Έρωτας, Αναρχία και Πυρομανία [ʟ.ᴀ.ᴘ]

🌹43🌹

Ανδριάνας(Άριας)POV

"Δίπλα είναι αυτά που ψάχνουμε Βασιλική μου, ξεκόλλα επιτέλους από τις κωλοκουρτίνες μπάνιου.", μουγκρίζω μέσα από τα δόντια μου και βάζω τα χέρια στην μέση μου.

"Λες να πάρω αυτή με τα βατραχάκια ή την ασπρόμαυρη που είναι πιο κυριλέ;", ρωτάει σουφρώνοντας τα χείλη της και πραγματικά είμαι έτοιμη να εκραγώ στην μέση του PRAKTIKER από τα νεύρα.

"Λέω να πάρεις να πόδια σου να τελειώνουμε. Θα φωνάζει ο Τάκης αν αργήσεις στην βάρδια και ποιος τον ακούει."

"Θα φωνάζει; Ποιος ο Τάκης;", γελάει και συνεχίζει να πασπατεύει τις κουρτίνες.

Ειλικρινά αν δεν ήταν φίλη μου, μεγαλύτερη μου και κρυφή καψούρα του ζώου του αδελφού μου θα την έπνιγα ευχαρίστως.

"Αυτός καλέ είναι αρνάκι καταβάθος. Δεν πρόκειται να μου πει κάτι, εξάλλου είμαι και κόρη του κολλητού του. Δεν με τιμά που το λέω αλλά είμαι σε πολύ ευνοϊκή θέση.", κοκορεύεται και τινάζει δήθεν τους ώμους της.

"Σε ευνοϊκή θέση μπορεί αλλά σε θέση να χασομεράς όχι. Σε τρία τέταρτα πρέπει να είσαι στο μαγαζί και εσύ και αυτά τα κωλοστολίδια. Δηλαδή κάπου έλεος, ο χώρος είναι ήδη στολισμένος. Αυτές τις μαλακίες τι τις θέλουμε;", απορώ ενώ προχωράμε στον δίπλα διάδρομο.

"Τι να σου πω και εγώ το ίδιο ρώτησα τον Τάκη. Από ότι κατάλαβα απόψε περιμένει κάτι τύπους της πιάτσας και θέλει να κάνει εντύπωση. Ήταν προφανές ότι θα την πληρώναμε εμείς τρέχοντας από δω και από κει για όλα αυτά τα τζάρτζαλα που θέλει να βάλει μέσα και έξω στο μαγαζί....",φλυαρεί την στιγμή που τα μάτια μου γίνονται σαν ομελέτες και αντανακλαστικά την τραβάω και την σέρνω πίσω από ένα καρότσι μεταφοράς με κούτες.

"Πας καλά;! Τι κάνεις;!", τσιρίζει και της κάνω νόημα να σωπάσει όσο ρίχνω κλεφτές ματιές προς το μέρος της γνωστής φάτσας και της τύπισσας που κυριολεκτικά κρέμεται σαν πίθηκος από τον λαιμό του χαζογελώντας.

Δεν είναι δυνατόν! Ο -τώρα που τον ξανακοιτάω, ναι σίγουρα- Άγγελος αναστενάζει και διώχνει τα χέρια της από πάνω του ενώ αυτή η μαλαγάνα, που τυχαίνει να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ η Μαρ, κάνει πως μουτρώνει. Τι στο καλό γίνεται; Ποια είναι αυτή που έχει τόση οικειότητα μαζί του. 

Επιστρατεύω όλα τα αποθέματα ψυχραιμίας μου για να μην τρέξω σαν την τρελή, πέσω πάνω του, τον κάνω μαύρο στο ξύλο και μετά με πολύ ήρεμο τρόπο ουρλιάξω πάνω από το πτώμα του: "ΝΟΜΙΖΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΡΟΪΔΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΡΕ ΠΑΠ-