Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹14🌹

Μαριλένας(Μαρ)POV

"Πάμε μέσα. Όχι εδώ.",λέει ο Στέφανος και μου πιάνει τον καρπό

Κοιτώ αμήχανα το χέρι του γύρω από τον καρπό μου και μπαίνουμε στην κουζίνα. Όλα είναι ίδια αν εξαιρέσουμε δύο ποτήρια που βρίσκονται στο νεροχύτη και ένα σακουβαγιάζ σε μια καρέκλα.

"Κάθισε, μη στέκεσαι όρθια.",λέει χαμογελώντας,κάθεται στην ντιβανοκασέλα και χτυπά απαλά το χώρο δίπλα του.

Κάθομαι αφήνοντας ένα εμφανές κενό ανάμεσα μας.

"Ακόμα νομίζεις πως δαγκώνω όμορφη;", λέει χαμογελώντας μου στραβά.

Ω γκοντ, έχει πολύ ωραίο χαμόγελο.

"Όχι... απλά..."

"Έλα, σήκωσε το μανίκι σου.",λέει βγάζοντας με από την δύσκολη θέση

Και τότε κοιτώ το μπλουζάκι μου και δυσανασχετώ.

"Το μανίκι είναι πολύ στενό πρέπει να βγάλω την μπλούζα."

"Εντάξει άστο, δεν πειράζει. Αν είναι έρχεσαι μια άλλη..."

"Δεν υπάρχει πρόβλημα. Φοράω φανελάκι.",απαντώ, τραβώ το μπλουζάκι από το παντελόνι και το περνώ πάνω από το κεφάλι μου εκτίθοντας έτσι τα χέρια μου και ελάχιστα το στέρνο μου.

Τον ακούω να ξεροκαταπίνει και μετανιώνω για τον αυθορμητισμό μου και την ιδέα μου να βγάλω την μπλούζα.

"Εμ..ναι, δωσ'μου το χέρι σου.",λέει αφού σταματά να κοιτά το σώμα μου και νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται.

Τυλίγει τα δάχτυλα των χεριών του γύρω από το μπράτσο μου και με του αντίχειρες του τσιτώνει το δέρμα γύρω από την περιοχή του κοψίματος.

"Η πληγή έχει κλείσει σχεδόν όλη απ'ότι βλέπω. Είναι μια χαρά....εε...Θες να σε γυρίσω σπίτι;",ρωτάει πιάνοντας με απροετοίμαστη.

"Εεε....",ψελίζω.

" Σόρυ.",γελάει ελαφρά," Δεν θέλω να νομίζεις ότι είμαι από αυτούς που..."

"Όχι καμία σχέση.",τον διακόπτω," Απλά με περιμένουν οι κολλητές μου. Θα φύγουμε μαζί με...... Χριστέ μου!",λέω και χτυπώ με το ελεύθερο μου χέρι το κούτελο μου," Χριστέ μου δεν έχουμε με τι να φύγουμε, πάλι! Ξέρεις αν περνάει από εδώ κοντά κανένα λεωφορείο ή κανένα ταξί;"