Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹25🌹

Ανδριάνας(Άριας)POV

"Γιώργο μου θυμήσου να ρωτήσεις σήμερα τον Τάκη. Δεν παίρνει άλλη αναβολή το θέμα με πιέζουν από την τράπεζα.",ακούω την φωνή της μάνας μου καθώς πηγαίνω προς την κουζίνα.

"Δεν θα είσαι με τα καλά σου! Σου έχω πει ήδη ότι αυτό δεν γίνεται! Εγώ λεφτά από τον Τάκη δεν ζητάω! Τελεία και παύλα!", της φωνάζει ενώ αυτή  συνεχίζει να τον παρακαλά μιλώντας τόσο σιγά που χρειάζεται να πάω ακόμα πιο κοντά για να κρυφακούσω.

"Γιώργο ο άλλος δεν νοιάζεται. Θα μας πάρουν το σπίτι. Πρέπει να του μιλήσεις οπωσδήποτε σήμερα.", πισωπατώ αθόρυβα και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.

Ήξερα ότι έχουμε οικονομικά προβλήματα αλλά δεν ήξερα πόσο σοβαρά ήταν. Πρέπει να βοηθήσω. Όχι για τον άλλο ούτε για αυτή. Για εμένα και τον αδελφό μου.

Πρέπει να κάνω κάτι.

Θυμάμαι εκείνο το χαρτί έξω από το μπαρ που δουλεύει ο Γιώργος. Ζητούσε κοπέλα για σέρβις. Μπορώ να το κάνω. Θα πηγαίνω το πρωί σχολείο, θα διαβάζω γρήγορα το μεσημέρι και το βράδυ θα είμαι κενή. Μπορώ να πάρω αυτή τη θέση, αρκεί να είναι ακόμα διαθέσιμη.

Φορώ απλά ρούχα και τα αθλητικά μου. Βουτώ τα κλειδιά μου και το πορτοφόλι μου λίγο πριν βγω από το σπίτι. Γρήγορα είμαι στην στάση και περιμένω λεωφορείο για κέντρο.

Όταν αυτό σταματά μπροστά μου, ανεβαίνω γρήγορα, χτυπώ το εισιτήριο μου και κάθομαι δίπλα από μια γιαγιά.

Κουνώ νευρικά τα πόδια μου και τυλίγω και ξετυλίγω το εισιτήριο στα δάχτυλα μου ξεφυσώντας.

"Τι σε βασανίζει πουλάκι μου; Δεν νομίζεις πως είσαι μικρή για να αγχώνεσαι από τώρα;",μου λέει η γιαγιούλα δίπλα μου.

"Δεν είμαι μαζοχα να αγχώνομαι από μόνη μου. Οι καιροί που ζούμε μας αγχώνουν επειδή γαμιούνται.",της απαντώ απότομα.

Η γιαγιά έκανε τον σταυρό της, σηκώθηκε και έκατσε αλλού. Ουπς μάλλον ήμουν πιο επιθετική από ότι έπρεπε. Αλλά δεν φταίω εξ ολοκλήρου εγώ, ΑΣ ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΙΛΑΓΕ!

Έχω τα προβλήματα μου έχω και την γιαγιά με τις σακούλες από την λαϊκή με τα μαρούλια ή σπαράγγια ή ότι ήταν αυτή η πρασινίλα που έβγαινε από την σακούλα και ακουμπούσε το τζιν μου, να μου λέει αν πρέπει να αγχωθώ ή όχι.

Λίγο πριν μπω στο μαγαζί πήρα το αθωογλυκοκοριτσίστικο ύφος μου. Άνοιξα την πόρτα και πήγα στο πίσω μέρος του μαγαζιού όπου ήταν το γραφείο του Τάκη. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο για να μπορέσω να τον αντιμετωπίσω. Είναι ένας σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος και φοβόμουν πως δεν θα δεχτεί να δουλέψω λόγω της ηλικίας μου.