹35🌹

Μαριλένας(Μαρ)POV

Ένα ακόμα ανούσιο βαρετό απόγευμα με βρίσκει πάνω από τα βιβλία μου με ένα στυλό στο χέρι και μερικές σελίδες ασκήσεις μαθηματικών να περιμένουν να τις λύσω.

Ταλαντεύω τον μπλε στυλό ανάμεσα στα δάχτυλα μου και δαγκώνω το πάνω χείλος μου κοιτώντας το λευκό, μέχρι στιγμής, τετράδιο μου. Αυτές οι ασκήσεις είναι για την επόμενη βδομάδα αλλά λέω να τις ξεκινήσω από τώρα για να τις βρω μπροστά μου.

Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει σιγά σιγά και στο κατώφλι βλέπω τον εφτάχρονο μικρό μου αδελφό να με κοιτά σαν σκιουράκι.

"Ει.", αναφωνώ στρέφοντας το κεφάλι μου προς την πόρτα.

"Γεια.",λέει βαριεστημένα, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μου κουνώντας πέρα δώθε τα πόδια του.

Φαίνεται.. λυπημένος;

"Τι έχεις Έκτωρ μου;",λέω γλυκά καθώς γυρίσω την καρέκλα με τα ροδάκια προς το μέρος του και ακουμπώ τους αγκώνες μου στα γόνατα μου.

"Ποδόσφαιρο σε δύο ώρες.", λέει και μουτρώνει.

"Και; Που είναι το κακό με το ποδόσφαιρο; Εσύ είσαι πολύ καλός σε αυτό.", τον ενθαρρύνω γιατί γνωρίζω πολύ καλά το αντίθετο συναίσθημα. Το συναίσθημα της αποθάρρυνσης.

"Παντού είναι το κακό!", θυμώνει και ακουμπάει τις παλάμες του στα ποδαράκια του.

"Τι εννοείς; Νόμιζα ότι σου αρέσει το ποδόσφαιρο.", λέω μπερδεμένη.

"Στη μαμά και στον μπαμπά αρέσει! Δηλαδή στη μαμά περισσότερο."

Ώου, κατάλαβα.

"Θες να μιλήσουμε για αυτό;",ρωτώ μειδιώντας ελαφρά και ως απάντηση παίρνω ένα θετικό κούνημα του κεφαλιού του.

"Τι δεν σου αρέσει στο ποδόσφαιρο;"

"Τίποτα δεν μου αρέσει!", ξεφωνεί και σταυρώνει τα χεράκια του κάτω από το στήθος του.

"Γιατί;;"

"Τι γιατί; Δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο και δεν θέλω να γίνω φίλος με αυτά τα παιδιά. Η μαμά λέει πως δεν πρέπει να με νοιάζουν τα άλλα παιδιά στην προπόνηση γιατί εγώ είμαι ο καλύτερος και πρέπει να πετύχω το στόχο μου και να γίνω τρανός και σπουδαίος αλλά εμένα δεν μου αρέσει αυτό.", παραπονιέται λυπημένος.

Θεέ μου δεν είχα καταλάβει τίποτα από όλα αυτά! Αυτά που έκανε στον Πάνο και κάνει σε εμένα, κάνει τώρα και στον μικρό! Δεν βαρέθηκε πια;!